Van Mij Zijn

22. Achtergelaten herinnering

Matthy pov (hoofds. 13)

"Mag ik? Mag ik je kussen?" Vraag ik aan hem. "Zeker?" Vraagt hij voor de zekerheid aan mij. Ik weet dondersgoed dat deze kus niet gaat voldoen aan de afspraken die we gemaakt hebben, en ik wil zijn duidelijke toestemming voor dit: "Milo geef me nou alsjeblieft toestemming" Zeg ik hem dan. Hij glimlacht naar me en knikt."Kus me." Het voelt alsof zijn woorden magisch zijn. Het geeft me een tintelend gevoel, terwijl ik hem nog geen seconde later met volle overtuiging kus. Fuck, eindelijk...

Na dit magische gevoel trek ik voorzichtig terug. Eigenlijk wil ik niet dat deze kus ooit voorbij gaat. Dat onze lippen voor altijd aan elkaar zouden konden zijn, maar helaas.
"Ik- dat was-" Stamelt hij. Ik grinnik zacht en lik mijn lippen. "Goed? Fijn? Leuk?" Help ik hem. "Fantastisch" vult hij zelf in. Mijn mondhoek schiet hiervan omhoog. "Dat vond ik ook..." Zeg ik hem zacht.

Even vergeet is alles. Onze afspraken, onze situatie, even alleen wat we nu hebben; dat geweldige gevoel. Alsof je terugloopt naar huis van je eerste kus. Nu hebben wij die al, in een hele andere situatie, gehad. Maar nu we zonder seks als aanleiding hebben gezoend, kan ik mijn gevoel niet meer onderdrukken. Ik gaf aan het begin van ons wel aan dat ik niets serieus wilde, maar ik loog. Hij is zo verdomd mooi, zo ontzettend lief en zo ongelooflijk leuk.... Met alles wat ik in me heb hoop ik dat hij dit morgen vergeet, want ik moet dit even van mijn hart af krijgen. Ik moet mijn gevoel naar hem uitspreken.

"Milo?" Vraag ik zacht. Hij bijt kort op zijn lip en knikt. "Ik moet wat zeggen denk ik..." Ik slik. "Ik- ik-" Zeg het nou gewoon, Matthyas. "Ik vind je leuk. Heel leuk. Ik heb zegmaar... gevoelens..." Mijn hart klopt zoveel sneller dan normaal en mijn benen trillen nog net niet waardoor ik ook nog maar net overeind kan blijven... tja... hurken ofzo. Ik weet niet eens hoe ik erbij zit op dit moment, en ik wil het ook niet weten. Het enige wat ik wil weten is zijn reactie.
-
(Nog steeds) Matthy pov:

"En toen? Wat heb ik gezegd?" Vraagt Milo me. Ik schud mijn hoofd onwetend. "Ik weet het niet meer, sorry" Zeg ik hem zacht. Ik heb, net als hem, gaten in mijn geheugen. Dit is een van de weinige dingen die ik me kan herinneren, en helaas weet ik zijn reactie ook niet meer. Nu ik de informatie heb dat hij hetzelfde voelt en heeft gevoeld, kan ik die denk ik wel invullen. Maar een duidelijke bevestiging zou wel erg fijn zijn.

"Matthy ik-" Milo zucht, en steunt met zijn handen op het matras. "Ik moet dit denk ik oprecht even... laten bezinken ofzo" Oogcontact met hem krijg ik niet, al zou ik mijn hand voor zijn hoofd leggen. Hij draait zijn lichaam een kwartslag en zit hierdoor met zijn rug naar mij toe. Hij slaat zijn benen over de bedrand en leunt met zijn onderarmen op zijn benen. Hij blijft zo een tijdje zitten, en ik wil hem zo graag vragen wat er is, maar ik besluit hem even de ruimte te geven die hij kennelijk nodig heeft.

"Ik app je nog" Met deze woorden staat hij op, grijpt hij zijn telefoon van het nachtkastje en loopt hij weg van de kamer, van de deur, van mij.
Ik sluit mijn ogen terwijl er tranen ophopen in mijn ooghoek. Waarom is dit alles zo fucking moeilijk?
Ik leg mijn handen op mijn gezicht terwijl ik lichtjes voorover buig. Ik wil hem niet kwijt. Ik wil hem verdomme niet kwijt...

Door al mijn emoties schrik ik op als ik mijn telefoon voel trillen. Meteen pak ik hem op, wat nog niet zo simpel gaat met een wazig zicht van alle tranen. Mijn hart lijkt te stoppen op het moment dat ik het berichtje lees. Zoals Milo net al zei: ik app je nog.

Milo <3

- 8 uur bij het strand
- kom, alsjeblieft
- ik had niet weg moeten lopen net
- ik weet toch al wat ik wil
- dus ik moet je wat zeggen
- tot vanavond

Waarom kan deze jongen nou nooit eens duidelijk zijn?! Boos smijt ik mijn telefoon op het dekbed. Dit bericht kan goed en slecht nieuws zijn. Hij weet wat hij wilt? Mij, of juist niet ik? Ik weet het niet, en ik maak mezelf gek. Ik moet de komende uren rustig proberen te blijven en niet te zenuwachtig zijn voor vanavond...