ညမီးေရာင္ေတြနဲ႔victoriaၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ညဥ့္နက္ခ်ိန္ေတြက စာဖြဲ႕မမီွေအာင္လွပလြန္းသည္။
ျပင္မညီသည့္ေျမေနရာမ်ားေၾကာင့္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလ်ာကုန္းေလးသဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ ကတၲရာလမ္းသြယ္ေလးထက္ မက္ထရူး၏ေျခလွမ္းမ်ားက ပံုမွန္ထက္ပို၍သြက္လက္လို႔ေနသည္။
ဟန္ဘင္းအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္သည့္ဆိုင္ေရွ႕သို႔အေရာက္ မက္ထရူးက မွန္တံခါးအျပင္ဘက္မွဆိုင္ထဲသို႔လွမ္း၍အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ ကာစတန္မာတစ္ခ်ိဴ႕၏အမွာစာမ်ားကို တေတာက္ေတာက္ရိုက္ေနသည့္ ေကာင္တာထဲမွပံုရိပ္ကိုျမင္သည္နွင့္ မက္ထရူး၏နွဴတ္ခမ္းေလးမ်ားက အစီစဥ္တက်ေကာ့ၫႊတ္လာသည္။
" ျကည့္ေကာင္းလိုက္တာ ။ "
ေကာင္တာနား၌ ကာစတန္မာတစ္ေယာက္စနွစ္ေယာက္စပင္မရိွေတာ့သည့္အခါ cctvကြယ္ေလာက္မည့္ေနရာဆီသို႔တိုးကပ္သြားသူသည္ ပုခံုးစပ္နားမွလည္တိုင္တစ္ေလ်ွာက္ ခပ္နာနာဖိနိွပ္ေနၿပီး အပ်င္းေၾကာလည္းမသိမသာခိုးဆန္႔ေနေသးသည္။
မွန္တံခါးအျပင္ဘက္မွအကုန္ျမင္ေနရသည့္မက္ထရူးကတိုးဖြဖြရယ္သည္။ အလုပ္ေၾကာင့္ပင္ပန္းေနေလာက္မည့္ ဟန္ဘင္းကိုနိွပ္ေပးဖို႔ကိုလည္း မက္ထရူးကအေတြးထဲတြင္ တစ္ခါတည္းအစီခ်ထားလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေငးၾကည့္ေနရင္းမွမက္ထရူး၏ေကာ့ၫႊတ္ေနသည့္ နႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားက ေဝခြဲရခက္လာသည့္ပံုရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ တေျဖးေျဖးေျပေလ်ာ့လာခဲ့သည္။
ဆိုင္အေနာက္ခန္းဘက္မွထြက္လာသည့္ေအပ႐ြန္အျဖဴေရာင္နွင့္လူတစ္ေယာက္က မက္ထရူးကိုဆူပုပ္ပုပ္ျဖင့္တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္မက္ထရူးေငးၾကည့္ေနမိသည့္သူ၏ပုခံုးစပ္နားကိုလည္း မေက်မနပ္ျဖင့္ခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ခ်လိုက္ျပန္ေသးသည္။
" လူမွားသြားၿပီျဖစ္မယ္။ "
မွန္တံခါးအျပင္ဘက္ကမို႔ ရိုက္ခ်လိုက္သည့္အရိွန္အားမသံုးသပ္နိုင္သည့္တိုင္ မက္ထရူးခန္႔မွန္းနိုင္ပါသည္။ အရိုက္ခံရ၍ရွံု႔တြသြားသည့္မ်က္နွာကို ၾကည့္ရံုနွင့္ပင္အားမေလ်ာ့နိုင္ေလာက္ေပ။
