Tekrarı yoktur bazı şeylerin ;
HAYAT gibi, AŞK gibi, ÖMÜR gibi
Almira~Savaş
******
" Ben çevremde tutunacak bir dal aramayı bırakalı çok oldu Hatice Hanım . Ne zaman bıraktım biliyor musunuz ? " Arkasını dönüp bana bakınc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-" Sen , sen ol . Birisinin hayali ol ama asla hikayesi olma . "
Almira'dan
Dile getirmediğim sürece kırıldığım anlaşılmadı . Gözlerimle her baktığımda içimde yansıttığım onca acı görmezden gelindi .
Sorun var demediğim sürece herşey yolunda sanıldı . Hem de içimde ki onca çıkmaz soruna rağmen .
Yatağın yanında duran ağzı yarım şekilde açık olan kutuya sertçe tekme atarak, hareket etmesine neden olmuştum .
Dolaba doğru gitmiş , ağız ucunda duran çerçeve yere düşmüştü . Elimde ki yatak çarşafını sertçe bırakıp , çerçeveyi yerden aldım .
Bu eve geldiğim an mutfağa küçük göz gezdirmiş sonra da Savaş'ın yönlendirmesiyle bu odaya gelmiştim .
Epeydir bu odadaydım . İçeri girer girmez bir sürü koliyle karşılaşmış , adeta boğulmuştum.
Her kutuya elimi attığımda daha önce hiç görmediğim, kendime ait olmayan eşyalar çıkıyordu .
İşin garibi Savaş bu odanın bana ait olduğunu söylemişti.
Kıyafetler alışveriş poşetindeyken , süs amaçlı olanlar kolilere doldurulmuştu .
İlk başta öylece bırakmak istesemde saniyeler geçtikçe odanın dağınıklığı beni rahatsız etmişti.
Çerçevenin arkasını elimle silip fotoğraf kısmını çevirdim . Beyaz bir bina ve hemen önünde dizilmiş bir sürü kız çocuğu ...
Hemen en sağ tarafta öylece tek başına duran ve fotoğraf karesine zar zor sığan küçük bedeni hemen fark etmiştim .
İnsan kendini hemen görürdü . Gerek bir anı parçası olsun , gerekse acı birer kalıntı .
Titreyen elimi durdurmaya çalışsam da büyüdüğüm , yalnızlığımı duvarlarına kazıdığım o bina ve insanlar bu karedeydi .
Yalnızlığı gözlerine işlemiş o kızın ilk önce saçlarını okşadım .
Kendi yalnızlığıma kendim şifa oldum .
Bu fotoğraf buraya nasıl gelmişti ? Kim getirmişti ?
Kendi yüzümde gözüküyordu çerçeve camında .
Dolan gözlerim ve o küçük çocuğa acıyan bakışlarım göründü çerçeve camında . Kendime acıyordum ...
Kapının tıklanışını duydum . Kapı ağzında kim olduğunu bilsem de sesimi çıkarmadım . Kendi yansımama bakmak daha cazip geliyordu.
Kapı cızırtısı ve hemen ardından da Savaş'ın bedeni girdi odaya . Beni ayakta öylece fotoğrafa bakarken gördüğüne şaşırmış olmalı ki , olduğu yerdeydi hala .
