BadAsh

11

Ik haalde een hand door mijn ongewassen haren heen. We stonden voor het huis van Kay. Kay, die naam deed onbewust iets met me. Wat had hij gedaan? Isabell sloop een rondje om het huis heen om te kijken of er iemand thuis was. Ik bekeek het huis. Het zag er oud maar chic uit. Rommelig maar toch geordend. Het huis van hardwerkende mensen. Een simpele zucht verliet mijn mond. Ik voelde me vermoeid. "Het huis is leeg." Zei Isabell toen ze plots voor me stond. Ik keek haar even gedachteloos aan. "Oh, ja, tuurlijk." Ze rolde met haar ogen en trok me mee naar de voordeur. Ze knielde neer voor het slot en frunnikte wat met een of andere haarspeld. Vraag me niet hoe ze eraan kwam. Na nog geen twee minuten had ze de deur open en stopte haar haarspeld in haar broekzak. Ik liep achter haar aan naar binnen, ze kende hier duidelijk de weg. Ze liep een donkerkleurige trap op omhoog. Een wonderbaarlijke kroonluchter hing in het midden van de grote hal. Het was een goudkleurige kroonluchter met diamanten aan de zijkanten. "Hallo? Aarde op Ashton, Ashton op aarde." Ik knipperde met mijn ogen en liep snel achter haar aan. Ze glimlachte en wauw, wat was ze mooi. Terwijl ik achter haar liep scande ik de omgeving. Het was mooi en ergens kwam het me bekend voor. Was ik hier eerder geweest? "Isabell, waar ken ik Kay van?" Vroeg ik aan de beeldschone dame voor me. Boven aan de trap bleef ze stil staan en keek ze me aan. Ze keek moeilijk en ze moest moeite doen om tranen binnen te houden. Ik voelde meteen spijt. "Kay heeft ons bedrogen. Hij heeft ons erin geluist Ash, hij heeft ons verraden..." Zei ze met een snikje door haar stem heen. Ik stapte op haar af en sloeg mijn redelijk gespierde armen om haar heen. Ze had het moeilijk. Ze was een binnenvechter en wilde dus zo min mogelijk negatieve gevoelens uitten. Je zou juist denken dat meisjes graag willen praten en gevoelens willen uitten, maar nee, dit meisje was anders. Dit meisje kon in één seconde van vrolijk naar somber en andersom. Hoe ik dit wist? Geen idee, iets in me zei dit gewoon. Was ik dan niet mijn hele geheugen kwijt? "Ash, Kay heeft misbruik van je gemaakt." Zei Isabell plots. Ik keek naar haar. "Hoe dan?" Vroeg ik. Ik bedoel dit niet arrogant of zo, maar ik vind mezelf best een slimme gast en ik lijk niet op iemand die je zomaar kunt bedonderen. "Hij had een deal met je gemaakt. Jij wilde informatie over mij, hij wilde macht over jou. Liefde en macht maakte je blind." Zei ze zacht tegen mijn borst aan. Ik leunde met mijn kin op haar hoofd en rook aan haar muffig ruikende haar. Wat was er met ons gebeurd? "Wat is er met ons gebeurd?" Vroeg ik. "We werden ontvoerd, door Kay. Wij zijn geld waard Ashton. Ik ben berucht en jij moet nog komen." Zei ze. Ik dacht na. Loog ze? Vast niet. Hoe bedoelde ze: 'jij moet nog komen'? "Wat bedoel je daarmee?" Vroeg ik. "Ashton, er is iemand gevlucht. Hij heeft ons beide gezien, hij heeft jou zijn vrouw zien vermoorden. Ook jij word bekent als moordenaar, uiteindelijk." Ik schrok een beetje van deze woorden. Het voelde zo normaal om die arme vrouw om het leven te brengen. Het leek vertrouwd, bijna een behoefte. Was dat het? Een simpele behoefte die niemand anders behalve wij twee snapte? Hadden we die behoefte zelf ontwikkeld of was het vanzelf gekomen? Zijn we uit het niets mensen gaan vermoorden? Hadden we daar plots zin in? Dat leek me sterk. Ik bedoel, als tiener zijnde kan ik me voorstellen dat je jezelf moet vinden, maar mensen vermoorden voor de lol leek me nogal ver gaan. Toch voelde het goed. Isabell liet me los en leidde me naar wat de kamer van Kay bleek te zijn. Daar in de hoek, naast het grote tweepersoonsbed, lag een doos. Een grote kartonnen doos. Waarom kwam me dit zo bekend voor? Waarom wist ik precies wat ik zocht? Papieren, bewijs. We hadden bewijsmateriaal nodig. Waarvoor? Voor de schuilplaats van onze ontvoerder. Hoe kon ik dit allemaal wel weten? Was dit mijn laatste doel voor ik mijn geheugen verloor? Ik hoopte maar dat het snel terug kwam, dit werd namelijk vervelend. "Isabell, zoek een computer, laptop of gsm." Beval ik. Ze knikte simpel. Was dat het? Was het leven simpel? Was dingen vergeten en later herinneren simpel? Was het simpel om iets te zoeken zonder te weten wat? Alsof je kilometers gaat lopen zonder schoenen. Alsof je uit een vliegtuig gaat springen zonder parachute. Alsof je iets koopt zonder de prijs ervan te weten. Simpel. Zo'n eenvoudig woordje, toch heeft het een complete onzin betekenis. Niks in het leven is simpel. Niks. Iemand dood maken is niet moeilijk, de gevolgen zullen moeilijker zijn. Keuzes nemen, besluiten vastleggen, zoeken naar iets zonder te weten wat. Mijn prinses liep voor me langs met een laptop in haar handen. Ze had er een doek om gewikkeld om geen DNA achter te laten. Shit! Terwijl ik aan het neuzen was tussen de spullen was ik dat vergeten te doen. "Isabell, ik ben vergeten mijn handen te bedekken." Zei ik vlug. Ze keek me aan. "Dat is dan jou probleem." Siste ze. "We moeten weg, nu." Ik keek even vreemd naar haar maar toen ik een paar seconde later een auto de oprit hoorde oprijden begreep ik haar. Ze had ze zien aankomen. "Snel!" Ze rende naar beneden en via de achterdeur konden we nog net optijd ontsnappen. Met de laptop in haar handen liepen we door de zijstraatjes heen. Waar moesten we schuilen? Waar konden we schuilen? Werden we überhaupt ergens binnen gelaten? Ieder mens dat we tegen kwamen keek ons snel aan en rende toen weg. We waren berucht. Iedereen kende ons en was bang voor ons. Plots herinnerde ik me iets. "Isabell! We zijn vergeten de deur dicht te doen!"