Face of an angel - Mattheo Riddle

7.

Zaczęłam wchodzić po schodach na górę. Było ich na prawdę sporo.

Schody były kręte i wydawały się nie mieć końca.

Dostrzegłam naturalne światło. Zachód słońca. Barwy pomarańczy, różu i błękitu.

Ostatni stopień.

Ktoś tutaj też jest.

Męska sylwetka wyróżniała się na tle pięknego nieba. Ten ktoś opierał się o poręcz balkonu i palił papierosa.

- Mattheo? - zapytałam. Chciałam oczyścić sobie umysł z myśli o tym chłopaku a Dumbledore zaprowadził mnie prosto przed niego.

Widziałam jak postać obraca się w moją stronę.

- Mia, co tutaj robisz? - to był on. Chłopak zaciągnął się znowu papierosem.

Podeszłam bliżej i wtedy ujawniła mi się jego twarz. W barwach zachodu słońca wyglądał pięknie. Podeszłam do barierki i spojrzałam na niebo. Mattheo znowu odwrócił się i również spoglądał w tym samym kierunku co ja.

- Piękne. - powiedziałam bardziej do siebie na to co widziałam. Krajobraz gór, lasów i zieleni w świetle różowo pomarańczowego nieba.

Riddle odwrócił głowę w moją stronę i wpatrywał się we mnie.

- Bardzo piękne. - odpowiedział po dłuższej chwili. Teraz i ja spojrzałam na niego. Jego oczy błyszczały. Ciemny kolor w nich odbijał niesamowite niebo. On był idealny.

Mattheo skończył swojego papierosa, zaczesał dłonią włosy i  wyprostował się.

- Odkryłaś moje tajemnicze miejsce. Tak szczerze prawie nikt tu nie przychodzi po za zajęciami z astronomii. 

- Byłam się przejść i trafiłam tu przypadkiem. Nie chce ci przeszkadzać więc pójdę już. - też pewnie chciał posiedzieć sam a ja musiałam ma niego wpaść. Zaczęłam odchodzić, lecz chłopak mnie zatrzymał.

- Zostań. - powiedział co zabrzmiało jak prośba. Wyglądał teraz jak zagubione dziecko. Czy coś mu się stało?

- Dobrze. - Chłopak usiadł na ziemi i oparł się o teleskop znajdujący się po środku. Zrobiłam to samo.

- Jeżeli chodzi o wczorajszą imprezę to chyba oboje byliśmy trochę pijani i powinniśmy o tym zap - nie zdążyłam dokończyć zdania bo Mattheo mnie pocałował. Jego dłoń trzymała mnie za polik a usta delikatnie muskały moje. Brunet odsunął się lekko nadal będąc centymetry ode mnie. Delikatnie dotknął kciukiem mojej dolnej wargi.

- Jak raz spróbowałem to chce więcej i więcej. - szepnął i ponownie mnie pocałował. Tym razem dołączył swój język. Całowaliśmy się namiętnie na wieży astronomicznej podczas zachodu słońca.

••

Wracaliśmy w ciszy. Żadne z nas nic nie mówiło. Byłam zdziwiona zachowaniem chłopaka ale sama tego pragnęłam. Nie rozumiałam co się dzieje i dlaczego odczuwam takie emocje. Nawet go nie znam. Nic o nim nie wiem.

Bez słowa udałam się do swojego pokoju. Teraz mam jeszcze większy mętlik w głowie.

••

Od czasu zdarzenia na wieży nie widziałam Mattheo. Dzisiaj jest piątek i nie było go w szkole. Sophie powiedziała, że co jakiś czas wraca do siebie do domu bo jego ojciec go wzywa. No tak, przecież jest synem Voldemort'a. Ciekawe czy te wszystkie blizny zrobił mu on.

- Chodźmy na śniadanie bo się spóźnimy.- Pansy złapała mnie za rękę i wyprowadziła z pokoju.

