BadAsh

14

We hebben nog niet gepraat over gister en mijn gevoel zei me dat dat ook niet ging gebeuren. "Hey slaapkopje." Zei ik en ik streelde zacht haar haar. Ze giegelde en gaf me een goedemorgen kus. "Wat heb je met mijn haar?" Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Ik keek naar haar. "Je haar is mooi." Complimenteerde ik haar. Ze glimlachte. "Jounes ook." Zei ze en ze haalde haar hand door mijn haar. "GODVERREDOMME!" Hoorde we plots van beneden af komen. Isabell schoot overeind en ik deed haar na. Ik stapte uit bed. "Blijf jij maar hier." Zei ik vlug en ik haalde de deur van het slot en liep vervolgens naar beneden. Haar vader stond gehurkt in het midden van de woonkamer. Hij hield zijn enkel vast en zat te wenen. Zal hij door zijn enkel zijn gegaan? Ik vind het niet erg, karma heet dat. Ik gaf hem een zetje waardoor hij voorover viel en zich kreunend omdraaide. Hij keek me aan met vuur in zijn ogen. "Oh sorry meneer, ik had u niet gezien." Excuseerde ik me. Hij wees naar me. "Jij! Dat deed je expres!" Riep hij uit. Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb niemand gezien hoor." Zei ik op belachelijke toon en geloof me, als blikken konden doden, was ik nu aan stukken gescheurd. Ik grijnsde vals en liep naar hem toe. "Zodra Isabell over je heen is, zullen we je samen komen vermoorden." Zei ik zacht en kil, maar hard genoeg dat hij het hoorde. Ik zag angst in zijn ogen. Ik liep naar boven waar Isabell me verwachtingsvol aankeek. "Ik heb hem gezegt dat." Ik slikte even. "Dat we heb vermoorden zodra jij er klaar voor bent." Zei ik. Een grijns kwam op Isabells gezicht. Dat verraadde dat ze al lange tijd niks meer had gedaan. Ik ook niet, mijn handen jeukten dan ook enorm, en nee, ik heb geen eczeem. Ik grijnsde ook. Tijd voor wat actie. "Weet je het zeker?" Vroeg ik voorzichtig. Ze knikte wild en ze keek me oh zo sexy aan. Focus Ashton, focus. Ze pakte mijn hand vast en samen liepen we naar beneden. Hoe gingen we dit aanpakken? "Isabell, wat gaan we doen?" Vroeg ik. "Ik weet het niet Ash, zeg jij het maar." Zei ze. We moeten hem laten pijnleiden, zoals hij ook bij haar heeft gedaan. We moeten hem mishandelen en later pas vermoorden. "Misschien moeten we hem pijn laten leiden. Dat heeft ie immers ook bij jou gedaan." Stelde ik voor. Ze knikte. "Maar hoe?" Vroeg ik. Ze begon te grijnzen en eerlijk gezegt zou ik hier wel bang van worden, als ik haar niet zou kennen natuurlijk. Toch? Zou ze mij vermoorden zoals ze van plan is haar vader te vermoorden? Zou ze dat kunnen? Zou ze echt van me houden? "Ik weet wel wat." Zei ze en ze liep naar haar vader toe. Tenminste, als je het een vader wilt noemen. Hij zou ons toch veraden hebben bij de politie.
Nadat Isabell met het plan had uitgelegd begonnen mijn handen enorm te jeuken. Ik wilde zo graag. Een gevoel van verlangen borrelde op en was constant aanwezig. "Pak jij het mes?" Vroeg ze. Tuurlijk, als ik wist waar het lag... "Ja, gewoon in de keuken toch?" Vroeg ik voor de duidelijkheid. Ze knikte en stapte op haar vader af die nog steeds op de grond lag. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze haar vader van de grond af hielp. "Hey pap." Zei ze en ze streelde zacht door zijn haar. Hij keek haar angstig aan. "Waar ben je bang voor papa?" Vroeg ze op een zielige toon. Ik weet zeker dat ze een duivelse grijns op haar gezicht had. Ik pakte het grootste en scherpste mes dat ik zag, al zou een bot mes meer pijn doen. Ik kwam met een onschuldige lach op mijn gezicht naar ze toe, spelend met het mes tussen mijn vingers. Haar vaders ogen schoten als pijlen heen en weer en zodoende realiseerde hij zich dat dit zijn einde zou worden. Nee, we zouden hem langer dan vandaag laten leiden. Isabell keek me aan en grijnsde duivels. "Ik haal het touw wel." Zei ze en ze liep weg richting de schuur. Ik stapte voor de man die zich angstig vastklampte aan het keukenblad. Ik liet het mes rond draaien in mijn hand en drukte