Mafya Kız

...11...

Atlası kilitlediğim odanın çaprazında olan büyük dolaptan koluma merhem sürecektim o büyük dolabın kapağını açmıştım bu dolap ilaç dolabı idi içi ful sağlık malzemeleri ile doluydu en beride duran merhemi alıp kapağını açmıştım. Tam sürmeye başlayacaken bir gürültü duymuştum Atlas'ın odasından gelmişti hemen elimdekini bırakıp odaya koşmuştum.
Lanet olsun ki odanın kapağını kilitlemiştim ellerim titriyordu kapının kilidini zor açmıştım. Neyden bukadar korkmuştum ki kırılan cam sesine mi yoksa kendine birşey yapmasına mı?

Odanın kapağını zar zor da olsa açtığımda karşımda olan manzara ile donmuştum. Odada yerlere saçılmış cam kırıkları üstünde duran elinde ki cam parçasını boynuna tutan Atlas ve yerler de ki ve Atlas'ın üzerinde olan kanlar. Ona bakan irislerim titriyordu gerçekten iki dakika geç kalsaydım kendi canına mı kıyacaktı. Bu düşünceler beni delirtirken yavaş yavaş üzerine yürüyordum.

" Atlas!"

" Git buradan."

" sakin ol. "

" Gelme üzerime çık git buradan."

" Tm gideceğim sakin ol yere bırak o camı."

" Yaklaşma."

Beni gördüğünde ayağa kalmıştı ayağına batan camları hiç sayarak yavaş yavaş üzerine yürüyordum elindeki camı almak için ama hayır izin vermiyor du elindeki lânet camı boğazına daha çok sallayıp geriye gidiyordu. Sakin olmaya çalışıyordum. Kriz geçiyordu sanırım travmatik ,sinir veya psikolojik bir kriz di bu insan psikolojisi okumuştum. O yüzden insanların hangi durumlarda nasıl davranılır biliyordum. Bu bilgiler mafyalıkta çok işime yarıyor du insanı manipüle etmek benim için çok kolaydı. Ama Atlas'ın elinden o camı almam lazım dı.

" Atlas bak birşey yapmıyorum sakin ol."

" Alev çık odadan!"

" Tamam çıkıcam sakin ol ama önce o elindeki camı bırak hadi lütfen."

"Yaklaşma !"

" Tamam, tamam bak duruyorum yerimde bak gelmiyorum üzerine."

" Yaklaşma, lütfen."

" Tamam yaklaşmıyorum sakin ol ."

Onunla mümkün olduğunca göz teması kurmaya çalışıyordum. Hayla elinde o cam parçasını tutuyor du ne yapıp edip o camı almam lazım dı ne yapmalıydım . Ona yavaş yavaş yaklaşırken sonunda bende odanın ortasına gelmiştim. Camın en çok yayıldığı yere gelmiştim. Ama bu umrumda değil di aklımda olan tek şey Atlas'ın elinden o camı almaktı. Onu sakinleştirmeye çalışıyordum. Kendim çıldırıyorken...

" Atlas, tamam bak üzerine gelmiyorum. Kimse gelmiyor bak sakin gözlerimin içine bak kimse yok burada ."

" Lütfen, lütfen rahat bırak beni."

" Seni ölüme mi terk edeyim Atlas."

" Zaten senin istediğin de bu değil mi ha zaten yolun sonunda ölmeyecek miydim. Bırak bari kendi ölümüm Kendi elimden olsun ."

" Atlas, ölmek yok kimse ölmeyecek kimse degilmi Atlas ölmesin kimse Atlas ne olur ölmek yok hayır ölmek yok hayır hayır."

" Ne , Alev kendine gel ."

" Ölmek yok, ölmek yok Atlas, hayır hayır ölmek yok hayır lütfen ölmesin kimse Atlas!"

Ne! Şimdi kendim mi giriyordum krize madem kendim girdiğimin farkındayım neden sakin olamıyordum. Ama herşeyin farkındayım. Neden, neden engel olamıyordum kendime çok çaresiz hissediyordum kendimi herşeyin farkında idim ama engel olamıyordum. Beynim uyuşuyor du. Gözlerim kararıyor du ayakta durmaya zorlanarak yere bırakmıştım kendimi yere oturmuş titriyordum. Madem krize girdiğimin farkındayım neden engel olamıyordum kendime. Babam, babam geliyordu aklıma önün öldüğü gün geliyordu aklıma beynimde o küçük Alev vardı sanki o babasının ölümünü duyan küçük Alev...
İki elimle başımın iki tarafını tutuyordum. Atlasa bakıyordum. Kendime engel olamıyordum birşey tüm herşeyi unuturuyordu bana.
Gözümden yaşlar süzülmeye başlamıştı.