Ben jij nu papa?

5. Nachtmerrie

Tw: mishandeling

Koen

Zuchtend zet ik twee koppen koffie. Een voor mijzelf, en een voor Roel. De kinderen slapen nog, wat niet heel vreemd is, aangezien het half zeven is. Ik heb nauwelijks geslapen vannacht. In plaats van een goede nachtrust pakken heb ik gepiekerd, nagedacht, en nog veel meer gepiekerd, over Belle, Lucas en Lauren. Om zes uur ben ik maar naar beneden gegaan, waar Roel al aan tafel zat, met letterlijk zijn handen in het haar. 'Wat moeten we nou, Koen?' Was het eerste dat hij vroeg. Ik heb mijn schouders opgehaald, en ben naast hem gaan zitten. 'Ik weet niet niet Roel, maar ik weet wel dat ze hier blijven, voor hoelang dat nodig is.' Daar was hij het mee eens. 

Nu zitten we precies op dezelfde plekken, aan de koffie, op een tijdstip dat ik de afgelopen tien jaar waarschijnlijk nooit wakker ben geweest. Ik wil net een flinke slok doorslikken, als ik een korte gil hoor. Snel kijk ik Roel aan, en dan rennen we achter elkaar aan de trap op, richting Milo's kamer. Echter zijn wij niet de enige met dat idee. Robbie rent voor ons de kamer in. Als we goed en wel in de kamer staan, is meteen duidelijk om wie het hier gaat. Lauren. Het meisje zit rechtop in bed, terwijl de tranen over haar wangen rollen. Het lijkt alsof ze net een halve marathon heeft gerend, zo buitenadem en bezweet is ze. Lucas en Belle lijken er gewoon doorheen te slapen. 'Ach meisje toch. Kom maar.' Zegt Robbie zacht, die zijn armen spreidt. 

Robbie

Meteen voel ik het warme lijfje ontspannen als ik haar tegen me aan trek. 'Kom maar moppie, dan gaan we even naar mijn kamer.' Fluister ik. Ik til haar op en samen lopen we naar mijn kamer. Als ik op mijn bed zit, met Lauren op mijn schoot, breekt ze nog verder. Snikkend begraaft ze haar gezicht in mijn shirt. Het enige dat ik kan doen is haar troosten, en haar laten weten dat het goedkomt, en dat ze veilig is. Na een minuut of tien voel ik haar ademhaling rustiger, en regelmatiger worden. 'Heel goed meisje. Goed bezig.' Fluister ik, terwijl mijn vingers nog steeds diep begraven in haar bruine haar zitten. Voorzichtig haalt ze haar hoofd van mijn shirt, en kijkt me aan. Bloeddoorlopen ogen, gigantische wallen, vochtige wangen. 'Hé moppie. Wil je mij misschien vertellen wat er aan de hand is? Misschien kan ik je helpen.' Zeg ik haar zacht, terwijl mijn hand over de achterkant van het door mij gekozen PSV shirt wrijft. 

'I-Ik had een n-nachtmerrie. M-Mama was boos, heel boos, dronken. Ze wilde Belle slaan, maar ik sprong ertussen. Ze haalde uit naar mij, op mijn neus. Die begon meteen te bloeden, maar dat boeide niet. Ik moest Belle daar weg krijgen. Ik tilde haar op en wilde haar op de gang zetten, zodat mama haar niks kon doen. Toen ze op de gang was, en ik terug liep, had mama een pistool in haar handen. Ik schrok, en stond stokstijf stil. Ik zag haar het knopje indrukken, en alles werd zwart. T-toen werd ik wakker.' 

Ik voel een traan over mijn wang lopen, en kijk Lauren verdrietig aan. 'Robbie, heb je pijn? Je huilt.' Hoor ik het gebroken stemmetje, terwijl ze heel voorzichtig de traan van mijn wang veegt. Ik glimlach zacht. 'Nee Lau, ik heb geen pijn. Ik huil om jou.' Meteen kijkt ze weg. 'O-Oh.. Sorry. I-ik ga wel weg.' Ze probeert van mijn schoot te klimmen, maar ik hou haar tegen, en trek haar tegen me aan, waar ze meteen weer ontspant. 'Nee, ik huil voor jou. Ik huil omdat jij dit allemaal moet meemaken. Ik huil omdat jij geen veilige, onbezorgde jeugd heb. Ik ga je helpen moppie.' Opnieuw laat ze zich tegen mijn borstkas vallen. 

'Robbie jij bent de liefste die ik ooit gezien heb.' 

Fluistert ze snikkend. Wow, wat? Ik glimlach door mijn tranen heen, en geef een kusje op haar hoofd. Zo blijven we zitten. Gewoon, Lauren en ik. Gewoon, het kwetsbare meisje en ik. Beneden hoor ik de bel gaan, maar ik beweeg niet. Dat regelt iemand anders wel. Nu moet ik er voor Lauren zijn. Alleen voor Lauren, en voor niemand anders. 

Ongeveer vijf minuten later, wordt er zacht op mijn deur geklopt. 'Hmh,' laat ik weten. De deur gaat open, en Jamie stapt binnen. Ohja, die zou komen vandaag. Ze kijkt me met waterige ogen aan, en ik schenk haar een korte glimlach. 'Robbie wie is dat?' Vraagt Lauren, die door mijn greep niet in staat is haar hoofd te draaien. Ik glimlach naar haar. 'Jamie. Ze is heel lief, en doet jou niks. En als ze jou wel iets doet, schoppen we haar het huis uit, afgesproken?' Lauren lacht, en kan inmiddels omkijken. 'Hoi!' Zegt ze enthousiast. 'Hey!' Antwoord Jamie lachend, terwijl ze naast me komt zitten. 'Jezus Rob, Matt heeft me alles verteld. Ik ben trots op jou.' Glimlachend duwt ze haar lippen tegen die van mij. 'Iewllll', gilt Lauren. 'Ik dacht dat jullie gewoon vrienden waren.' Zegt ze met een vies gezicht. Jamie lacht, en haalt haar hand door Laurens haar. 'Ik zal Robbie niet van je afpakken hoor. Zal ik zo je haren doen?' Meteen ontstaat er een glimlach op Laurens gezichtje. 'JAA!' Schreeuwt ze bijna.

'En trouwens, Robbie is verliefd op jou, dus ik ben ook verliefd op jou, Jamie.'

Matthy

Stil kijk ik toe hoe Jamie zorgvuldig het haar van Lauren invlecht, en hoe Milo het probeert te kopieren in Belle's haar. Dat van Jamie ziet er duizend keer beter uit, maar beide meisjes hebben uiteindelijk een vlecht, en daar gaat het om. 'Lucas?' Wend ik het kleine jongetje bij me. Meteen klimt hij op schoot. 'Zal ik ook jouw haren doen?' Zonder twijfel knikt hij. Ik haal boven wat gel, en weer terug beneden smeer ik het voorzichtig in zijn haartjes. Als ik aangeef klaar te zijn rent hij een één streep naar de spiegel op de gang. 

'Het zit prachtig! Nu heb ik ook Matthy-haar!'