Küçük Bir Sır✓

0.7

Her yer sessiz.
Soluksuz adeta,
Nerdesin be güzelim
Arıyorum seni..

Sarp

Sıcak odamda uzanıyordum balkonun kapısı açık şekilde, tam bir karmaşaydı kendimi çok kötü hissediyordum ne yapabilirim ki resmen ada'yı o halde görmüş aklımdan çıkmıyordu elimden bir şey gelmezdi yavaş adımlarla dolabıma ilerlemeye başladım

üstüme  boğazlı kazak altıma siyah pantolon giydim siyah deri ceketimi giyip odamdan çıkmaya başladım bu evi gördükçe sinirlerim bozuluyordu bugün Ada'nın hastaneden çıkma günüydü..
kafa dağıtmak için oraya gidebilirdim bahçeme çıkıp Park ettiğim moturuma doğru yürüdüm.
Motora bindim anahtarı çekerek çalıştırdım ve hızlı  bir şekilde sürmeye başladım ve hastaneye doğru yol aldım fazla uzak değildi 15 dakikalık bir yol mesafesi vardı o an, aklımda sadece ada'nın geçirdiği kaza vardı ama böyle bir kazanın öylesine olması hiç normal değildi.

Hastane boyunca aklımda hep sorular vardı bunları hep düşünüyordum hastaneye yetiştiğimde motorumu yavaşça park ettim ve motordan inip hastaneye doğru girdim sağa doğru ilerleyip asansörü çağırdım 5 dakika icinde asansör gelmişti içine girdim ve ada'nın odasının olduğu katı tuşladım ve yukarı çıkmaya başladım asansörün kapıları açıldı ve ilerledim karşımda Ada'nın annesi ve babası vardı herhalde çıkışını yapacaklardı onlara doğru yaklaştım.

"Şey merhaba adayı görecektim ben görebilir miyim? Eğer izniniz varsa tabii arkadaşıyım"

"Tabii evladım sen git biz geliriz şimdi çıkışı yapıp"

Teşekkür edip odaya doğru yol aldım kapıyı hafifçe çaldım
Ses yoktu tekrar çaldım ve tekrar..
Açan yok içeriden ada'nın çığlık sesini duydum ve hiç beklemeden odaya girdim ada yerde oturmuş sırtını dolaba yaslamıştı elleri kulaklarından gözleri kapalıydı..
Ağlıyordu adeta elimi yavaşça omuzuna koydum ve bir anda.

"Lütfen dokunma bana! Yalvarırım.."

"Ada benim kendine gel!"

"DOKUNMA BANA"

bi anda elleriyle beni vurmaya başladı gözleri kapalı adeta beni uzaklaştırmaya çalısıyordu

Noluyordu??

Tekrar yaklaştım kollarından tutup sakinleştirmeye çalıştım ama nafile hala beni uzaklaştırıp vurmaya çalışıyordu

O küçük kız gibi..

Tekrar yaklaştım kollarını bu sefer çok sert tuttum hayla yalvarıyor haldeydi onu böyle görmek..
İçimde adeta bir boşluk bırakıyordu sanki o değil de ben bu durumdaymışım gibi sanki ölüyormuş gibi hissediyordum hala itmeye çalışıyordu bense daha sıkı tutuyordum.
Onu aniden kendime yaklaştırdım anlı,anlımdaydı..
Sakince konuşuyordum.

"Ada lütfen kendine gel.."

Sessi ağlamaktan artık çok kısık geliyordu ağlama ada lütfen ağlama..

"Nolur bırak beni bana dokunma.."

"Asla bırakmam bunu bil sen kendine gelmiyene kadar"

"Nolu-"

Dediği an kolarımı ona bağladım..sarıldım
İtmeye çalışıyordu daha cok sarılıyordum ince uzun saclarını okşamaya başladım..

"Şş sakinleş,her şey iyi sen güvendesin."

Bi an sessizlik oluştu kısık ağlama sesleri.. sakinleşti gibi oda sarıldı sımsıkı kolları beni sarmıştı adeta huzur içindeydim onu sakinleştirmiştim ve sarılmıştım ağlıyordu
Elleri belimdeydi..