" ဟင္ ! မက္ထရူး အေစာႀကီးပါလား ။ "
နံနက္ခင္း7နာရီအခ်ိန္ကတည္းက ဝတ္စားျပင္ဆင္ၿပီးေက်ာင္းသြားဖို႔ရန္အတြက္တာဆူေနသည့္မက္ထရူးကို အိပ္မႈန္စုတ္ဖြားနွင့္အိပ္ယာထဲက အခုမွထလာသည့္လီယိုက အထူးအဆန္းသဖြယ္ေမးလာသည္။
" အတန္းခ်ိန္က 9နာရီမွစမွာမဟုတ္ဘူးလား ၊
အခုတည္းက ေက်ာင္းသြားေတာ့မလို႔လား ။ "
" အင္း ! အစ္ကိုဟန္ဘင္းနဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔ ။ "
" ဟန္ဘင္း!?
အာ...ေနာက္ဆံုးနွစ္က ကိုရီးယားလူမ်ိဴးအစ္ကိုႀကီးလား။ "
ရွဴးဖိနပ္ႀကိဳးအားခပ္တင္းတင္းဆြဲခ်ည္လိုက္သည့္မက္ထရူးက အခန္းတံခါးဝ၌ရပ္ေနဆဲ လီယို၏ဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္၍ၿပံဳးရယ္လိုက္သည္။
" အင္း ! ဟုတ္တယ္ အဲ့အစ္ကို။ "
လီယိုကေတာ့ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္တစ္ခ်ိဳ႕ခစားေနသည့္ မက္ထရူး၏မ်က္နွာျပင္ေပၚမွအၿပံဳးရိပ္ေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းမ်ားေပၚသို႔လက္နွစ္ဖက္အားယွက္၍ ကာပစ္လိုက္သည္။
" မက္ထရူး အဲ့လိုလွလွေလးမၿပံဳးစမ္းပါနဲ႔ကြာ ၊
အႏၲရယ္မ်ားလိုက္တာ ။ "
မ်က္ဝန္းမ်ားေပၚသို႔ယွက္ကာထားသည့္ လက္နွစ္ဖက္ၾကားမွတစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္၍ ေရခ်ိဴးခန္းဆီသို႔ေျပးသြားသည့္လီယိုကိုၾကည့္ရင္း မက္ထရူးကခပ္တိုးတိုးရယ္သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းရိွရာဆီသို႔ဦးတည္သြားသည့္ လီယို၏ေနာက္ေက်ာျပင္ ျမင္ကြင္းထဲမွေပ်ာက္သြားသည့္အခါမွသာ နံရံေပၚမွနာရီီဆီသို႔မက္ထရူး လွမ္းၾကည့္မိသည္။
7နာရီ5မိနစ္စြန္းစြန္းသို႔ေ႐ြ႕လ်ားသြားသည့္နာရီလက္တံမ်ားေၾကာင့္ ေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္လွမ္း၍ဘတ္စ္ကားဂိတ္ဆီသို႔ မက္ထရူးေျပးလႊားရေတာ့သည္။
အခ်ိန္အတိအက်ေရာက္မွသာ သေဘာက်တတ္သည့္ ဟန္ဘင္းေၾကာင့္မက္ထရူးက တစ္မိနစ္ေလးပင္ေနာက္က်မခံခ်င္ခဲ့ေပ။
..................
ေက်ာင္းဝန္း၏အေနာက္ဘက္ျခမ္းရိွ ေမပယ္ပင္တန္းဆီသို႔မက္ထရူးေရာက္သည့္အခါ လမ္းသြယ္ေလးထက္၌ခေႀကြေနသည့္ေမပယ္႐ြက္ေျခာက္တစ္ခ်ိဴ႕နွင့္ လစ္ဟာေနသည့္သစ္သားခံုတန္းမ်ားမွလြဲ၍ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္တစ္ေလမွမရိွေသးသည္အထိ ရွင္းလင္းေနသည္။
