Ben jij nu papa?

11. Tranen van verdriet, pijn, en woede

Matthy

Mijn voet tikt mee op de maat van de muziek, terwijl ik levenloos voor me uit staar. Niet dat er iets bijzonders te zien is een een wachtkamer van de spoedeisende hulp, maar gewoon, van stress. Mijn ogen dwalen af naar de grote klok aan de muur. Acht voor drie. 'S nachts dan wel. De reden dat ik hier zit, midden in de nacht, in het ziekenhuis? Lauren. Het meisje waar het gisteravond al verslechterde, maar we haar paracetamol hebben gegeven, en het weer bij leek te gaan. Ze ging slapen, bij Rob in bed weliswaar, omdat hij net iets te bezorgd was, en zou de volgende ochtend weer wakker worden, als haar rug in veel betere staat zou zijn. Maar niets is minder waar. Rob werd wakker, rond half twee, door zacht gesnik. Vrijwel meteen schoot zijn blik naar Lauren, die zacht snikkend tegen het hoofdbord zat, met haar knietjes opgetrokken, en haar gezicht in haar handen. De reden?

"Mijn rug doet zoveel pijn Robbie. Zoveel. Alsof er continu messen in gestoken worden, zoveel pijn."

Robbie had een hand door haar haren gehaald, zijn lippen op haar voorhoofd gedrukt, en was uit bed gesprongen, om mij te halen. Niet dat ik wist wat de juiste beslissing was, maar dan was hij tenminste niet alleen. Ook ik zat radeloos op de rand van Robs bed, terwijl de tranen bij het meisje maar bleven komen, en komen. We hebben de rest wakker gemaakt, en gezegd dat we weg waren, en zijn in een streep naar het ziekenhuis gereden. Het kleine meisje bleef huilen, en ons duidelijk maken dat ze pijn had. De hele weg lag ze op de achterbank tegen mijn borstkas, terwijl Rob zich zo goed mogelijk probeerden te focussen op de weg, en soms even een paar tranen moest wegknipperen. 

We kwamen in het ziekenhuis, en ik ben met Lauren op mijn heup op een stoel gaan zitten, terwijl Rob naar de balie liep, en alles uitlegde. Nou ja, bijna alles. In deze versie van het verhaal is Lauren van een twee meter hoog klimrek gevallen, de rest klopte wel. We mochten plaats nemen, en zouden zo geroepen worden. Nog geen vijf minuten later hoorden we een rustige mannenstem "Lauren van Mook?" roepen, en mochten we naar binnen. De arts die Berend bleek te heten, heeft flink aan haar rug lopen voelen en draaien, terwijl Lauren zacht snikkend tegen Rob aangedrukt zat, en weigerde mijn hand los te laten. Het zag er pijnlijk uit, hoe hij zijn duim stevig tegen de inmiddels blauwe wervelkolom  van Lauren drukte, die op haar beurt dan weer een paar traantjes liet lopen, en haar gezicht nog dichter tegen Robbie's borstkas drukte.

'Het komt goed. Het komt allemaal goed. Wij zijn bij je, en zo meteen heb je al geen pijn meer. Ik blijf bij je oké? Tot je een omaatje bent.' 

De stem van Robbie, die duidelijk een kalmerende werking hadden op het meisje in zijn armen, was het enige geluid dat er in de witte ruimte hoorbaar was, naast de zachte snikken van Lauren. Het was Berend ook wel duidelijk. Gekneusd. Zwaar gekneusd. Ik had bij Laurens val niet meteen door dat het zo heftig zou zijn, maar nu snap ik haar pijn. Nu snap ik waardoor ze haar tranen niet bij zich kon houden. Nu snap ik dat ze het niet voor elkaar kreeg lekker te slapen, in het grote prinsessen-bed van Rob, voor de mooie roze muur. Haar eigen fucking moeder heeft haar rug gekneusd. 

'Matt?'

