LEVLÂ/NEVSUHTE

4

"Bana tek bir cevap ver, sen misin?" dedim gerginlikle. Evet ondan da, alacağım cevaptan da korkuyordum. Ama eğer babamın katili oysa sonuçları her ne olursa olsun babamın intikamını alacaktım.

Sorumu duyar duymaz yüzü buruştu. "Asla." Bakışlarını pencereden çekip gözlerime baktı. Ne zaman göz göze gelsek ürperiyordum. "Merak etme. Katil artık hayatta değil." dedi. Yutkundum. Çok fazla sorum vardı ama korkudan ve yorgunluktan olsa gerek ağzımı açmak bile çok zordu. Ve daha fazla şey sorarsam sinirlenip bir şey yapmasından korkuyordum. Daha sonra soracaktım bunları, daha güçlü bir hal ve konumdayken.

Sırtımdaki ağrıları hissettiğimde yutkundum. Ceketim hala üzerimdeydi ve kumaş sırtıma değdikçe daha fazla canım acıyordu. Sırtımı dikleştirip ceketten uzaklaştırmaya çalıştım. Bedenime odaklandığıma pişman olmuştum çünkü vücudumu düşündükçe tüm yaralarımın sızladığını hissediyordum. Olan şeyleri düşündükçe migrenim kendini göstermeye başlamıştı.

"Bak, gerçekten yardım etmeye çalıiıyorsan teşekkür ederim fakat gideceğim ben." dedim ve kalkıp kapıya doğru adımladım. "Ben başımın çaresine bakarım. Ayrıca yaşadıklarım seni ilgilendirmiyor." dedim ve kapının kulpunu indirdim. Kilitli olduğunu anlayınca zar zor toparladığım cesaretim yerle bir olmuş, ağlama isteğiyle dolmuştum. Benzer şeyleri yeniden kaldıramazdım.

Yüzümü saklarcasına odaya arkamı dönüp gözyaşlarımı sildim. Saçlarımda bir el hissettiğimde tepki vermedim. Kesik nefeslerimden ağladığımı anlamaması için nefesimi bile tutmuştum. Alnım kapıya yaslıydı. "Ne var sırtında seni bu kadar rahatsız eden?" Kulağımın dibindeki sesi hem sinirli, hem de şefkatliydi. "Çekil." diyerek kenara sıyrılmaya çalıştım. Beni kolumdan tutup kendisine çevirirken hiç beklemediğim anda ceketim omuzlarımdan sıyrılıp yere düşmüştü. İstemiyordum. Görmesini istemiyordum. Daha da aciz bir hale düşmek istemiyordum. Kendime yıllarca emek emek ördüğüm o güçlü profil gözlerimin önümde eriyip bitiyordu.