Był tam. Czekał z resztą na dole. Nasze spojrzenia się spotkały a on lekko się uśmiechnął.

Całą drogę na śniadanie Pansy i Sophie opowiadały mi o Hogsmeade. A ja myślałam tylko o tym, że Mattheo znowu idzie centralnie za mną.

Nie zdążyłam usiąść na miejsce gdy pojawił się przede mną Cormac. Obrzydliwy typ.

- Cześć piękna. Nie chciałabyś wyjść ze mną gdzieś wieczorem? Możemy popływać - powiedział chłopak spoglądając na moje piersi. Jaki on jest bezczelny. Ja mu zaraz pokaże jak ja potrafię być bezczelna.

- Spierdalaj Cormac. - między mnie a gryffona wszedł Riddle, zasłaniając mnie całym swoim ciałem. Cormac uciekł od tak, prawie potykając się o swoją pelerynę.

Mattheo odwrócił się do mnie przodem.

- Na prawdę nie podoba mi się, że twoja spódniczka jest tak krótka. - powiedział przez zaciśnięte zęby.

- To niech ci się spodoba, a jak nie to nie musisz patrzeć. - odparłam równie wkurzona. Znowu zaczyna się czepiać o spódniczkę. Kim on jest żeby mi to mówić.

- Ciężko jest nie patrzeć. - szepnął mi do ucha. Brunet usiadł na swoje miejsce i jakby nigdy nic zaczął śniadanie.

••

Zajęcia z eliksirów. Jestem w parze z Mattheo, oczywiście.

- Dobrze moi drodzy. Podejdźcie do mnie.- profesor kazał ustawić się nam dookoła jego biurka.

Czułam, że Mattheo stał za mną i lekko dotykał mój pośladek swoją dłonią. Lekko szturchnełam go łokciem w brzuch.

Usłyszałam tylko jak cicho się śmieje.

- Kto z was powie mi co to jest. - Profesor wskazał na kociołek.

- Amortencja, najsilniejszy miłosny eliksir. - odezwała się Hermiona z tłumu. Dumnie poprawiła swoje włosy i wyprostowała. - Nie wzbudza prawdziwej miłości lecz potrafi wywołać nawet obsesję. Dla każdego pachnie inaczej. Zależy co komu się podoba lub kto.

- Brawo, brawo. - Slughorn podszedł bliżej mnie i Mattheo. - Jeżeli istnieje nasza prawdziwa miłość, to właśnie ją wyczujemy. No może Mia. Idź powiedz nam co czujesz.

Niechętnie pokierowałam się w stronę wskazaną przez profesora. Nachyliłam się nad kociołkiem z wywarem.

Perfumy, tytoń, mięta.

- Czuje męskie perfumy. - nie mogę powiedzieć, że zapach który czuje należy do Riddle'a. Spojrzałam przed ciebie, wszyscy wyglądali jakby czekali na kontynuację mojej wypowiedzi.

- Męskie perfumy, ale nie wiem do kogo należą. - skłamałam. Nie chciałam pokazać mojej słabości, która mogła okazać się Mattheo Riddle.

Powoli przesunęłam się w bok robiąc miejsce przy garnuszku.

- Em, no dobrze. Teraz Mattheo, idź chłopcze. - Slughorn poklepał bruneta po ramieniu.

Chłopak niechętnie zaczął szurać po podłodze. Gdy mnie minął i podszedł do amortemcji oparł się na stole. Jego podwinięte rękawy ukazywały piękne dłonie i ręce.

- Czuje... - Mattheo zawahał się przez chwilę i spuścił swój wzrok. - kokos i kaszmir.

Okej, chyba to są podstawowe zapachy, takie dosyć częste. Ja używam osobiście szamponu do włosów o zapachu kokosa a moje perfumy głowie pachną kaszmirem bo uwielbiam ten zapach, według mnie jest bardzo elegancki.

Chwila.

Czy to możliwe, że Mattheo wyczuł mnie tak samo jak ja jego?