အတန္းခ်ိန္နွင့္အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္သြားစရာမရိွသည့္အားလပ္ရက္ေသာၾကာေန႔တစ္ရက္ၿဖစ္သည္။
တိမ္စိုင္ကင္းစင္ေနသည့္ျပာလြင္လြင္ေကာင္းကင္ထက္မွ ေ႐ႊအိုေရာင္ေနေရာင္ျခည္တစ္ခ်ိဳ႕ျဖာက်ေနသည့္ေန႔လည္ခင္းခ်ိန္တြင္ ဟန္ဘင္းကၿခံဝန္းထဲ၌တစ္ေယာက္တည္းတကုပ္ကုပ္ျဖင့္အလုပ္မ်ားေနခဲ့သည္။
ေရညစ္ထားသည့္စိုထိုင္းထိုင္းအဝတ္ထည္မ်ားက အဝတ္ႀကိဳးတန္းမ်ားေပၚ၌အစီရီ။
တိုက္ခတ္ေနသည့္ေန႔လည္ခင္း၏ေလညင္းနွင့္ေရာယွက္၍သင္းပ်ံ့လာသည့္ဆပ္ျပာနံ႔ခပ္သင္းသင္းေၾကာင့္ ဟန္ဘင္းကစိတ္ေက်နပ္စြာတစ္ခ်က္ၿပံဳးရယ္လိုက္သည္။
" ဟန္ဘင္းေရ !! မင္းေကာင္ေလးလာတယ္။"
အေဆာင္ဝန္းအတြင္း၌ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလ်ွာက္၍စာက်က္ေနသည့္လ်ိဳယြီေကာက ရယ္သံေနွာေနသည့္အသံျဖင့္ ဟန္ဘင္းရိွရာဘက္သို႔ဦးတည္၍ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာလာသည္။
လ်ိဴယြီေကာ၏အသံေၾကာင့္ ျပတင္းတံခါးမွေခါင္းျပဴ၍လွမ္းၾကည့္သူမ်ားနွင့္ ၿခံဝန္းအနီးတဝိုက္ရိွအေဆာင္သားတစ္ခ်ိဳ႕က ဟန္ဘင္းကိုတစ္လွည့္ မက္ထရူးကိုတလွည့့္ၿပံဳးစစျဖင့္ေငးၾကည့္သြားၾကၿပီး အေဆာင္ထဲသို႔အလိုက္တသိျဖင့္အလ်ိဴလ်ိဴဝင္ကုန္ၾကသည္။
" တိုးတိုးေျပာစမ္းပါဗ်ာ ၊ မက္ထရူးေနရခက္ေနပါ့မယ္။ "
" ေအးေဆးေနၾကေနာ္ ၊ အစ္ကိုအေဆာင္ထဲျပန္ဝင္ေပးမယ္။
ဒီလိုက အလိုက္သိရမွာေပါ့ ။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္စကားေျပာၾကငါ့ညီတို႔ေရ ။ "
ေတာင္းပန္ကာမွပိုဆိုးေအာင္စသြားသည့္လိ်ဳယြီေကာေၾကာင့္ မက္ထရူး၏နား႐ြက္ဖ်ားမ်ားက ေဆးျခယ္ထားသည့္နွယ္ရဲတက္လာသည္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွဟန္ဘင္းပင္သတိထားမိသည္။
အဝတ္ႀကိဳးတန္းေပၚ၌အစီရီေနရာယူထားသည့္စိုထိုင္းထိုင္းအဝတ္မ်ားကိုတခ်က္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး အဝတ္ႀကိဳးတန္းေအာက္မွအဝတ္ေလ်ွာ္ဇလားနွစ္ခုကိုခပ္သြက္သြက္ေကာက္ယူ၍ အေဆာင္ထဲသို႔ေျပးဝင္ရန္ျပင္ေနသည့္ ဝီလီယံ်ဆီကိုထိုးေပးလိုက္ရသည္။
