The Girl Behind The Curtain

Prologue II

[ 10 years ago: when I'm still a High school student. ]

"O____O.. You didn't say that you'll go here."

He said as I stepped my feet in front of him. I came here because I want to and who cares? I want to bug him.

He's my damn toy.

When I got bored, I go to his place to fight with him. Unfortunately, he always and always lose. He's damn weak.

He is TRYING HARD to be like me. He kept on trying to be stronger than me. He kept on trying to fight me. He kept on trying to win. Oh well, expectations lead to disappointments.

Tumayo siya sa kanyang pagkakaupo in the front of his TV but before that, he turned the thing off and walk to me.

I smirked slightly habang nakayuko. Para akong isang istatwa na basta-basta na lamang gumagalaw. I know he's watching my every single move. I can see his usual worried face even I'm looking down.

Ugh. This guy. Hindi na sya nagbago.

He don't know how to defend himself.

Kawawa naman.

Dahan-dahan kong inalis ang kanang kamay ko sa aking likuran at ihinarap sa kanya ang aking kamay na may hawak na isang... Lagari.

Narinig ko ang pagsinghap nya pagkakita nya rito.

And then, my smirk was widen.

Nagsimula akong maglakad sa kanya habang nakayuko pa rin. Alam kong nanigas siya sa kanyang kinatatayuan. Alam kong kinakabahan sya at hindi sya sigurado sa susunod kong gagawin.

Ha ha. Walang kwenta siya. Walang kwenta ang buhay nya. Wala. Hindi nya alam kung paano lumaban. Hindi nya alam kung paano protektahan ang kanyang sarili. Hindi nya alam ang lahat. Wala siyang alam.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko pero napagdiskitahan kong wasakin ang buhay nya ngayon.

Just for fun.

"A-Am.. Ber.."

Rinig kong nangangatal na aniya. Lalo akong ginanahang ipagpatuloy ito. Pinaparamdam nya saken na mahina sya. Pinaparamdam nya saken na hindi sya makakalaban pa. Dinagdagan nya pa ang dahilan sa pagkagusto kong gawin ang bagay na ito. Napakatanga nya talaga.

Nang maramdaman kong tatakbo na sya, nang maramdaman kong tatakas siya ay mabilis pa sa siyam siyam ko siyang hinawakan sa likod at tinutukan ng lagari sa leeg upang mapigilan ang kanyang binabalak.

Seryoso akong tumingin sa kanya habang inilalapit ang aking mukha sa kanya. Kitang kita ko ang bawat pagtulo ng pawis sa kanyang mukha. Kitang kita ko ang pangangatal ng kanyang mga labi. Kitang kita ko ang mga mata nyang nangangamba kung paano sya makakaligtas. Pero patawad. There's no way he can save himself.

"Wala ka nang kawala."

Rinig na rinig ko ang bawat hingal nya dulot ng matinding kaba at ang puso niyang tila ba'y nakikipagkarerang kabayo sa sobrang bilis ng takbo. Kinakabahan sya.

"Any last words?"

Sabi ko habang iniipon ang buong pwersa ko. Nag iipon ako ng lakas upang gitilin ang kanyang leeg. Upang tuluyang wakasan ang kanyang buhay.

Napakahinang salita ang lumabas sa kanyang bibig. Nanginginig siya habang binibigkas iyon.

Ngunit rinig na rinig ko ang kanyang bulalas.

"Am.. Ber.. I love you."

O__________________O

Literally, my eyes are widen. Napasinghap ako sa sobrang gulat. SERIOUSLY?! We're in the middle of my game then he suddenly say that?!

Kaagad ko syang naitulak at ibinagsak ko ang lagaring kanina'y hawak-hawak ko. Ang lagaring dapat ay dahilan ng kanyang pagkamatay.

I can't think.

My brain cells stopped working.

Tila ba'y may ang mga salitang kanyang binanggit ay nakapagpatigil ng tibok ng puso ko. I can even feel butterflies on my stomach.

Silence.

B-Bakit nya sinabi yon?!

At wala na akong ibang nagawa kundi ang tumakbo palayo sa kanya.