Loveless Star || Chanmin √

[1] Onu buldum.

Merhabaa öncelikle bu benim ilk ficim ve biirr sürü hatam olabilir bunun için üzgünüm😔 Bu fici 2023 şubat aylarında düşünüp yazmaya başlamıştım ve sınav nedeniyle şimdi atabildim. Yani fici taslakta bitirdim yarim kalmayacak endişelenmeyin😌

Bir de unutmadan bu fic için beni destekleyen ve yardım eden bebislerime(🐰🐻) teşekkür ediyorum onlar olmasa fici tamamlayamazdim bile🥺🥺

neyse çok uzatmadan İYİ OKUMALAR!🍙

-

"Seungmin, iyi misin tatlım?"
annemin endişeli duran surat ifadesiyle seslice yutkunup onu geçiştirmek için başımı salladım.

"Seungmin'in vücudu bitkin düşmüş, endişelenmenize gerek yok. Biraz eve gidip dinlenmeye ihtiyacı var. İzin almak için sizi müdürün odasına kadar eşlik edeyim." Revirdeki kadın gülümseyerek annemle birlikte revirden çıkınca derin bir nefes alıp yattığım yerden doğruldum ve ellerimi geriye doğru yaslayıp bıkkın bir nefes verdim.

O sırada odaya Felix'in dalmasıyla verdiğim nefes yarıda kalmış ve yerimden sıçramıştım. "Seungmin, ay iyi misin? Haberi alınca çok korktum."

Felix, annelerimizin arkadaş olması nedeniyle annemin arkadaşlık kurmama izin verdiği tek kişiydi. Ona çok minnettardım çünkü hayata tutunma nedenlerimden biriydi. "Sakin ol Lix, bir şeyim yok işte. Hem ders başlamadı mı neden burdasın sen?" Kaşlarımın çatılmasına karşı gözlerini devirip yanıma gelerek ellerimi tuttu ve okşamaya başladı.. "Hiçbir şey yemediğin için oluyor bunlar değil mi? yine öğününü mü atladın? Nereye kadar böyle devam edeceksin?" Yine aynı konuları açmasıyla gözlerimi kaçırdım. Haklıydı ama annem beni ideal bir çocuk olarak görene kadar buna devam edecektim.

Babam annemi terk ettikten sonra annem suçu sürekli kendisinde bulmuştu. Kendimi bildim bileli dış görünüşünü değiştirirdi. 10 yaşıma kadar bu şekilde büyümüştüm lakin annemin bir anda oklarını bana yöneltmesiyle işler değişmişti. Bu davranışları başta ufak tefek şeylerdi fakat ben büyüdükçe takıntılık haline gelmeye başlamıştı. İlk başta giydiklerime karışırdı. Sonra saçım, davranışlarım, hobilerim, arkadaşlarım...

Şu anda da dün sabah annemin yine kilom yüzünden kıyafetlerimin içinde güzel durmamam hakkındaki şikayetleri üzerine beni diyete sokmuş ve öğlen haşlanmış tatlı patates dışında hiçbir şey yememiştim. Sonuç olarak okulda öğle arasında gözlerimin kararması ile yine herkesi endişelendirmiştim. Ah, annem hariç. Bunu yapan kendisi değilmiş gibi dayanıksız olduğum için bile ceza yerdim değil mi?

İçeriye nöbetçinin girmesi ile ikimizin de bakışları oraya dönmüştü. "Kim Seungmin, çıkabilirsin. Annen seni dışarıda bekliyor." Küçük bir gülümsemeyle onu onayladım. Hasta yatağından kalkıp çantamı omzuma taktım ve hâlâ bana endişeli gözlerle bakan Felix'e döndüm. "Hadi, dersine yetişebilirsin hâlâ, Bay Park geç kalmana bir şey demez. Notları senden alırım sonra." Felix istemeden de olsa onaylayarak uzaktan bana öpücük attı ve sınıfımza koşmaya başladı. Arkasından kıkırdayıp çantamı daha sıkı kavradım ve dışarı çıktım.

Ciğerlerime dolan temiz hava ile daha iyi hissediyordum. Park alanındaki tanıdık araca doğru ilerleyerek bindim ve kemerimi takıp sırtımı dikleştirdim. dikiz aynasından annemin suratına baksam da dümdüz bir surat ifadesi ile arabayı sürüyordu. Çocuğu için endişelenen ilgili anne rolü buraya kadardı. Tam ağzımı açıp özür dileyeceğim sırada benden önce davranıp konuşmuştu. "Bu gece evde olmayacağım."

Sanırım şanslı günümdeydim azarlanmamıştım ve üstüne gece evde tek başımaydım. Beni gördüğünü umarak başımı salladım ve onu onayladıktan sonra yolun geri kalanında camdan dışarıyı seyrettim.