ACILARIN EN DERİNİ

Eros'un Aşk Oku ( 10. BÖLÜM )

" Anne... "

" Güzelim. "

" Anne özür dilerim. Çok özür dilerim benim suçum. "

" Senin suçun yok anneciğim. Kimsenin suçu yok. Kendini suçlama kızım. Lütfen yapma bunu kendine. "

" Anne eğer ben doğmasaydım... "

" Sen doğmasaydın ben yarım kalırdım kızım. "

" Ama ben doğunca tamamen eksik kaldın. Gittin anne, gittin. "

" Ben tamamlandım ve öyle gittim. "

" Ben eksik kaldım. "

" Sen de tamamlanacaksın. "

" Bana kızgın mısın? "

   Cevap vermedi. Kaşlarını çatmıştı. Tutması için elimi uzatmıştım anneme. Yavaş yavaş yaklaşıyordum ona. Beni bekler demiştim. Elimi tutar, sarılır demiştim. Saçlarımı okşar ve beni öper demiştim ama... Ama o gitmişti. Yine gitmişti. Annem gözlerimin önünden yavaş yavaş silindi.

" Anne... Anne gitme. Bırakma beni. Elimi tut lütfen. Lütfen anne tekrardan gitme... "

   Ağlıyordum. Deli gibi ağlıyordum. Ama gelmiyordu. Ben ağlayınca gelmesi gerekmez miydi? Gelmesi için 9 yaşımdan beri ağlıyordum ama o gelmiyordu. O benim ağlamama dayanamazdı ki. Hep gelirdi. Göz yaşlarımı elleriyle siler ve bana sarılırdı. 'Geçecek kızım' derdi. Geçerdi. Ama şimdi gelmiyordu. Göz yaşlarımı silmiyordu. 'Geçecek' demiyordu. Geçmiyordu da zaten. Annem benim göz yaşlarımı silmedikçe birikiyordu. Ben kendi göz yaşlarımda boğuluyordum ve beni kurtarmaya gelmiyordu.

" Anne... Anne gitme... Lütfen... "

" Derin. Uyan, uyan güzelim. "

   Omuzlarımın sarsılmasıyla birlikte korku dolu gözlerimi açtım. Gözlerim buğuluydu ve ben bulanık görüyordum. Yavaş yavaş kırptım gözlerimi. İlk gördüğüm ise bir çift kahverengi gözdü. Endişeyle beni inceliyordu ve korkuyordu. Gözlerimi açtığım an küçük bedenimi kendi kollarıyla sardı ve elini saçlarımda gezdirmeye başladı. Sesi titriyordu. Bana kurduğu cümleler sesini titretiyordu. Korkmuştu. En az benim kadar korkuyordu.

" Annem... "

" Düşünme. Sadece bir kabustu. Geçti tamam mı? Ben yanındayım. "

" Gitti. Elimi tutmadı. Beni yalnız bıraktı. "

   Yüzümü ellerinin arasına aldı ve gözlerini gözlerime odakladı.

" Sen yalnız değilsin. Ben varım. "

   Sımsıkı sarıldım. Karşımda duran, bana endişeyle bakan adama sımsıkı sarıldım ve ağladım. Geri çekilmedi, herhangi bir şey söylemedi. Aksine küçük bedenimi sardı kolları. Saçlarımı okşuyordu. Ağlamama izin veriyordu. Göz yaşlarımdan nefret etse de kızmıyordu.

" Bana ' Senin suçun yok kızım ' demedi. Soruma cevap vermedi. O bana suçsuz olduğumu söylemedi. Benim yüzümden oldu. Bunu inkâr etmedi ve gitti. "

   Daha çok ağladım. Daha çok göz yaşı döktüm. Bana suçsuz olduğumu söylememişti. Kaşlarını çatmıştı. Bana kızgındı. Ben suçluydum. Ben doğmasaydım o ölmeyecekti.

   Kendimi yavaşça ondan ayırdıktan sonra gözlerine baktım. Ne hissettiğini anlayamıyordum. Öfkeli gibiydi, korkmuştu, gergindi. Ve sanki sevgi dolu bakıyordu. Acıma duygusu yoktu, yargılayıcı bakışları yoktu. Ama çözemedim. Sadece baktım. Söylediklerime bir cevap vermemişti. O da susuyordu ve sadece bakıyordu. Benim gibi susuyor ve izliyordu.