Ben jij nu papa?

2. Littekens en blauwe plekken

Koen

Lachend glijdt Lucas van de glijbaan. Het is mooi om te zien hoe deze kinderen zo genieten van iets, dat eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is. Ik bedoel, gewoon een doorsnee speeltuin, en ze hebben de tijd van hun leven. Na een half uurtje lijken ze los te komen, en brabbelen ze er op los. Wij zijn maar op een bankje gaan zitten, en zo nu en dan komt er eentje bij zitten, als ze moe zijn. Het is lekker weer, dus zeker geen straf.

'Ik vind dit dus echt heel leuk.' Zegt Milo glimlachend, als hij naar Belle zwaait. Ik knik. 'Same.' Dan komt Lucas aanrennen. 'Poeh warm zeg.' Hijgt hij. Matt lacht. 'Doe anders je vestje uit! Dat is een stuk minder warm.' Lucas stemt in, en met een beetje hulp van Rob krijgt hij hem uit. Meteen vallen mijn ogen op zijn armpjes. Vol blauwe plekken, littekens en wondjes.

Snel wissel ik een blik met Roel, die knikt, en wend me dan weer tot het kleine mannetje voor mijn neus. 'Zeg Lucas,' begin ik, als ik op mijn hurken voor hem zak. Hij knikt. 'Hoe kom jij eigenlijk aan die blauwe plekken op jouw armen?' Voorzichtig laat ik mijn vinger over zijn onderarm glijden. Snel kijkt hij naar de grond. Hij had duidelijk niet gerekend op deze vraag. Langzaam zie ik de tranen in zijn oogjes vormen. 'Hey vriendje, het is goed oké. We doen je niks. Echt niet.' Ik glimlach naar het gezichtje waar inmiddels tranen over rollen.

'Mama.'

Ik verstijf. Hoe durf je. Hoe durf je zo'n lieve kindjes pijn te doen. En niet een beetje pijn, goed pijn. Ik kijk toe hoe Matthy Lucas op schoot tilt. 'Hey maatje het komt goed.' Fluistert hij, terwijl het jongetje blijft huilen.

Robbie

Het is een zielig gezicht. Een klein, kwetsbaar jongetje, huilend op de schoot van Matt, nadat hij heeft verteld dat zijn bloedeigen moeder hem pijn doet. Opeens wordt ik wakker geschrokken door een klein stemmetje. 'Robbie? Heeft Lucas pijn gedaan?' Vraagt Lauren zacht. Ik veeg snel de tranen uit mijn ogen en glimlach naar het meisje. 'Nee meisje, Lucas heeft zich geen pijn gedaan, wees maar niet bang. Maar mag ik misschien heel even jouw armpjes zien?' Snel flitsen Laurens ogen naar die van haar broertje, die haar verdrietig aankijkt. Het zes jarige meisje weet precies wat er gebeurd is.

Aarzelend stroopt Lauren haar mouwen op, en ja hoor. Blauwe plekken, wondjes, littekens, het is allemaal terug te vinden op de armen van dit onschuldige meisje. Zonder aarzelen schuif ik mijn handen onder haar oksels en trek haar op schoot, waar ook bij haar de tranen beginnen te rollen. 'Hey het is goed oké. We gaan jullie helpen. Het komt allemaal goed.' Snikkend knikt ze haar hoofd, terwijl ze haar gezicht in mijn shirt begraaft.

We moeten deze kinderen helpen. Dat weet ik, dat weet Roel, dat weet Matt, dat weet Koen, en dat weet Milo. Vanavond, als de kinderen zijn opgehaald, gaan we naar het politiebureau. We hebben het nummer van de moeder, en dan gaan zij verder actie ondernemen. Na een minuut of 5, gaan Lauren en Lucas terug naar Belle, die onverstoord verder speelde. Ze springt blij op als ze haar oudere broer en zus aan ziet komen lopen, en met z'n drieen lopen ze naar de zandbak. Meteen wend ik me tot de jongens.

'Boys dit kan niet.' Roel gaat met zijn gezicht door zijn handen. 'Politie vanavond?' Iedereen knikt instemmend. 'Laten we er vandaag maar gewoon een leuke dag van maken, en niet meer over hun moeder of hun thuis praten, en dan gaan we vanavond actie ondernemen.' Concludeert Roel, en iedereen stemt in.

We hebben alle vijf een pilsje voor onze neus, als Lucas opnieuw aan komt rennen. 'Belle is gevallen!' Roept hij in paniek. 'Ik ga wel.' Zegt Milo, terwijl hij opstaat. Ik besluit achter hem aan te lopen.

Milo

Zo snel mogelijk jog ik achter Lucas aan, en al snel zie ik een hoopje mens onderaan het klimrek liggen. What the fuck? Ik had meer een open knietje verwacht ofzo. Ik versnel mijn pas, en sprint het laatste stukje richting Belle. Ik kniel naast haar neer, en leg haar hoofd op mijn knieen, als een soort kussen. Voorzichtig wrijf ik over haar schouderbladen. 'Het komt goed. Wij zijn allemaal bij je. Lukt het je om je oogjes te openen?' Het werkt, want heel langzaam komen de helderblauwe ogen te voorschijn. Heel even kijkt ze geschrokken om zich heen. Dan barst ze in tranen uit. Meteen trek ik haar op schoot, en laat haar hoofd tegen mijn borstkas rusten. 'Hey doe maar rustig. Het is over.' Langzaam verandert haar huilen in snikken, en voel ik haar ademhaling rustig worden. Inmiddels zitten de andere jongens ook om ons heen. 'Meid wat is er gebeurd?' Vraagt Roel lief, terwijl hij over haar onderbeen wrijft.

'Sorry.' Fluistert ze breekbaar. 'Ik deed het niet expres. Ik viel. Boem. Maar, maar niet boos zijn, alsjeblieft. Ik gedraag me, beloofd.' Het meisje in mijn armen komt niet goed uit haar woorden, maar het is duidelijk wat ze bedoelt.

"Doe me geen pijn. Alsjeblieft doe me geen pijn."

Het breekt me. Het breekt me hoe het meisje smeekt geen pijn gedaan te worden, terwijl we juist het tegenovergestelde willen. 'Hey Belle, we zijn niet boos. We zijn juist niet boos. Zullen we naar huis? Even bijkomen?' Voorzichtig knikt ze, terwijl ze de plooi van mijn shirt nog steeds in haar vuistje geklemd heeft. 'Lukt het je om zelf te lopen?' Vraag ik haar. 'Milo..' Begint ze zacht. 'Mijn knie heeft auw.' Dat laatste fluistert ze zo zacht, dat alleen ik het kan horen. Ik laat mijn blik op haar knie vallen. Hij ligt redelijk open, en er loopt een klein beetje bloed over haar scheen, richting haar voet. 'Ach Belle toch, ik til je wel ja?' Er ontstaat een waterig glimlachje op haar gezicht, en ze knikt. 'Dankjewel Milo.'

Ik met Belle in mijn armen, die inmiddels in slaap is gevallen, Matthy met het handje van Lucas vast, die tegelijk ook met Roel kletst, Rob met Laurens handje vast, en Koen lopen naar huis. Ik denk diep na. Hoe kunnen we deze kinderen in godsnaam de hulp geven die ze nodig hebben, ze verdienen zoveel beter.