Ben jij nu papa?

3. Psycholoog Rob

Tw: mishandeling

Raoul

Voorzichtig legt Milo het slapende meisje op de bank. 'Ze is in het zand gevallen, haar knie moet schoon gemaakt worden.' Fluistert hij naar mij. Koen, Matt en Rob zijn buiten met Lucas en Lauren voetballen. Ik knik. 'Ik haal wel ff ontsmettingsmiddel. Als ze blijft slapen, voelt ze er niks van.'

Een minuutje later kom ik terug met een washandje en een flesje ontsmettingsmiddel. Zorgvuldig dep ik het vloeistof op het stukje stof, en daarna op Belle's knietje. Ik hoor haar wat mompelen, maar dan slaapt ze lief verder. Ha, gelukt. 

Robbie

Belle slaapt nog, en Lucas is even naar Cars kijken. Nu moeten we actie ondernemen. We hebben besloten toch niet op politie te wachten, maar zelf verhaal te halen. Bij de oudste van de drie. Lauren. 

Het meisje die teveel heeft meegemaakt voor haar zes jaar. Het meisje dat eigenlijk wil breken, maar zich groot moet houden voor haar jongere broertje en zusje. Het meisje dat het stiekem het zwaarst heeft, aangezien haar moeder het meeste op haar afreageert. Het meisje dat hulp nodig heeft. Nu. 

'Hey Lauren, wil je heel even meekomen? We willen wat vragen.' Zeg ik zacht, als ik voor haar neus door mijn hurken zak. Ze knikt zacht, maar ik zie nu al dat ze weet waar dit naar toe gaat. Ze schuift haar hand in de mijne, en samen lopen we naar de tuin, waar de rest al zit te wachten op onze aanwezigheid. 'Heeey meisje. Ga lekker zitten.' Zegt Koen, terwijl hij op de stof naast zich klopt, als teken dat ze daar mag zitten. Ze neemt plaats, en begint meteen met haar vingers te spelen. Het ziet er zo sneu uit. Zo kwetsbaar. 

'Lauren. Wij wilden eigenlijk graag weten, wat is het ergste dat mama ooit heeft gedaan?' Vraagt Roel lief. Ze slikt, en haar hele lichaam straalt paniek uit. Dit gaat te snel, we moeten rustiger aan doen, voor we haar nog verder breken. 'Hé meisje rustig. Doe maar rustig. Het is oké. Wij zijn hier, en er kan niks gebeuren. Alles dat je nu vertelt, blijft tussen ons, afgesproken?' Vertel ik haar, terwijl ik rustig over haar schouder wrijf. Haar ademhaling lijkt rustig te worden, en ze glimlacht kort naar me. Ze haalt diep adem, en vertelt. Zonder stotteren, tranen, wat dan ook, ze praat.

'Ik was thuis, met Lucas en Belle. Papa zat toen al in de gevangenis, en mama was naar de kroeg. Lucas en Belle sliepen al. Het was half twaalf, dus niet heel raar. Ik moest wakker blijven, en wachten op mama. Ik moest ook het huis schoonmaken, dus dat deed ik. Ik heb gestofzogen, gedweild, gepoetst, het huis straalde. Ik was doodop, en ging even op de bank zitten. De tijd tikte voorbij, en even later was het één uur 's nachts. Ik wist dat ik de volgende dag naar school moest, en dat ik de hele ochtendroutine moest doen, aangezien mama dan altijd hoofdpijn heeft. Ik wilde niets liever dan slapen. Maar ik heb mama beloofd wakker te blijven. Het werd later, en later, en zonder dat ik het doorhad was ik in slaap gevallen. Het laatste dat ik gezien heb is half vier. Opeens werd ik wakker gemaakt, door een slag op mijn wang. Ik wist dat ik de Sjaak was, toen ik mama met een riem in haar hand voor me zag staan. Ik voelde een straaltje warm bloed van mijn wang lopen, dus wist dat ze die riem al eens gebruikt had. "Lauren van Mook." Siste ze tegen me. Ik kneep mijn ogen dicht, omdat ik wist dat er meer zou volgen. Ik had gelijk. Ik voelde de riem tegen mijn andere wang aan smakken, en moest op mijn lip bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ze zei dat ik op moest staan, dus dat deed ik. Inmiddels liepen de tranen over mijn wangen. Ze vroeg waarom ik sliep, dus ik legde rustig uit dat het inmiddels vijf uur 's nachts was. Ze vond dit geen excuus, en nog geen seconde later voelde ik haar knie hard in mijn maag. Ik zakte in een, en schreeuwde het uit van de pijn. "Stil. Er slapen mensen." Ik probeerde mijn schreeuwen in te houden, maar had nog nooit zo ontzettend veel pijn gevoeld. Mijn wangen lagen open, Mijn buik ging dood, en dat om vijf uur 's nachts.'

Ze barst in tranen uit, en ik trek haar meteen tegen me aan, terwijl ik ook mijn eigen tranen droog. Ik zie ook de rest huilen. Lauren huilt tegen mijn borstkas, en ik trek haar nog dichter tegen me aan, terwijl ik een kusje in haar bruine haar geef. Ze moet zich veilig voelen. Al is het alleen nu, hier, in mijn armen, op dit moment moet ze zich even veilig voelen. Ik kan er met mijn zatte kop gewoon niet bij, hoe je zo'n ontzettend lief meisje, zoveel pijn kan doen. Hoe je haar zo durft toe te takelen dat ze niemand vertrouwt. Hoe je haar zo'n trauma kan meegeven. 'R-R-Robbie?' Snikt ze zacht. 'Ja meisje?' Snik ik ook. 'K-Komt het ooit goed?' Dit breekt mij nog verder, en laten nog meer tranen rollen. 'Ja Lautje. Ja. Ja het komt goed. En als het niet vanzelf goed komt, gaan wij helpen. Ik beloof het oké.' Ze laat zich nu volledig tegen mijn buik vallen, en slaat haar armen om mijn romp. Het voelt vertrouwd. 

Matthy

What the fuck.

Ik kijk stil toe, hoe Lauren tegen Robbie aan huilt, en veeg ook mijn eigen tranen weg. We wisten inmiddels wel dat er iets speelde thuis, maar dit? Dat deze kindjes zo toegetakeld werden? Dat hadden we alle vijf niet aan zien komen. 'Oh hey Lucas.' Zeg ik zacht, als er opeens een bruinharig mannetje naast me staat. 'Wat is er aan de hand met Lau?' Fluistert hij met tranen in zijn ogen. Hij weet ook dat zijn zus het zwaar heeft, maar ja, wat kan je doen als vijfjarig jongetje?

'Lauren heeft net iets over mama verteld, en nu is ze een beetje verdrietig. Dat was het vriendje.' Hij knikt zacht. 'Matthy?' Ik knik, terwijl ik mijn vingers door zijn haar laat glijden. 'Mag ik op schoot?' Aarzelend of zijn vraag wel de juiste keuze was, kijkt hij naar zijn schoenen. 'Tuurlijk.' Antwoord ik glimlachend, terwijl ik hem op mijn schoot zet. Meteen ontspant hij. 

'Matthy, ik vind jullie lief.'

Heeyy, sorry dat er een paar daagjes geen deel was, maar ik heb nu vakantie dus er komt nu wat meerrrr xx