"Ben Lee Yongbok Felix. Avusturalya-Kore meleziyim, bu iki dünyanın arasında büyümüştüm. Tek çocuk olmanın getirisiyle fazla rahat ve sevgiye bol büyümüştüm. Bu beni daha mutlu insan yapması gerekirdi belki ama o kadar mutlu muydum?
Tabii ki hayır...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ꕥ
Huzur..
Hissettiğim tek şey huzurdu.
Önceki zamanımı hatırladıkça içimi sıkıntı kapsasa da bunların bana en minimal şekilde zarar vermesi için uğraşmıştım.
Hayat ilk önce benden konuşma güdümü almıştı. Kendimi bile kurtarmayan bir insan olmuştum; sesimi duyuramayan bir zavallı. Yaşadığım hisleri içimde düşündükçe çok fazla iyiye ilerlediğimi fark ettim, gerçekten büyüyordum...
Sonra ise dokunuşlar rahatsız etmişti. Vücudumda dolanan eklemler beni kendimden tiksindirmeye itmişti. Her zaman özel alanıma sadık bir insan olmuştum; çizgiyi geçen birisini hissettiğimde onu kendimden uzaklaştırmayı tercih ettim.
Bir kişi haricinde.
Gözlerimi açmadan önce altımda hissettiğim yumuşaklıkla gülümsedim, bu sabah onunla uyanmıştım.
Hâlâ uyku sersemi olan gözlerimi açmaya çalıştım. Kapanmak için direnmeye devam etseler de bu savaşı ben kazanmıştım. Kafamı kaldırdığımda meleğimin uyuyan yüzünü gördüm ve yanağımı tekrardan göğsüne koydum, sonra gözlerimi kapattım.
Onu izlemeyi daha sonrası için kafamın bir yerine koyarken şu an istediğim tek şey onun varlığını hissetmekti. Uyandırmamak için hareketsizce yerimde dursam bile içimden bir his yanağımı hareket ettirmemi istiyordu.
Karnımda kanatlarını açan kelebek hissimle gülümsedim ve bir kere yanağımı oynattım.
"Günaydın."
Uyku sersemi sesini duyduğumda gözlerimi tekrardan açtım ve kafamı kaldırdım. Benim birkaç dakika önceki halim gibi tek gözünü açmış tavanla bakışırken kafasını aşağıya indirdi. Alttan ona attığım bakışlarımı gördüğünde gülümsedi; saçlarıma buse kondurup tekrar kafasını geriye attı.
"Uyandığını kalp atışlarından hissettim."
Kaşlarımı çatıp kafamı tekrar yanağımı olduğu yere koydum.
"Sevgilimin bir ajan olması işlerimi zorlaştırıyor."
Hyunjin bu halime kahkaha attı. Onun sesini duyduğunda ben de gülümsedim ve belindeki kollarımı daha sıkılaştırdım.
"Canın yanıyor mu?"
Bakışlarım hâlâ odamın sağ tarafındayken kafamı iki yana salladım.
Baloda ruhlarımız ilk öpücük ile buluşurken bu sefer bedenlerimiz birbirini bulmuştu. Bu durumdan pişman değildim; ilerde bir gün Hyunjin'le ayrılsak bile bunun pişmanlığını asla yaşamayacaktım.
"Acımıyor, iyiyim." diye sözlü bir şekilde durumunu belli ettim.
Hyunjin elini kırmızı saçlarıma götürmüş yavaş yavaş uçlarıyla oynarken kıkırdamasını işittim.
