Çukur Hayali Sahneler

Kar Topu Savaşı

Selam

Biliyorum, siz benden bir sürü bölüm beklerken benim bu bölümü yazmam haksızlık olur... Ama gerçekten hayatımda ilk defa kendimi bu kadar kötü hissediyorum ve entrika veya kaos yazacak hâlim yok :) Biliyorum, eski ben kaosa bayılırdı ama şu an öyle boş hissediyorum ki. Sanki 6 Şubat 2023, saat 04.17'de bir anda büyüdüm gibi ve hiçbir şey içimdeki o yangını durdurmuyor. Öyle boş hissediyorum ki, eski bölümlerime, neşe ve enerjime bakınca gözlerim doluyor. Ben hiç büyümemiştim ki, hep o küçük kız çocuğu olarak kalmıştım. Bir anda öyle çok değişti ki hayatım. Ben hiç bu kadar uzun süre üzgün kalmazdım ki, hep bulurdum mutlu olma yolunu. Şimdi boşluktayım. Eskiden evim vardı, mutlu olduğum şehirim vardı. Bir şekilde başarıyordum mutlu olmayı. Artık yok. Ankara, bu büyük şehir bana öyle yabancı ki. Bu büyük şehir bana o kadar dar geliyor ki... Deprem günü oradan oraya giderken ne demişti annem biliyor musunuz? "Koskoca Türkiye'ye sığamadık" Benim acılarımı sırtlayan küçük Osmaniye'm vardı. Artık yok :)

Neyse neyse, yine çok boş yaptım... Bu arada, size bu lafı; gecenin bilmem kaçında, mutfakta tıkınarak söylediğim günleri özledim... Sizi seviyorum <33 Oylayıp yorum yaparsanız sevinirim...

Zaman: 2. sezon ama bölüm falan önemli değil. Kar yağıyor işte, her şeyi sorgulamayın.

Benim anlatımımla...

Yamaç ellerini açmış, gökyüzünden yağan küçük beyaz taneleri izliyordu. Salih de montuna biraz daha sarılıp ellerini dudaklarının önünde birleşirdi ve sıcak nefesiyle ısıtmaya çalıştı. Lâkin sıcak nefesi bir süre işe yarasa da yaklaşık beş saniye sonra elleri eski soğukluğuna kavuşmuş, Salih de ellerinden umudu kesip içine işleyen soğuk rüzgarı umursamamaya çalışarak Yamaç'a bakmıştı. Salih, Yamaç'ın soğuktan etkilenmediğini görünce sağında duran Selim'e çevirdi bakışlarını. Soğuk, onun da pek umrunda gibi görünmüyordu. Salih cıklayıp Cumali'ye döndü bu sefer. Cumali ise kardeşlerinin aksine kaşlarını çatmış, etrafa öfkeli bakışlarını yolluyordu. "Bebe, niye duruyoruz oğlum burda?"

Yamaç yeşil gözlerini gökyüzünden çekip abisine dikti. Sarışın oğlan bir şey demek için kurumuş ve neredeyse çatlamak üzere olan dudaklarını aralayacakken Salih, "Mahallemiz ya, ondandır belki." diye atlamıştı. Aslında istemeden çıkmıştı bu laflar dudaklarından. Yoksa durduk yere Rambo Cumali'ye bulaşmak... Kim isterdi ki? Cumali sinirle Yamaç'a dönüp işaret parmağıyla Salih'i işaret ederek konuştu: "Bebe bak ben bunu çok pis döverim,"

Yamaç bıkkınlıkla Salih'e döndüğü sırada Salih bir şey olmamış gibi omuz silkti. "Tamam abiler, buraya kavga etmeye gelmedik." Yamaç sözlerini bitirdiğinde Selim, "Haklı," diyerek tepkisini gösterdi. "He Selim, iki saat sessiz sessiz takıl, Yamaç'a gelince konuş." dedi Salih trip atar gibi. Selim gülmekle yetinirken Cumali ellerini göğüsünde birleştirip somurtmaya devam etti. Mahalle kalabalıklaşırken kimse arkadan gelen babalarını görmüyordu.

"Yalnız Yamaç, sen orda 'Abiler' derken bana da abi demiş sayılıyorsun de mi?"
"Salih."
"Tamam sustum."

Kardeşlerinin diyaloglarına gülen Selim eğilip eliyle bir kar topu yaptı ve ağırlığını ölçer gibi havaya atıp yakaladı tekrar. O sırada ellerini cebine yerleştiren Salih, henüz üzerine gelecek darbenin farkında değildi. "Çünkü buraya," diye cümleye başlayan Yamaç yere eğilip hızla kar topu yaptıktan sonra Salih'e fırlatıp, "Eğlenmeye geldik." diye sonlandırdı cümlesini. Salih kafasına yediği kar topunun üzerinde bıraktığı şaşkınlıktan çıkamazken şaşkın şaşkın Yamaç'a bakıyordu. O sırada mahallede resmen bir kar topu savaşı çıkmıştı. Herkes birbirine kar topu fırlatıyor, kahkaha sesleri kar tanelerinin arasında uçup gidiyordu. Medet'in koşarak abisinin yanına geldiğinde Selim tarafından yediği kar topu, Yamaç'ın kocaman bir kahkaha patlamasına yetmişti. "Ha sen benim Medet'ime gülersin öyle mi?" diyerek Yamaç'a bir tane kar topu atan Salih, Yamaç'ın kafasını yana çekmesinden sonra arkasında duran Cumali'nin suratının ortasına denk getirmişti kar topunu.