Ben jij nu papa?

16. Het is beter zo

Robbie

Opgekruld lig ik in bed. In een bed slaap je, toch? Ik slaap niet. Ik tik op het schermpje van mijn mobiel. 3:56. In plaats van slapen, denk ik. Ik denk teveel, dat weet ik, maar ik kan er niks aan doen. Ik hoor Jamie naast me rustig ademhalen. Die slaapt wel. Ik zucht diep, en draai voor de duizendste keer op mijn andere zij. Wacht, hoorde ik nou iets? Ik spits mijn oren. Opnieuw hoor ik een geluid, en dit keer weet ik exact waar dat geluid van is. De slaapkamerdeur. Ik vlieg overeind en adem snel, terwijl ik door de donkere ruimte probeer te zien wie er is. Een inbreker? Een fan die te ver gaat? Mijn hart klopt in mijn keel. 'Jesus, Rob.' Jamie komt ook overeind. 'Wat is er man.' Ze klinkt geirriteerd, niet heel gek. 'Er, er is daar iemand.' Fluister ik zo zacht mogelijk. 

'S-Sorry, ik, ik ben het.' Er valt een last van mijn schouders. Lauren. Ik hoor hoe haar beentjes zich alweer een weg richting de uitgang banen, dus spring uit bed. Ik snel-wandel naar het meisje toe, en net voor de haar hand weer op de klink legt, til ik haar onder haar oksels op. Jamie heeft ondertussen een lampje aangeklikt, zodat ik op de terugweg naar het bed niet over een verloren sok flikker. 

'Hey schatje, wat is er?' Ik ga in kleermakerszit op bed zitten, met Lauren op mijn schoot. Vermoeid legt ze haar oor tegen mijn borstkas. 'Ik, ik heb zoveel pijn. Ik wil niet Robbie. Ik wil dat mama zoals vroeger is. Toen was ze de liefste mama van de wereld. En toen was papa er. Papa was ook de liefste papa op de wereld.' Ik had eigenlijk verwacht dat ze zou gaan huilen, maar het enige dat ze doet, is voor zich uit staren. Richting mijn roze muur. Ik kijk even op naar Jamie, die vol medelijden naar het meisje kijkt. 

'Jaim, wil jij kinderen?' Verbaasd kijkt ze me aan. 'Wat? Ja dat weet je, ik wil kinderen.' Ik kijk terug naar Lauren. 'Ik ga het met de jongens overleggen, en als ze het er mee eens zijn, wat ik denk, gaan we kijken of jullie hier kunnen blijven wonen, oké? Dan heb je vijf papa's en een paar mama's.' Met opzet zeg ik "een paar mama's" aangezien ik niet het idee heb dat Matt en Carolijn nog lang samenzijn. Het zelfde idee heb ik bij Milo en Char. Ook heb ik het idee dat Matthy opvallend veel naar Milo trekt. Op zo'n manier dat het geen goede vriendschap meer is. 

'Echt?' Het meisje op mijn schoot heeft haar hoofd omhoog gekanteld, waardoor ze me recht aankijkt. 'Ja, echt.' Ik druk een kusje op haar voorhoofd. 'Maar-', 'geen maar Lautje, het is oké.' In 1 beweging slaat ze haar armen om mijn rug. 'Ik hou van je Robbie.'

Milo

Het is zo fucking lastig. Zo moeilijk. Zo ingewikkeld. Zo energieslopend. Ik mis Char, dat is een understatement. Maar iets in mij wil door. Door in de liefde. Niet zomaar door, door met iemand. Door met Matthyas het fucking Lam. Ik moet praten met iemand. Praten over mijn hoofd, met iemand die niet meteen een mening klaar heeft liggen. Ik moet praten met Roel. Hij zal luisteren, en oprecht gemeend advies geven. Raoul zal me niet belachelijk maken. 

Door mijn handpalmen tegen de rand van het bureau te zetten, rol ik mezelf naar achter. Nog even twijfel ik om het slim is opnieuw mijn hele verhaal op tafel te gooien. Ik bedoel, Koen weet ook al wat er allemaal in mijn hoofd zweeft. Toch besluit ik op te staan, en bij Roel aan te kloppen. Ik heb het nodig. 'Binnen!' Hoor ik zijn stem door het hout. Langzaam stap ik binnen. 'Hey Miel.' Ik glimlach. 'Hey Roel.' Zijn hand klopt naast hem op bed. 'Maatje, wat is er toch, al sinds de bus weet ik dat jou iets dwarszit.' Ik plof naast hem in het beddengoed terwijl ik probeer mijn tranen niet te laten gaan. 'Ik, ik, godver.' Toch beginnen de tranen te lopen. 'Rustig Miel, 't is oké.' Hij wrijft stevig zijn hand over mijn rug.

'Het is uit, Roel.' Piep ik door mijn tranen heen. 'Ze is weg, voor altijd. Ik heb het verkloot.' Ik voel hoe mijn hoofd tegen de borstkas van Raoul gelegd wordt, en ik technisch gezien dus in zijn armen lig. 'Maatje toch, hey doe maar rustig. Het is beter zo, dat weet jijzelf ook toch?' Ik knik zacht. 

Raoul

Tuurlijk weet ik allang wat er speelt. Dat weten Rob, Koen en ik alle drie dondersgoed. Dat er iets speelt tussen Matt en Miel. Bewust hebben we er niks over gezegd, ze moeten het voor zichzelf uitzoeken. Zelf achter hun gevoel komen. Zelf weten ze het beste waar ze aan toe zijn. Toch vind ik dit een goed moment er over te beginnen. 

'Maatje, ik weet best wat er speelt hè?' Hij kijkt verschrikt op. 'W-Wat?' Ik zie de tranen in zijn ogen alweer vormen. 'Gewoon, met Matt.' Langzaam kleurt zijn gezicht rood, en verandert zijn gezichtsuidsrukking naar angstig. 'Sorry Roel, ik, ik-' 'Nee Miel. Miel dat is oké. Het maakt toch niks uit maatje. Weet je, het belangrijkste in mijn leven is dat jij, Rob, Matt, Koen en Lieke gelukkig zijn. Met wie, dat boeit me geen tyfus, oké? Ik steun jullie.'

Er verschijnt een glimlachje rond zijn mond, en hij slaat zijn armen om me heen. 'Roelie, ik hou van je.' 

Ik wil net antwoorden dat ik ook van hem hou. Dat hij mijn leven net als de andere drie jongens zo ontzettend veel leuker maakt. Dat de jongen in mijn armen het altijd voor elkaar krijgt me op te vrolijken. Ik wil het hem allemaal uitgebreid vertellen, maar voor dat ik ook maar de eerste klank over mijn tong laat rollen, vliegt de deur open. Verschrikt kijken Milo en ik op, naar de jongen die buitenadem in de deurpost van mijn slaapkamer staat. Robbie.

'We moeten ze adopteren. Het is beter zo.'

Heeyy, ik ga over 3 dagen op vakantie voor 2 weken, en dan ga ik ff niks plaatsen want ik neem mijn laptop niet mee, sorry. Maar ik vond wel dat er voor die tijd nog een deeltje op moest, dus hierbij:) 
Jullie reacties op het vorige hoofdstuk waren zo lief omfl<3 Trouwens, als je mn hele bijbel aan het einde hebt gelezen: Ik heb het opgegeven met haar. Het is klaar en dat is oké, maar ze haat me zo erg dat ze zelfs naar me schreeuwt dat ze me in elkaar komt rammen als ik in een kinderspeeltuin sta met mn nichtje. 
Anyways, hoe is het met jullie?