Tekrarı yoktur bazı şeylerin ;
HAYAT gibi, AŞK gibi, ÖMÜR gibi
Almira~Savaş
******
" Ben çevremde tutunacak bir dal aramayı bırakalı çok oldu Hatice Hanım . Ne zaman bıraktım biliyor musunuz ? " Arkasını dönüp bana bakınc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-" Saç uçlarıma kadar kırgınım . "
Yazar'dan
Gezinen gölge gibidir hayat , gariban bir aktör sahne de bir ileri bir geri saatini doldurur ve sonra duyulmaz olur sesi . Bir masaldır , gürültücü bir salağın anlattığı ki yoktur hiçbir anlamı ...
Böyle demiş William Shakespeare .
Sadece iki cümle ile anlatmış hayatı . Hiçbir anlam yüklemeye değmezdi hayat . Sen kırılmış mısın , üzülmüş müsün ya da eksik mi kalmışsın bunlar birer ayrıntıdan ibaretti .
Gereksiz bir ayrıntı ...
Yeniden başladığı o noktaya hayat tarafından sürüklenerek getirilmiş hissediyordu Almira . Acı veren , ruhunu emen o noktaya geri gelmişti .
Bulunduğu bu ev her saniye nefesini daraltırken onun tek yaptığı pencere kenarında ki koltuğa oturup , etrafı izlemek olmuştu .
Bu karanlık evin etrafını saran koca duvar adeta dışarı da ki yeşilliği kendilerine haram kılmıştı . Her yer gri ve siyah gibiydi . Onca siyaha bezenmiş korumalar da sanki buna destek oluyordu .
Gözlerini kapattığı ev ile açtığı ev aynı değildi . Buraya Savaş tarafından getirildiğini tahmin edebiliyordu .
En acı kısmı ise Sevda nasıl buna izin vermişti ? Peki Valide Hanım ?
Anneler kızlarına bu şekilde mi yapardı ? Ruhunu yaralayan bir yere gitmelerine izin mi verirdi ? O bunları bilmiyordu .
Eğer annelik bu şekilde ise o şimdiden sevmemişti .
Akan yaşını elinin tersiyle silip , göz pınarlarına takılı kalıp görüşünü bozan göz yaşının akmasını beklemeye başladı .
Bunlara alışıktı . Sürekli başkaları tarafından akıtılan bu yaşlar bir engeldi . Hem de görmesine engel olan buğululuktu .
Daha fazla o koltukta oturmaya dayanamayarak banyoya girip buz gibi suyu yüzüne çarpmıştı. Ayna da ki görüntüye ne kadar bakmak istemese de oradaydı işte .
Kırmızı ve çökmüş gözler , heyecanı çalınmış bakışlar ve yorulmuş ruh ...
Neden bunlardan ibaretti yansıması .
-" Almira ! " Odanın içinde ismini bağırıp, kendisini arayan kişiye hiç cevap vermemişti. Çünkü ayak sesleri kendisine doğru yaklaşıyordu . İlk önce koca bedeni görmüştü. Hemen ardından da gözlerini .
Aynadan öylece birbirlerine bakıyorlardı . Savaş boş oda ile karşılaşınca ne yapacağını şaşırmıştı.
Bir an , bir an gitmiş olacağı gerçeği ile eli ayağı birbirine girmişti .
