İstanbul Beyefendisi || Altay Bayındır

3 | Kandırıldım a dostlar.

"Evet, Asena Güler." Derya Hanımın düşünceli sesi kulaklarımı doldurmuştu.

Gergin değildim ve kendimden emindim.

"Dosyanda kendi dilin dışında üç dil daha bildiğin yazıyor. Bu yabancı futbolcularımız için oldukça büyük bir avantaj." Dediği şeyle gülümsedim.

"Evet, aslında İngilizce artık klasikleşmiş bir dil. O yüzden dosyamda yazmıyor, diğer üç dili de ana dilim gibi konuşabiliyorum." Açıkçası bu dediğim şeyle Derya Hanım oldukça etkilenmişti.

"Açık konuşmak gerekirse, gebelik iznimin ardından işe devam etmeyeceğim. Dolayısıyla bu kulübe işini layığı ile yapabilecek birini bulmak istiyorum." Dosyamı beğenmiş olacak ki bu konuda beni seçecek gibi gözüküyordu.

Psikolojiyle alakalı sorular sorduğunda istediği cevapları vermiştim ve tatmin olmuş olacak ki yüzündeki gülümseme büyümüştü.

"Hayırlı olsun Asenacığım. Odanı biliyorsun, gelirken göstermiştim. Eşyalarını yarın yerleştirebilirsin, dosyalar da odanda mevcut."

El sıkıştıktan sonra gülümseyerek toplantı odasından çıktım.

Arda idmanda olmasına rağmen aklı bendeydi. Sera merakla yanıma yaklaştığında gülümseyip kafamı salladığımda heyecanla bana sarılmıştı.

Biz bi anda nasıl bu kadar yakın olmuştuk?

-

"Yani, aslında biraz Ferdi'yle sevgili olduğum için arkadaşlık kurmaya çalışıyorlar." Anlayışla kafamı salladım. Futbolcu sevgilisi olmak zor olsa gerek, normal zamanda bile insanlara güven olmazken böyle durumlarda sırf menfaat için arkadaşlık kurmaya çalışıyorlardı.

İdmanı biten Arda merakla yanıma yaklaşmıştı, Ferdi ve Altay ile.

Ferdi sevgilisine sarıldıktan sonra Arda kendini tutamamıştı. "Ee söyle artık! Meraktan çatlayacağım!" Gülümsedim.

"İşi aldım." Arda beni alıp çevresinde döndürdüğünde kahkaha attım. Bir kardeşinizin olduğunu bilmek çok güzeldi.

"Tebrik ederim." Altay'ın söylediği şeye hafifçe gülümsedim. "Biraz konuşabilir miyiz?" Söylediğim şeyle biraz gerilmişti.

Diğerlerinden biraz ayrıldığımızda gülümseyip konuşmaya başladım. "Teşekkür ederim, Arda bu işi senin düşündüğünü ve Derya Hanımla senin konuştuğunu söyledi."

"Rica ederim, biz bir aileyiz sonuçta öyle değil mi?" Fenerbahçe ailesi...

"Evet artık öyleyiz." Altay'ın gülümsemesiyle gülümsemem büyümüştü.

Ardaların yanına döndüğümüzde yüzü çok tanıdık gelen futbolcuya baktım.

"Ben seni nereden tanıyorum..." Düşünceli sesimi dışarıya vurduğumda karşımdaki çocuk kaşlarını çatmıştı.

"Asena?" Tabii ya!

"İsmail." Biraz mesafeliydi sesim.

"Nasılsın? 2016 yazından beri seni görmüyordum." Tabii, 2016 yazı.

"Normaldir, bir daha Bodrum'a hiç gitmemek üzere kapadım Bodrum defterini." Sessizlik oluşmuştu dediğim şeyle.

"Bak, sen gittikten sonra hiçbirimiz Sahra'yla konuşmadı." Bana açıklama yaptığında artık bir önemi yoktu. O zaman kimse beni dinlememişti.

"Sorun nedir?" Altay, hafifçe kulağıma fısıldamıştı.

"Artık önemi olmayan eski bir olay." dediğim şeyle kafasını salladı.