Ben jij nu papa?

22. Belle?

Lauren

Met trillende handen zit ik op de rand van mijn bed. Ik wil mezelf pijn doen. Ik wil het zo verdomd graag. Toch klinkt er ergens een piepklein stemmetje in mijn hoofd die me vertelt dat ik het niet moet doen. Het wordt een soort waas. Mijn handen beginnen nog harder te trillen, en er loopt een verwaarloosde traan over mijn wang. Dan bedenk ik het me. Papa. Het boeit me geen moer welke van de vijf, maar ik heb papa nodig. Trillend, en volledig zonder enige controle wankel ik mijn kamer uit, opzoek naar een vader. Ik strompel de eerste beste kamer binnen, de kamer van Raoul. Niet met speciale reden, gewoon omdat ik heel veel meer stappen niet gehaald had. 

'Lau?' Geschrokken kijkt papa me aan. Ik weet niet wat me gebeurt, maar het is alsof mijn keel is dichtgesnoerd, en er alleen een paar snikken uit komen. 'Hey, kleintje, 't is oké.' Ik voel twee warme handen op mijn schouders, en laat me naar voren vallen, in de vertrouwde armen van papa. Langzaam verdwijnt het denkbeeldig strakke touw om mijn nek, en verlaten meer snikken mijn mond. Gelukkig laat hij me niet los, en blijf ik even vertrouwd tegen zijn borstkas snikken. 'P-P-Pap?' Hij trekt me mee naar het bed, en laat me op de rand zitten. Zelf gaat hij naast me zitten. 'Ja Lautje?' Bezorgd kijkt hij me aan. 'Pap, i-ik heb het niet gedaan.' Ik zucht diep uit, en kijk hem even aan. Diep nadenkend fronst hij zijn wenkbrauwen. 'Sorry schat, maar wat heb je niet gedaan?' De bezorgde blik is terug. Gebroken kijk ik hem aan, en eindelijk lijkt het kwartje te vallen; ik heb mezelf eindelijk tegen kunnen houden van het pijn doen. 

'Oh meisje toch, echt niet? Ik ben zo ongelofelijk trots op je. En ik ben zo blij dat je naar me toe bent gekomen schat.' Een waterig glimlachje verschijnt op zijn gezicht, terwijl hij me in zijn armen trekt. Mijn zachte snikken nemen af, en verslagen laat ik me op bed vallen. Vrijwel meteen voel ik het bed naast me indeuken, waaruit ik opmerk dat Roel naast me ligt. 

'Weet je, Lau. Ik denk dat je een depressie hebt. En dat klinkt heel heftig, maar ik heb dat ook gehad, voor we jullie kregen. En ik weet hoe verschrikkelijk kut het is schat. Hoe je het idee hebt dat niemand je ook maar een beetje begrijpt, en je er helemaal alleen voor staat. Alsof het jij tegen de wereld is, en er niemand aan jouw kant staat. Ik snap het allemaal. Weet dat je er niet alleen voor staat. Dat je altijd, hoe dan ook, met ons allemaal mag praten. Jij bent onze dochter, en wij willen dat jij je goed voelt. Dat is waar het om draait. En ook al wil je elke dag een gesprekje van een half uur, het boeit ons niet. Als jij je daar goed van gaat voelen, doen we het allemaal.'

Na het woord "depressie" werd alles een grote waas. Ik? Depressief? Zo erg is het toch niet? Of wel? Ik weet het niet. Ik heb werkelijk geen idee hoe erg het eigenlijk is. Is het normaal dat ik me zo voel? Ik gaf het mijn thuissituatie altijd de schuld. Die van vroeger, bedoel ik. Het was altijd;

 "Ik ben mishandeld, dus ik voel me kut."

Wat als er meer achter zit? Als ik echt depressie heb?

Milo

We moeten onze oudste dochter beter in de gaten gaan houden. Dat is een understatement. Roel heeft ons verteld over hoe Lau zijn kamer in kwam, en meteen voelde ik me schuldig. Ik weet niet waarom, ik voelde me gewoon schuldig. Vooral toen Roel zei dat hij enorm veel van haar in hemzelf herkent, uit de tijd dat hij depressief was. Hij denkt dat Lautje een depressie heeft. Is het zo erg? Is ze zichzelf zo kwijt geraakt? 

Een klap wekt me uit mijn gedachten. Het is Matt, die bezorgd voor mijn neus staat. 'Miel? Kom je mee?' Hij legt voorzichtig een hand op mijn schouder, als ik zacht knik. ''T is Lau, hè?' Hij pakt mijn bovenarm vast, en trekt me naar zich toe. 'Ik voel me zo schuldig, Matt.' Fluister ik zachtjes. 'Hoe hebben we dit niet doorgehad?' Hij haalt zijn schouders op. 'Geen idee lieverd. Echt serieus geen idee.' Hij drukt nog snel een kusje op mijn voorhoofd, voor we teruggaan naar de woonkamer. We gaan echter naar de Efteling met z'n alle, dus we moeten langzamerhand wel gaan. We gaan echt met z'n alle, ook Lieke en Jamie gaan mee. Niemand hoeft te werken, het is gewoon eventjes wij, wij met elkaar.