Ben jij nu papa?

12. Kwijt.

Robbie

Eindelijk, ik herhaal, eindelijk, mogen we naar Lauren. Godsamme dit duurde lang. Jesus. Matt zwaait de deur open, en achter hem aan loop ik het kamertje in, waar Lauren rechtop in bed een ijsje zit te eten. Ik glimlach breed en ga naast haar zitten. 'Wat heb jij dan om drie uur 's nachts?' Ze giechelt. 'Ijsje.' Ik haal mijn hand door haar haren, en laat hem van haar rug glijden. 'Mannen.' Een aardig uitziende dokter komt de kamer inlopen, en ik schud zijn hand. 'We hebben een scan gemaakt, en daaruit is gebleken dat Laurens rug is geneusd. Hier kunnen we voor nu niet zo veel aan doen, maar door veel rust te houden komt het goed.' Precies wat ik verwacht had. 'En pijnstilling? Mag dat wel?' Vraagt Matthy, aangezien het kleine meisje kapot ging van de pijn. 'Ja zeker, drie per dag.' Ik kijk naar rechts, en zie hoe Lauren in slaap is gevallen. Niet heel gek, drie uur 's nachts.

~

Voorzichtig stop ik haar een beetje in. Lau is in de auto naar huis in slaap gevallen, dus ik doe mijn uiterste best haar door te laten slapen. 'Hmhh Robbie.' Zucht het meisje onder de dekens. Ik besluit even bij haar te blijven, en ik aai zacht over haar buik. 'Het komt allemaal goed lieverd, dat beloof ik.' Fluister ik als ik nog snel een klein kusje op haar slaap geef. Als ik mezelf omhoog duw, om zelf ook weer mijn bed in te duiken, voel ik een handje om mijn bovenbeen. Mijn blik glijdt meteen naar Lauren, die me met tranen in haar ogen aankijkt.

'N-Niet weggaan.' Ik hurk toch maar weer naast haar door Roel opgezette bedje. 'Hey kleintje waarom niet?' Ze pakt mijn hand, om tegen te gaan dat ik toch ontsnap. 'D-Dalijk komt mama.' Ik twijfel geen seconde, schuif 1 hand onder haar knien, 1 hand onder haar rug, en neem haar mee naar de kamer met de roze muur. De kamer die zoveel herinneringen heeft. De kamer waar ontelbaar veel lang leve de liefde video's zijn opgenomen. De kamer waar net als in lang leve de liefde ook nog wel eens boom boom dingen zijn gebeurd. 'Ga je nu lekker slapen meisje?' Vraag ik Lauren, als ik haar voor de tweede keer deze nacht instop. In tegenstelling tot net, knikt ze nu wel. 'Jij beschermt me toch? Dan is het niet eng.' Ik hou me groot, maar diep van binnen is zojuist mijn hart gesmolten door deze woorden. 'Natuurlijk bescherm ik jou! Dat is toch mijn taak?' Ze glimlacht zacht, en kruipt vervolgens dicht tegen me aan.

Ook al heeft Jamie me op het hart gedrukt het bed niet te delen met een ander meisje, vind ik dit niet tellen als vreemdgaan, en zijzelf waarschijnlijk ook niet. Ik vind dit meer gelden als "een flink beschadigd meisje de comfort geven die ze op dit moment nodig heeft", en Jamie zelf staat daar compleet achter.

~

Gapend wrijf het kleine meisje naast me de slaap uit haar ogen. Eventjes kijkt ze geschrokken om zich heen, maar er verschijnt een opgeluchte glimlach rond haar mond als ze mij aankijkt. 'Hey kleintje, heb je een beetje lekker geslapen?' Vraag ik, als ik met een hand door haar verwarde haartjes ga. Ze knikt. 'Weet je Robbie', begint ze giechelend. 'Ik droomde dat we midden in de nacht naar het ziekenhuis gingen om een nieuw been te kopen.' Inmiddels lacht ze harder om haar eigen "droom" en ik lach gewoon leuk mee. Het lijkt me geen goed idee om haar nu te gaan vertellen dat deel 1 van haar droom helemaal geen droom was.

De bel gaat, wat vreemd is op zondagochtend. We zitten met z'n alle aan het ontbijt, chocoladecroissantjes, maar ik ben degene die zich opoffert, en strompel richting de deur. 'What the fuck.' Ontsnapt er uit mijn mond, als ik door de spleetjes van de deur zie wie er onze aandacht wil. 'IEMAND KOM FF.' Schreeuw ik naar de woonkamer, als ik langzaam naar de voordeur toe loop. Meteen komt Roel aangesneld. 'Supp maatje?' Inmiddels trillen mijn handen, en ben ik witjes geworden. Mijn trillende vinger wijst naar de spleet van de deur. Meteen kijkt Roel me aan. 'Kut.'

Ook hij heeft het gezien. Ook hij heeft gezien wie er voor de deur staan. Ook hij heeft gezien dat we een groot probleem hebben. 'Uhm, open doen?' Vraagt hij twijfelend. Ik knik. 'Moet wel, ze hebben ons al gezien.' Ik zet een voorzichtige stap richting de houten voordeur, kijk nog een keer vlug naar Raoul, duw de klink naar beneden, en trek de deur open.