bizden olmaz sevdiğim | texting

0.7

Mesajdan önce okul sabahı.

^^^

Sakin bir hayatın sakinliğini bozduğu bir zaman vardır. Ben bu zamanı annemi ve babamı kaybettiğim gün anlamıştım. Onlar gitmiş ve bir daha gelmemişlerdi.

Dönüp bakıyordum arkama. Tek bir kişi bile yoktu.

Her zaman bir abim ablam olsun istemiştim. Ama onlarda yoktu.

Yalnızdım. Tektim.

Bir hafta önce yanlız olduğumu yine anlamıştım.

Deli gibi seviyorduk, yani ben seviyordum. Onu öyle görmemiş gibi yapıp eskisi gibi olmayı çok isterdim ama, o kadar gurursuz bir kız değildim.

Dostum diye bildiğim kız, aşık olduğum adam. Ve onları yakalayan bir ben...

Rüzgarın saçlarımı savurmasıyla kendime geldim. Yürüdüğüm yolda bile düşünmeden edemiyordum.

Okul bahçesine girdiğimde bizim olayı bilen öğrencilerin bakışları bana döndü.

Kulaklığım takılı, kafam eğik bir şekilde ilerlemeye devam ettim.

Hiçbirinin düşüncesine, acımasına ihtiyacım yoktu.

Ellerim ile kıyafetimi düzeltip içeri geçtim. Her zamankinden sadeydim bugün.

Yavaş adımlarla merdivenlerden çıkarken yanımda bir beden hissettim. Bizim sınıftan Eymen'di bu. Nefret ediyordum ondan.

"Günaydın." Cevap vermeden ilerlemeye devam ettim. Bana yaptıklarını unutacak değildim sonuçta.

"Konuşmayacak mısın?" Yine cevap vermedim. Bizim koridora geldiğimizde kolumdan tutup durdurdu beni.

"Lali. Bak cid-"

"Eymen umurumda değil! Rahat bırak beni." Cümlesini bitiremeden elimi çekip bağırmıştım.

Geçen sene sınıfa ilk geldiğimde bana ettiği o hakaretleri, yaptığı o psikolojik şiddeti unutacağımı zannediyordu her halde?

"Anlayamıyorum. Hala geçen seneyi düşündüğünü söyleme bana lütfen. Ergenlik zamanlarımdı. Herkese öyle davranıyordum Lali." Derin bir nefes alıp devam etti. "Bak. Pişman oldum tamam mı? Sadece, bir hafta okula gelmeyince seni çok fazla düşündüğümü farkettim. Belk-" Söyleyeceği şeyi tamamlayamadan sınıfa girdim.