အတိတ်တစ်ချိန်က
"ဂျောင်ဝူးရား ဒီနေ့မင်းပါးပါး
လာမကြိုဘူးဆိုငါလိုက်ပို့ရမလား"
"တော်ပါပြီငါဘာငါပြန်လိုက်မယ်
မင်းနဲ့ငါ့အိမ်ကတစ်လမ်းစီကို"
"အွန်းပြီးရောလေ
ဒါဆိုလဲငါသွားပြီနော်"
"အွန်း..ဘိုင့်..."
တကယ်တော့ဂျောင်ဝူးBusစီးချင်လို့
စောဂျွန်းကိုလိုက်မပို့ခိုင်းတာပင်
ပါးပါးလာမကြိုတဲ့နေ့တွေမှာဆိုBus
စီးပြီးပြန်ရတာကိုဂျောင်ဝူးအလွန်
သဘောကျသည်
အဲမှတ်တိုင်ကနေအိမ်ထိလမ်းလျှောက်
ရတာတော့မပျော်ဘူးပေါ့
ဂျောင်ဝူးကားအလာကိုစောင့်
နေလိုက်သည်
"ဟာရူတို!!
သူကဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ
သူ့ကိုလာကြိုနေကျကားကြီးလဲမပါဘူး"
ဟာရူတိုကတစ်ဖြေးဖြေးဂျောင်ဝူး
စီကိုလျှောက်လာခဲ့သည်
"မင်းအိမ်ကလာမကြိုဘူးဆို"
"ဟမ်...အင်းဟုတ်တယ်"
"ငါမင်းနဲ့အတူBusလိုက်စီးမယ်"
"...."
ဂျောင်ဝူးဘာမှမပြောနိုင်တော့ပါ
ဒီရုပ်ဆိုးလေးကခင်လာတဲ့တစ်လကျော်
အတွင်းဒါစကားအများဆုံးပြောတာပဲ
ဘတ်စ်စကားပေါ်ရောက်တော့
ဂျောင်ဝူးကပြတင်းဘေးထိုင်ပြီး
အပြင်ကိုငေးနေလိုက်သည်
ဒီလိုငေးရတဲ့အချိန်ကိုသဘောကျသည်
အဲ့အချိန်ဂျောင်ဝူးရှေ့ရောက်လာတဲ့
ချောကလက်လေးတစ်ခု
ဂျောင်ဝူးပျော်သွားမိသည်
တကယ်ကဒါကဟာရူတိုရဲ့အကျင့်တစ်ခု
ပင်ဂျောင်ဝူးချောကလက်ကြိုက်တယ်
ပြောတဲ့နေ့တည်းကတစ်နေ့ကို
ချောကလက်တစ်ခုယူလာပေးသည်
ဒီနေ့ယူလာမပေးခဲ့ဘူးထင်ပြီး
စိတ်ကောက်ကာစကားသိပ်မပြော
ခြင်းပေ
"ယူလိုက်..မနက်ကကားထဲကျန်ခဲ့လို့
မပေးရတာ"
"ငါကမင်းမေ့နေတယ်ထင်တာ"
"မမေ့ဘူး"
"ဟီးးး"
ဂျောင်ဝူးချောကလက်လေးကိုယူပြီး
စားလိုက်သည်
YOU ARE READING
ကျောင်းတော်ရဲ့ရုပ်ဆိုးလေးကWatanabeမျိုးရိုးတဲ့
Fanfictionပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးနဲ့school life လေး ဒရမ်မာလဲပါချင်ပါမှာပေါ့ ဟဲဟဲ😂😁 ဖတ်ပေးကြပါအုံးနော် အမှားပါရင်နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးပါ🤎
