SLOWLY SERIES #1: Slow Earn [✓]

CHAPTER 11

WYENA'S POV

“Bitawan niyo 'ko! Mga hayop kayo!”

“Suwerte natin ngayong gabi ” Mala-demonyong tumawa ang lalaki.

“Pass, ayaw kong sumali sa inyo.”

“Anong kailangan niyo sa akin?! Pakawalan niyo na ako! Mga hayop kayo! Mga wala kayong puso!” Umiiyak na wika ko.

“Anong kailangan namin? Syempre ikaw! Ang ganda mo! Ang kinis ng katawan mo!” Manyak na sabi nito habang hinahaplos ang hita ko.

Gusto kong kumawala sa kanina ngunit nakatali ang kamay ko sa headboard ng kama. Iyak at paki-usap lang ang nagawa ko habang binabastos nila ang buong katawan ko. May kung anong tinurok sa akin ang isang lalaki. Bigla akong nanghina dahil doon. Nawalan ako ng lakas lumaban. Ang paningin ko ay nandilim.

“Stop that. Kawawa ang babae!”

“Tumahimik ka nga diyan! Matagal na naming sinusundan ang babaeng 'to!”

“Pero estudyante 'yan! May pangarap 'yan! Fuck, bro, you shouldn't to that! You're r*ping her!”

R*pe? Ayaw ko! Hindi p'wede! Ayaw ko!

“H'WAG!” Malakas na sigaw ko. Hingal na hingal ako ng gumising ako. Pawis na pawis.

Bakit napanaginipan ko na naman 'yon?

Matagal na ang pangyayaring 'yon. Halos nakalimutan ko na nga bakit bumalik na naman sa isip ko? Napatingin ako sa pinto ng bumukas ito. My son peeped. He looked at me with curiosity in his eyes. Maybe narinig niya ang malakas na sigaw ko. I smiled at him and sign him na lumapit sa akin. Inosente ang kaniyang mukhang nakatingin sa akin. Its seems like his searching for something. Umupo siya sa tabi ko at yumakap sa baywang ko.

“Mommy? Are you okay po ba? I heard you screaming. Natakot po ako kaya pumunta ako sa'yo,” malambing na sabi niya sa akin.

“Okay lang si mommy. Nanaginip ng lang masama.” Panaginip nga ba o bangungot na matagal ko ng tinatakasan?

“Mommy, I'm sad po.”

“Huh? Why?” Nagsalubong ang aking kilay sa sinabi ng anak ko.

“Kasi po, magkakaroon po ng family day sa school namin. Wala pong sasama sa akin,” malungkot ang himig na aniya. I feel guilty for my son.

“How about this? A-absent ang mommy sa work tapos sasamahan kita?” Pampalubag ng loob na sabi ko sa kaniya.

Napatingala siya sa akin. “Talaga po?” Naniniguradong tanong niya.

I smiled then nodded. “Oo naman, kailan ba nagbiro ang mommy? Hindi pa kaya kita biniro sa ganiyan!” I poked his nose.

“Sana po buhay si daddy, ano? Para tatlo tayong na sa family day.” Biglang nawala ang ngiti ng anak ko sa sinabi niya. Natutop ko ang aking labi. Tanging paghaplos lamang sa kaniyang malambot na buhok ang nagawa ko.

Paano ko sasabihin sa anak ko na bunga siya ng kahayukan ng mga lalaking iyon? Paano ko sasabihin sa kaniya na maging ako hindi ko alam sino ang ama niya sa mga 'yon? Paano ko sasabihin sa kaniya na hindi naman talaga patay ang daddy niya? Hindi ko lang talaga alam kung sino ang tatay niya sa mga hayop na lalaking 'yon! Dahil sa katangahan ko ako rin ang napahamak. Hindi ko sila nakilala, hindi ko nga nakita ng maayos ang mga mukha nila. Isa lang ang naging palandaan ko sa isa. Ang tattoo niya. Kabisado ko pa ang tattoo niya hanggang ngayon at kapag nakita ko 'yon, paniguradong makikilala ko siya.