16

411 22 23
                                    

We liepen, hand in hand, richting het bos. We moesten wel. Onderweg keken mensen ons bang aan en renden gillend weg. Sommige pakte hun telefoon en filmden ons of maakten een foto. En heel soms belden ze. De politie of iets dergelijks. "Aah! Jullie heb ik gemist!"
Die stem. Ik huiverde en draaide me om. We stonden aan de bosrand. Isabell kneep in mijn hand bij het zien van de persoon voor ons. Kay. "Leuk jou ook te zien." Snauwde ik. Hij grijnsde. "Niet zo doen Ashy Pashy. Ik kan er toch niks aan doen dat jij je hersens in je kont hebt zitten?" Vroeg hij met een onschuldige toon maar een schuldige blik. Isabell begon te lachen. "Klootzak." Siste ze nadat ze uitgelachen was. Kay's grijns werd alleen maar groter. "Isabell. Zo ken ik je helemaal niet." Zei hij met een mierzoete stem. Ik rolde mijn ogen. "Wat moet je?" Vroeg ik met geklemde kaken. Ik was nog lang niet vergeten hoe hij me veraden had. "Ik wil jullie." Zei hij. Mentaal facepalmde ik mezelf. Ik had het kunnen weten... "Pech." Zei Isabell droog. ik keek haar aan, zij keek mij aan. Kay knipte in zijn vingers en achter ons begonnen de bosjes te ritselen. Ik keek schichtig om me heen en zag mannen, zwart bekleed, de bosjes uit komen en een kring om ons heen vormen. Ik spande mijn spieren onbewust aan en keek Kay boos aan. Hij glimlachte onschuldig. Ik liep Isabell los en stoof op hem af. Ik greep hem bij zijn keel en stompte hem hard op zijn hoofd. De groep mannen om ons heen grepen ons vast en haalde me van Kay af. Hij kreunde zacht. "Vermoord ze!" riep hij kwaad. Ik keek naar Isabell die totaal niet bang leek. Ik zette ook mijn koude blik op en rukte me los van de mannen om me heen. Ik probeerde ze te slaan maar mijn spieren werkten niet mee. Ik stond verstijft. De mannen grepen me opnieuw vast en één kneep mijn keek dicht. "NEE! Ashton!" Hoorde ik Isabell gillen. Mijn blik werd langzaam wazig en een stikkend gevoel trok door mijn lichaam. Mijn spieren verslapten door het zuurstof tekort en ik zakte door mijn benen heen. Ik zag ook een paar mannen neervallen en Isabells gezicht verscheen. Net toen alles langzaam zwart werd voelde ik weer lucht door mijn mond komen. Mijn luchtwegen waren weer vrij en ik hapte naar adem. Isabell werd vrijwel meteen weg getrokken en een schot weerklonk door het bos. Al snel volgden er meer schoten en samen met Isabell dook ik op de grond. Ik zag Kay neergeschoten worden en een aantal van zijn mannen. Een groep andere mannen met wapens kwam onze kant op. "Kijk nou! We zijn rijk jongens!" Riep één van hun. Ik keek op. Nee... Dat kon niet... Dat mocht niet... Mijn bloedeigen vader stond hier. Isabell keek me aan. "Alsof dit nog niet alles was." Weerklonk de stem van mijn vader. Er werd tegen mijn been geschopt. Ik stond in één beweging op en stond recht voor hem. Hij leek even verbaasd. "Ashton." Zei hij met haat in zijn stem. Het zorgde ervoor dat ik me gekwetst voelde. Niemand wil dat je bloedeigen vader je haat. Ik klemde mijn kaken op elkaar om mezelf in te houden. Isabell bleef wijselijk liggen waar ze lag. Een aantal van zijn 'gangster' vrienden onderzochten de lijken. Toen ze bij Isabell waren leken ze verbaasd. "Shit! Herman! Dit is die meid!" Riep een spontaan uit. Mijn blik schoot naar de man die haar lichaam op tilde. Voor hij haar ook maar helemaal overeind had sprong Isabell op en vloerde hem. Ik begon zacht te lachen. Isabell pakte ook de andere man en greep een tak van de grond die ze hard door zijn hart duwde. De man zakte verbaasd door zijn knieën en die andere stond snel op en haaste zich naar de rest van de groep. Met bloed aan haar handen kwam ze naast me staan. Mijn vader leek versteld te staan van haar moordlustige houding. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. "Is er iets? Bang voor een meisje?" Vroeg ze poeslief. Ik grinnikte. Mijn vader laadde zijn geweer en zonder enige twijfel schoot hij door Isabells lichaam. Ze keek me totaal niet bang aan. Niks was te zien. Niet bang, niet verdrietig, niet blij ookal zou dat wel raar zijn, niet eens verbaasd. Ik sloeg mijn vader maar voor ik hem werkelijk had geraakt had hij ook een kogel door mijn lichaam geschoten. Ik zakte langzaam door mijn knieën en keek Isabell aan. Mijn schatje, mijn wereld, mijn alles. Zij was dood, ik was dood. "Ik hhou vann jjee." Stotterde ze terwijl bloed uit haar mond stroomde. Ik glimlachte terwijl ik ook bloed begon te hoesten. "Ik hou ook van jou." Bracht ik uit. Isabell sloot haar ogen en langzaam verslapten haar spieren. Ik zakte ook weg en stuurde mijn vader een kaatste hatelijk blik. Kay was dood, dat was belangerijk. Ik zou het niet aankunnen als hij nog zou leven. Ik ving nog net een laatste glimp op van de lichamen die net nog lijken waren. Ze leken op te staan. Voor alles zwart werd zakte Kay voor me door zijn knieën. "Ik heb gewonnen." Fluisterde hij met één en al kwaad in zijn stem. Ik sloot mijn ogen. Ik had verloren, gefaald en daar had Isabell ook onder geleden.

Vaarwel...

--

Okee!! Dit was het dan... 😩
Ik ben best tevreden over het verhaal, met die van Isabell erbij.
Ik moet toegeven dat ik het best moeilijk vond om een horror te schrijven maar ik vond het wel leuk.

Laat me weten wat jullie van het verhaal vonden en als jullie het leuk vinden kunnen jullie kijken bij mijn andere verhalen. Er zit nog één horror bij en de rest is vooral romantiek.
Ik ben blij dat er zo veel lezers waren🎉🎊
Bedankt allemaal! 💋❤️ En bij deze sluit ik het verhaal BadAsh af en is er ook een einde gekomen aan Isabell.

BadAshWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu