Back to my Alpha's Embrace (Omegaverse Series #2) | SPG

Ikalawang Kabanata - Ang Hindi Inaasahang Pagkikita

I frowned when I heard a loud voice. My head was spinning as I tried to clear my mind.

"Ano na namang kalokohan 'to, Aoi?!" Dinig ko na sigaw ng isang pamilyar na boses.

Ugh, he's here.

Pinilit ko na imulat ang mga mata ko dahil sobrang sakit ng ulo ko sa hang over. Nanlalabo pa ang mga mata ko pero alam ko na kung sino kaagad ang nakapameywangan sa harapan ko. It's Kenji.

"Ah, Kenji..." I murmured. Inilipat ko naman ang tingin ko sa tao na nasa likuran ni Kenji at nakita ko ang pamilyar na mukha. "Boss Ryo..." I murmured as well.

I was about to go back to sleep when I realized. Wait—I sat up and conditioned myself. I held my head as I tried to regain my composure in front of them. Kahit naman na lagi silang nandiyan sa likuran ko ayoko naman na makita nilang ganito ako.

"'Yung totoo, Aoi, gusto mo pa ba mabuhay? Kung ayaw mo na sabihin mo lang sa 'kin," I heard Kenji sarcastically say.

Ah, this damn hangover. Ito ang ayaw ko kapag umiinom ako nang marami. My plan is to drink a can or two of beer at hindi ko akalain na mapaparami ang maiinom ko dahil lang sa pag-iisip ng kung anu-ano.

"Sorry..."

Iyon na lamang ang nasa ko dahil hindi ko naman inaakala na pupunta sila rito ng ganito kaaga. Isa pa, hindi ko naman gusto na makita nila ako na ganito.

"Sorry, sorry." Kenji snorted. "Bilisan mo na riyan at aalis tayo. Samahan mo ako." Pinulot naman ni Kenji ang mga beer in cans na nagkalat sa sahig.

"Ako na." Dinig ko na sabi ni Ryo.

Nahiya tuloy ako bigla dahil silang dalawa na ang nagligpit ng kalat ko. Hindi naman talaga ako makalat na tao, kapag nainom lang dahil sa nakakalimutan ko kapag nakakatulog ako. I wasn't a drinker before it just happened five years ago.

I tilted my head when I realized something. "Bakit, saan ba tayo pupunta? Maaga pa ah," kaagad ko na tanong.

Nakita ko naman na napanganga sa akin si Kenji na parang hindi makapaniwala sa tanong ko. Wait, may nakalimutan ba ako? May hindi ba ako alam? Habang nakanganga si Kenji ay napabuntong hininga naman si Ryosuke.

Ano ba kasing meron?!

"For pate's sake, Aoi, alas dos na nang hapon. Anong akala mo umaga pa? Tawag ako nang tawag pero hindi ka sumasagot kaya nagpunta na lang kami rito ni Ryo. Malay ko ban a ganito pala ang madadatnan namin, 'di ba?" taas kilay niyang sabi.

Napaiwas naman ako ng tingin. Wait, huh? Ano raw?

Kinuha ko naman kaagad ang cellphone ko at napanganga naman ako nang makita ko kung anong oras na. Alas dos na talaga ng hapon! Oh gosh, what did I do? Nakita ko rin naman na napakaraming texts and calls from Kenji at pati na rin si Ryo gamit ang private number n'ya ay nag-text at tumawag na rin sa 'kin.

Napangiwi naman ako. "Sorry..."

Kenji crossed his arms. "If you're really feel sorry, then, stand up and get ready. Kanina pa ako nasasaktan nitong si Kenji dahil sa ginagawa mo." Napatingin naman ako kay Ryo, nakabusangot.

Hindi ko tuloy alam kung matatawa ba ako o hindi. Napakaot na lamang ako ng ulo ko at napatingin ulit sa cellphone ko. Dahil naka-silent ang cellphone ko ay hindi ako nagising sa mga texts nila.

Hindi na lang ako nagsalita pa at naghanda na lang ako. Kenji is the type of person that values time when it comes to him and Ryosuke. That's why, I needed to get ready as fast as I could.

"Saan ba ang punta?" kaagad ko na tanong nang makapasok ako sa kotse nilang dalawa. Syempre, nasa backseat ako. Alangan naman umupo ako sa shotgun seat. "Saka Kenji, sigurado k aba na okay lang talaga na gumala ka nang gumala?" dagdag ko pang tanong habang nagsusuot ng seatbelt.