het toen in een oogwenk tegen zijn keel aan. Ik liet de punt van het mes over zijn keel glijden terwijl hij zijn hoofd zo ver mogelijk achteruit deed. Ik grijnsde breed en keek hem aan. "Waar bent u zo bang voor?" Vroeg ik op beleefde toon maar met een spottende ondertoon erin. "J-jullie zijn gestoord!" Riep hij plots uit. Isabell kwam binnen met een dik touw en wat ducktape. Ze gooide het touw naar me toe omdat zij niet zo goed kon knopen. "Even stil blijven staan." Zei ik met een zware stem. De arme man stond te trillen. "Waar zijn nu die losse handjes gebleven eh pap?" Vroeg Isabell spottend terwijl ze de ducktape op zijn mond plakte. Ze sloot snel nog alle ramen en gordijnen. Ik bond de armen van haar vader stevig vast en deed er een dikke knoop in. Isabell kwam terug en pakte het mes van me aan. Ze stak het mes in haar vaders schouder en hij begon te schreeuwen. Langzaam haalde ze het mes eruit en het bloed droop er van af. Haar vader begon te hijgen en zacht te kreunen. Ze trapte hard tegen zijn scheenbeen aan en hij viel voorover op de grond. Ik draaide hem ruw om en schopte hard in zijn zij. Hij kreunde van pijn. Isabells ogen glinsterde van vermaak. Ze hurkte voor haar vader neer en speelde met het mes over zijn hals heen. Hij keek angstig naar haar. "H-het spijt me." Bracht hij haperend uit. "Waarvoor?" Piepte Isabell kwetsbaar. "Dat ik je pijn heb gedaan." Zei hij breekbaar. Ik rolde met mijn ogen. Daar gaan we... "Je hebt godverredomme nooit wat gedaan! Je bent nooit tevreden geweest met me en nu spijt het je?" Vroeg ze bitchy. Ik grijnsde. Ze drukte het mes in haar vaders wang waar een druppel bloed zijn lichaam verliet. "Je hebt me geslagen, geschopt, vernederd en gekwetst. Je mag die sorry houden. Jij bent mijn vader niet..." Zei ze hatelijk en drukte het mes harder in zijn wang waardoor haar vader begon te schreeuwen. Dat had hij beter niet kunnen doen want door zijn actie haalde hij zijn hele wang open. Isabell keek erna en haalde het mes uit zijn wang. Hij was enorm aan het hijgen en kreunen. Ik hielp Isabell omhoog toen ik tranen in haar ogen zag. Ze overhandigde me het mes. "Ik wil hem niet langer levend hebben Ash, hij moet weg, h-hij moet dood maar wel zo pijnlijk mogelijk." Zei ze. Ik nam haar stevig beet en ze sloeg haar armen om me heen. Oh, heerlijk dit. Ik voog zacht haar tranen weg en de overige slikte ze zelf weg. "Het komt goed babe." Fluisterde ik en ik liet haar los. Ik ging gehurkt naast de hijgende man zitten en hield het mes naast me, uit zijn zicht. Alhoewel hij wist dat ik het mes had, werd zijn ademhaling iets rustige. Zou het komen doordat hij weet dat hij vandaag nog dood gaat? Zal het komen doordat het niet zijn eigen dochter is die hem vermoord. Hoe dan ook... Met een onverwachte beweging haalde ik het mes tevoorschijn en drukte het tegen zijn keel aan. Zijn borstkast ging sneller op en neer en hij ademde moeilijker. Zweet liep over zijn voorhoofd. Ik maakte een lichte snee van zijn keel naar zijn borst waar ik het mes er harder in drukte. Zijn gekreun liet me de adrenaline voelen die ik lange tijd gemist had. Hij begon te smeken en te bidden terwijl ik zijn shirt uit trok. Ik tekende met het mes een doodskop op zijn bierbuik. Een dik bebloede laag sierde mijn tekening terwijl de man nog steeds kreunend op de grond lag. Door het bloedverlies verloren zijn ogen het laatste beetje hoop en leven. Het was gedaan met hem, of ik hem nu meteen doodde of dat ik hem hier liet liggen. Isabell stond achter me en legde een hand op mijn schouder. "Hij heeft genoeg geleden, laat mij er een einde aan maken." Zei ze. Ik overhandigde haar het mes en ze knielde neer naast haar vader. "Pap?" "Isabell." Klonk zwakjes. "Ik had gehoopt dat je meer pijn had gehad maar ik ben klaar met je." Zei ze. "J-jij. Jij b-bent mijn dochter n-niet." Bracht de man uit voordat Isabell het mes in zijn nek stak en de man alle tekenen van leven verloor.

Missie geslaagd...