Çukur Hayali Sahneler

Acı Yüzleşme

Seelam.

Arkadan dramatik müzik açarsanız daha etkili olacağını düşünerek bölüme geçiyorum.

Salih Afganistan'dan amcasız dönmüş, Efsun da kaçırılmamış, taam???

"Bak bana, gör kendini."

"Pişt."

Salih başını kaldırmadan kendisine seslenen Yamaç'a, "Ney?" diyerek cevap verdiğinde karşısında oturan Yamaç derin bir nefes alıp omuzlarını düşürdü. "Salih." Esmer oğlan kardeşine bakmamakta ısrarcıydı. Kısa sessizlik sürerken Salih'in cevap vermeyeceğini anlayan Yamaç, "Beni duymamazlıktan gelmen hiçbir şeyi düzeltmeyecek." dedi kendisinden emin bir tavırla ellerini göğüsünün hemen altında birleştirip sırtını yatak başlığına verirken. Karşısında, sandalyede oturan Salih alaycı bir tavırla gülünce, "Ne?" diye sordu. "Hâlâ tavırlı mısın bana?" diye de ekledi. Bu soru Salih'in sol yanından bir şeyler alıp götürürken oğlan hissettilerinin aksine başını olumsuz yönde iki yana salladı. Yamaç her ne kadar ikna olmasa da başını salladı anlarcasına.

Salih'in kırıldığı şey; Yamaç'ın onca şeyden sonra hiçbir şey olmamış, kırılması saçma bir şeymiş de sanki çocuk çocuk triplere girmiş gibi, 'Hâlâ tavırlı mısın?' diye sormasıydı. Sanki kardeşinin ölümünü haber vermişlerdi de, hiçbir suçları yokmuş gibi bir de 'Tavırlı mısın?' diye soruyorlardı.

En başta Saadet ve Medet olmak üzere neredeyse bütün ev halkı odanın kapısına kulaklarını dayamış, bir şeyler duymaya çalışıyorlardı. Salih geldiğinden beri tavırlarında bir değişiklik olduğunu fark eden Yamaç, onunla yalnız konuşacağını söylemiş, Cumali'yi bile odaya sokmamıştı. Neredeyse yarım saattir sessiz bir şekilde odada oturuyor, hiçbir şey konuşmamalarına rağmen bakışlarıyla kavga ediyorlardı sanki. En son bu kavgadan sıkılan Salih bakışlarını kaçırmış, parmaklarıyla oynarken kızgınlık ve kırgınlıktan gözlerinin dolmasına engel olamamıştı.

"Salih, gözlerime bakar mısın?" Sorusuna karşı afallayan Salih'ten bir yanıt gelmediğini gören Yamaç derin bir nefes vererek gözlerini yumdu ve başını kaldırıp beyaz renkle süslenmiş tavana çevirdi bakışlarını. Hatasının farkındaydı ama özür dilemek için doğru zamanı kestiremiyordu. Özürün ne kadar fayda edeceğini de bilmiyordu fakat en azından vicdanındaki yük biraz olsun azalabilirdi. Beklemekten sıkıldığını fark edip diz kapaklarının üstünde yatağın en ortasına vardı ve kıçının üstüne oturduktan sonra bağcık kurdu. "Gelmeyecek misin yanıma?"

Salih göz ucuyla Yamaç'a baktıktan sonra, "Cık." dedi. "Gelmeyece'm." Yamaç, dudaklarına peyda olan küçük tebessümü engelleyemezken, "Ben geleyim mi peki?" diye sordu. Salih omuz silkti. "Gelme."

Yamaç başını salladı umutsuzca. Salih'e kızmıyordu, kızamıyordu, kızamazdı da. Cümleye nereden başlaması gerektiğini bilemezken, "Alnındaki..." diye mırıldandı ve boğazını temizledi. "Alnındaki yara, neden?" Salih gülümsedi hafifçe. Fakat bu gülümsemenin mutluluktan olmadığını üç yaşındaki bir çocuk bile anlayabilirdi. Acının gülümsemesiydi bu. Acının tebessümüydü. Acının, tatsız tebessümüydü. Acının tatsız tebessümü, hatırladınız değil mi? :) - Feyz

Salih'in eli ister istemez alnına gitmişti. Gözünün altında da kocaman bir çizgi vardı ve eski kendisine asla benzemiyordu. Nasıl görünüşü değiştiyse, kalbi de aynen öyle değişmiş, Vartolu kimliğine yeniden bürünmüştü bir nevi. Bir şey diyecek gibi oldu fakat ani bir düşünce; bu laflarının üzerini örtüp ayağa kalkmasına, seri bir hareketle üzerindeki t-shirtden kurtulmasına neden olmuştu.

"Bak," dedi Salih Yamaç'a sırtını dönerek sırtındaki yaraları göz önüne sererken. "Bak, iyi bak iyi," Ardından önünü döndü hızla. "Sorun bu değil oğlum, yemin ederim sorun siz orada otururken benim dayak yemem değil," Dolan gözlerini sildi ve Yamaç'ın kocaman açılmış gözlerine baktı tekrar. O kadar hızlı hareket ediyordu ki Salih, Yamaç ona yetişemiyor, bir şey bile diyemiyordu. Yamaç dudaklarını aralayınca Salih susmasını ister gibi elini dudaklarına uzattı. Öyle ya, bu iyi bile olmuştu, sarışın adam dudaklarından hangi kelimelerin döküleceğini, nasıl özür dileyeceğini bilmiyordu.