" မက္ထရူးကသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္
အလြတ္ရတဲ့ထိ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ေနမိမယ္ထင္တယ္ ။
ၿငီးေငြ႕ျခင္း ၊ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရိွပဲ
အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေနမယ့္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ။"
.......
တိမ္စိုင္တစ္ခ်ိဳ႕ကင္းစင္ေနသည့္ညေနခင္း၏ေကာင္းကင္ယံသည္ လိေမၼာ္နီေရာင္ေသြးေနသည့္ေဆးသားမ်ားျဖင့္ျခယ္မႈန္းခံထားရသည့္နွယ္ နီေစြးလြန္းေနသည္။
ထိုနီေစြးေစြးေကာင္းကင္ရိပ္ေအာက္၌ လိႈင္းရိုက္သံတစ္ခ်ိဴ႕ကိုနားစြံ႕ရင္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္၏သဲေသာင္ယံတစ္ေလ်ွာက္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလ်ွာက္လွမ္းေနသည့္ေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္လည္းရိွသည္။
သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ မက္ထရူး၏ေျခရာမ်ားေပၚသို႔ဟန္ဘင္း၏ေျခလွမ္းမ်ားကထပ္တူလွမ္း၍ေလ်ွာက္လွမ္းေနသည္။ ဆားဓာတ္ပါသည့္ပင္လယ္ေလမ်ားက မက္ထရူးနွင့္ဟန္ဘင္း၏ဆံႏြယ္မ်ားၾကားတိုးေဝွ႔ေနၿပီး ခပ္ပါးပါးရွပ္တစ္ထည္သာဝတ္ဆင္ထားသည့္ မက္ထရူး၏ခါးနားမွအက်ီစသည္လည္း တိုက္ခတ္ေနသည့္ေလနွင့္အတူ တလြင့္လြင့္ရိုက္ခတ္ေနခဲ့သည္။
တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ေရွ႕ကသြားေနသည့္အေကာင္ေပါက္ေလး၏ ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးကိုေငးၾကည့္ရင္း ဟန္ဘင္းကၿပံဳးရယ္ရိပ္တစ္ခ်ိဴ႕အား နႈတ္ခမ္းပါးေပၚသို႔ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။ new orleansခရီးစဥ္တစ္ေလ်ွာက္ မက္ထရူးကိုေငးၾကည့္ရင္း ဟန္ဘင္းရယ္ေမာေနမိသည္မွာ လက္ခ်ိဴးလို႔ပင္မေရတြက္နိုင္သည္အထိ မ်ားျပားလြန္းေနၿပီျဖစ္သည္။
ေငးၾကည့္မိသည့္အခ်ိန္တိုင္း လွပလြန္းသည့္ကံၾကမၼာတစ္ခုလို နွလံုးသားထဲမွခံစားမိသည္အထိ ဟန္ဘင္းကမက္ထရူးဆီတြင္နစ္ျမႇပ္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ဤသို႔ေသာေလးနက္လြန္းသည့္ခံစားခ်က္မ်ားက ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကစတင္ခဲ့သည္မွန္း ဟန္ဘင္းသတိထားမိျခင္းမရိွခဲ့ေပ ၊ အသိစိတ္ကပ္မိသည့္အခါရုန္းမရေတာ့သည့္ႏြံထဲ၌ နစ္ျမႇပ္နွင့္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
