Maxwell's Obsession Series #1 : You're Only Mine

Chapter 22

Elria Shane's Point Of View

NARITO ako sa kwarto namin ni Jake—ang yumaong 'kong asawa. I am here to let out my tears. Hindi ko na alam kung ano na ang nangyayari sa anak kong si Premo. Nagbago na s'ya—nagbago na ang anak ko.

Sa tuwing iniisip ko ang mga nangyari kanina ay napapaiyak na lang ako. Nasasaktan ako dahil sa pagbabago n'ya, nasasaktan ako dahil sinisigaw-sigawan n'ya ako. Hindi ko kayang nag kakaganyan Ang anak ko... Nagbago s'ya, seguro dahil hindi ko na sila nabibigyan ng time.

Hindi ko na sila madalas makakasama dahil puro trabaho lang ang inaatupag ko.
Palagi akong wala sa bahay, madalas akong mag overtime sa company ng dahil sa dami ng trabaho.

Masakit din para sa akin dahil ang akala n'ya ay naghilom na ang sugat sa puso ko, Akala ng anak ko na kinalimutan ko na ang daddy n'ya. Na kahit minsan ay hindi man lang kayang gawin dahil kahit saa'ng sulok man ay palagi ko s'yang nakikita, palagi ko s'yang naalala.

Walang araw na hindi ko na mimiss ang asawa ko. Miss na miss ko na ang boses n'ya , yung tawa n'ya, yung pag sasabi n'ya sa akin ng I love you, I miss his kisses, I miss his hugs and I miss everything that we always do.

Ang hirap pakawalan ng isang lalaki like him. He is perfect for everyone. Kahit sinong babae naman ay magkakandarapa para makuha s'ya but I am thankful dahil ako Ang naging asawa n'ya.

Nang dahil sa sakit na nararamdaman ko—mas pinili kong magpakapagod sa trabaho, mas pinili kong ituon lahat ng atensyon ko sa trabaho para makalimutan ko na ang sakit pero I didn't know that pati na rin pala Ang anak ko.

Nakalimutan ko ng bigyan ng oras kaya seguro nagka ganun si Premo because I've never been a good mother to him. I wish you're not dead pa hubby. Sana maayos pa lahat ng 'to. Sana hindi kami nagluluksa, hindi kami nasasaktan, hindi mag babago si Premo, hindi n'ya sana ako sinasagot-sagot.

Naudlot naman ang iniisip ko ng bigla nalang may kumatok sa pinto ng kwarto ko. Kaya tumayo naman ako and I started to walked towards the door even I am feeling dizzy, maybe because I am crying.
Nang makatapat ko na ang pinto ay agad kong inayos ang sarili ko at pinunasan ang luha ko.

When I opened the door, bumungad naman sa akin ang isa sa mga kasambahaya dito sa mansion. "Hello po ma'am!" Naka ngiting bati sa akin ng isang kasambahay. "Hello!" Bati ko rin sa kanya at nag pilit ngiti.

"What do you need?" Takang agad Kong tanong sa kanya. "Ahm ma'am? Ano po kasi eh..." Pambibitin n'ya at tila nahihiya naman itong magsabi sa akin."Ano?" I coldly asked. "Ma'am, pwede po bang mag advance ako ng sahod? Kailangan kasi ng pamilya ko ng pera para sa gamot ng kapatid ko na may sakit, pwede po ba?" Saad nito at tinignan ako mata sa mata.

Nakita ko sa mga mata n'ya na parang nikiki-usap ito na payagan ko s'ya , nakaramdam naman ako ng awa kaya pagbibigyan ko na. "Okay, sege. Pasok ka muna, kukunin ko mona yung pera." Pag aalok ko sa kanya at pumasok naman s'ya.

"Magkano ba ang kailangan mo?" Tanong ko sa kanya."Ma'am? Okay lang po ba kung thirty thousand yung e advance ko? Kahit hindi mo na po ako sasahudan ng limang buwan po ayus lang po!" Nagmamaka awang sabi n'ya.

Huminga ako ng malalim bago magsalita. "Okay, sege, just wait here." Saad ko sa kanya. Nakita ko naman na sumilay ang kanyang ngiti... Kaya ko siya pinagbigyan dahil alam ko kung gaano ka hirap ang maging mahirap.

Kaya sa abot ng makakaya ko ay tutulong ako... Pina upo ko muna s'ya sa couch ko at pinaghintay. Pumasok ako sa Isang secret room kung saan namin ni Daven nilalagay ang pera para sa mga anak namin in the future.

Ayaw kasi ni Daven na ilagay lahat sa bank account n'ya ang lahat ng pera n'ya kaya nagpagawa kami ng secret room para lagyan lang ng mga pera namin.

Kinuha ko naman ang susi sa likod ng isang malaking frame at ginamit ito para mabuksan ang pinto. Pag pasok mo ay may isang pinto na may passcode na kailangang ilagay kaya yun—inilagay ko na ang passcode.