"ဂျောင်ဝူး...ဒီမှာအလုပ်သမား
တွေကောဘော်ဒီကတ်တွေကောအများ
ကြီးပဲနော်"
"အင်း ဒါနဲ့ငါတို့ကိုဧည့်သည်မှန်းသိ
တယ်ထင်တယ်ခေါင်းငုံ့နှုတ်ဆက်နေ
ကြတာ"
"အေး ဟုတ်လောက်မယ်
အိမ်ကလှလဲလှကျယ်လဲအကျယ်ကြီးပဲ"
ခနလှည့်ပတ်ကြည့်ပြီးကြတော့...
"ရှီဟို...ရူတိုစီပြန်သွားရအောင်ငါတို့
လျှောက်ကြည့်တာကြာပြီလေ"
"ဒုက္ခပဲရူတိုဘယ်မှာရှိမယ်
ငါတို့မသိဘူးလေ"
"ဟ..ဟုတ်သားပဲငါလဲ
မမေးလိုက်ရဘူးရှီဟိုမင်းက
ဂျပန်မလားဂျပန်စကားပြောတတ်
ရင်သူတို့မေးကြည့်လိုက်"
"ငါကမွေးထဲကကိုးရီးယားမှာ
နေလာတာလေဘယ်ကဂျပန်
စကားတတ်မှာလဲ"
သူတို့စကားပြောနေစဥ်ဘေးနား
ဝတ်စုံပြည့်နဲ့လူတစ်ယောက်ရောက်
လာပြီး
"သခင်လေးဂျောင်ဝူး..ဘာအလိုရှိ
လို့လဲဗျ"
"အာ..ကိုးရီးယားစကားတတ်တာ
လား"
"ဟုတ်..သခင်လေးကအိမ်တော်တိုင်း
မှာကိုးရီးယားစကားတတ်တဲ့
သူတွေကြီးပဲခန့်ထားတာပါသခင်လေး"
"အော်ဟုတ်..ဟိုရူတိုကဘယ်မှာ
လဲသူ့စီသွားမလို့"
"သခင်လေးကဟိုဘက်ကသူ့
အဆောင်မှာပါကျွန်တော်လိုက်
ပို့ပါ့မယ်"
ဂျောင်ဝူးတို့ထိုသွားတဲ့အတိုင်း
လျှောက်လာခဲ့သည်
ရူတိုကအဆောက်ဦးတစ်ခုရှေ့က
ထို်ခုံမှာထိုင်ပြီးသတင်းစာ
ဖတ်နေသည်
"ရူတို...မင်းကအေးဆေးထိုင်
နေတယ်ငါကညောင်းလိုက်တာ
လျှောက်ကြည့်ပြီး"
"ဟုတ်လားကိုယ်နှိပ်ပေးရမလား"
ရှီဟိုတစ်ယောက်စိတ်တောင်
ညစ်သွားသည်သူတို့နှစ်ယောက်နား
ရှိတာပိုဆိုးဟ..
"ရူတို..ငါမင်းအဆောင်နားပတ်ကြည့်
အုံးမယ်"
"အင်းကြည့်လေရှီဟိုဂေါက်ရဲ့တဲ့နေရာ
လဲရှိတယ်မင်းသဘောကျရင်သွား
ဆော့လို့ရတယ်"
"အင်းကျေးဇူး"
ရှီဟိုကတော့ကဲကဲသဲသဲတွေနဲ့ဝေး
ရာပြေးသွားတော့သည်..
YOU ARE READING
ကျောင်းတော်ရဲ့ရုပ်ဆိုးလေးကWatanabeမျိုးရိုးတဲ့
Fanficပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးနဲ့school life လေး ဒရမ်မာလဲပါချင်ပါမှာပေါ့ ဟဲဟဲ😂😁 ဖတ်ပေးကြပါအုံးနော် အမှားပါရင်နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးပါ🤎
