my furry mate {dutch}

hoofdstuk 10; help!

Ughhh mijn hoofd doet pijn... wat is er gebeurd? Ik breng mijn hand naar mijn achterhoofd. Mijn vingers raken een beetje te ruw een enorme bult.

Ik his van de pijn en trek snel mijn hand terug, nu ik wat ben bijgekomen ruik ik de sterke geur van bloed. Mijn fingers plakken en ik bteng ze voorzichtig naar mijn neus.

Ik moet bijna overgeven van de geur van bloed. Ik breng mijn hand nog een keer naar mijn achter hoofd nu voorzichtiger. Mijn haar plakt van half-aangekoekt bloed.

Lekker dan, eindelijk neem ik de moeite om mijn ogen open te doen. Het enige wat me begroet is duisterniss er is maar een klein streepje licht. Er zit een kier in het plafond, wacht nu ik wat beter kijk lijkt het plafond verdacht veel op een vloer.

Het kraakt boven me en kleine stofwolkjes dwarrelen naar beneden. Ik lig onder de vloer!

"Kom binnen" oh die stem komt me bekend voor dat is die kl**tz*k van een vader van Ashton. "Hallo vader" ashton! Ik probeer hem te roepen maar om een of andere reden komt er geen geluid uit mijn mond.

'Wat gebeurd er?!' Vraag ik paniekerig aan Kiara 'lieverd ik heb bijna geen kracht om überhaupt te mompelen dus luister goed; het is wolfsbane een soort gif het limiteert je lichaam de hoeveelheid bepaald tot hoeverre je word aangetast'

'O goddess! Gaat het wel?' 'Ja ja ik moet gewoon mijn krachten besparen' 'ok dan laat ik je rusten'

"....je weet toch over mijn mate hè?" "Dat ze een latent is? Ja" "nee dat-" "zoon ik weet dat het moeilijk is maar je moet echt die latent vergeten, niks goed komt van haar"

'Nou bedankt oude psychopaat' denk ik sarcastisch.

"DAT KAN ME HELEMAAL NIKS SCHELEN ZE IS VAN MIJ EN ZE ZAL DAT BLIJVEN OOK!!" "durf jij nou serieus je stem te verheffen tegen mij?" Vraagt ashton's vader in een dreigende toon.

"Ja ze is mijn mate" ik probeer uit hoeveel ruimte ik heb. Ik kan mijn beide armen niet strekken, mijn ellebogen zijn nog gebogen als mijn handen plat tegen de wand zijn gedrukt.

Ik heb maar iets van 20 cm boven me, is dit net als in die horrorboeken waarin de hoofdpersoon word opgesloten in een doodskist?!

Ik begin te hyperventileren en ram met mijn vuisten op de wanden. Ik probeer het hout te klauwen maar zelfs mijn nagels veranderen niet en eindig ik met nog bloederigere vingers.

"Wat is dat?" Vraagt ashton "oh niks zoon sheldon heeft een nieuw dier meegenomen om te slachten waarschijnlijk probeert het te ontsnappen terwijl hij zijn messen slijpt"

"Oh ok..." "hey moet je niet gaan kijken waar die zogenaamde mate van je is?" "Hoezo?" "Ach je wilt niet dat ze bijvoorbeeld over de territoriumgrens gaat en gepakt word door rogue's of wel?"

"Hoe bedoel je? Ze is gewoon thuis" "nou een paar van de wachters zag een meisje met ombre krullen door het bos lopen" ik hoor ashton wegrennen en laat een paar tranen rollen. Hij zal me niet vinden, niet daar.

Het blijft even stil voordat ik weer gekraakt en geschuivel hoor "weet je mijn zoon heeft het hoog zitten met jou, maar we moeten jou weghebben. Hij moet trouwen met de dochter van de RedMoon alpha en helaas zit jij in de weg van een zeer sterk verbondschap."

Ik voel wat er gaat komen gaat en begin nog harder te rammen op het hout. Plots gaat zelfs het kleine straaltje licht uit, een grauwe mist vult de kleine ruimte. "We moeten maar eens een vrede offering te brengen aan de rogue's" is het laatste wat ik hoor.