Ik kijk op, en zie wazig de blauwe ogen van Robbie. Waarom wazig? Ik knipper eens goed met mijn ogen, en de waas is weg. In plaats van dat, voel ik een paar tranen over mijn wangen lopen. De tranen die al sinds gistermiddag vast zitten in mijn overvolle hoofd, komen er nu uit. 'Het is oké maatje.' Hij trekt me uit de plastic stoel, een knuffel in. 'Ze- ze verdient dit n-niet.' Krijg ik als enige uit mijn mond. 'Klopt.' Hij knikt instemmend. Nu staan we met z'n tweeen in de wachtkamer, terwijl Lauren onderzocht wordt. Onderzocht voor haar kneuzing, en andere letsels. Gewoon, voor de zekerheid. Zij is binnen, wij zijn buiten. Totaal machteloos, en dat voelt verschrikkelijk. Het gevoel dat zij nu pijn heeft, en wij haar niet kunnen troosten. Dat is wat er zo verschrikkelijk voelt.

Raoul

Ik lig in bed, en staar naar het plafond. Het spierwitte plafond, die ik samen met Liek heb geschilderd toen we hier kwamen wonen. Het is niet dat ik kan slapen ofzo, als ik weet dat Rob en Matt nu met Lauren bij de spoedeisende hulp zitten. Ik zie nu al op tegen het nieuws aan Lucas en Belle vertellen. Het nieuws dat de rug van hun zus gekneusd is. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje, en krijg meteen Lieke te zien, met de tijd erboven. Heel even blijft mijn blik op de namens mij verkozen mooiste foto van mijn vriendin hangen. Dat doe ik eigenlijk altijd, als gewoonte. Een gewoonte waar mijn ogen geen genoeg van kunnen krijgen. Daarna vervolgt mijn blik zijn weg, richting de witte letters bovenaan in beeld. 04:47. Ik zucht diep, en gooi het apperaatje naast me op bed, terwijl mijn handen door mijn gezicht wrijven. 

Net op het moment dat ik alles voor mezelf op een rijtje aan het zetten ben, want dat doen boomers, gaat de deur open. Ik kijk op. Lucas. Kleine Lucas. 'Oh hey Luuc, is er iets?' Hij knikt zacht, en klimt op bed. Ik ga met een vinger door zijn warrige haar. 'Brand los kleintje.' Hij kijkt me aan. 'Waar is Lauren.' Hij brengt het niet als vraag, meer als bevel. Dat ik nú antwoord moet geven, en hij me anders wat aan doet. 'Ohw maatje toch, die is eventjes naar de dokter. Ze had een beetje pijn aan haar rug, en is met Robbie en Matthy naar het ziekenhuis. Maar het komt goed, echt.' 

Gebroken staart hij me aan. 'Jullie hebben mij niet wakker gemaakt?' Het klinkt rustig, maar woedend. Laaiend. 'Nee moppie. Ze komt zo weer thuis, en dan kan je haar een dikke knuffel geven ja?' Er loopt een verloren traan over zijn wang, en hij blijft me gebroken aanstaren. 'Ik wil naar Lauren.' Langzamerhand begint hij zijn stem te verheffen. 'Ze komt zo thuis oké? Ik zal je wakker maken als ze er is. Wil je nu even hier blijven slapen?' Opnieuw veroert hij geen spier. 

'Je snapt me niet. Je snapt het niet Raoul. Je snapt niet dat ik haar voor je het weet weer kwijt ben. Raoul je snapt het niet.' 

De laatste zin schreeuwt hij bijna, terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Ik zou niet eens willen weten hoe dit mannetje zich nu voelt. Hij is woedend. Laaiend. 'Rustig maar kleintje. Kan ik iets voor je doen, of zullen we maar gaan slapen?' Ik zie hoe hij begint te trillen, en ik leg voorzichtig een hand op zijn been. Dat wordt niet geaccepteerd. Meteen voel ik een flinke klap op mijn hand, en trek hem weg. Mijn hoofd zegt dat ik het niet moet accepteren dat hij me slaat, maar mijn hart zegt dat hij het al moeilijk genoeg heeft. 

'IK WIL NIKS DOEN. IK WIL GEWOON NAAR LAUREN. IK WIL HIER NIET ZIJN. IK WIL DIT NIET.' 

De tranen zijn niet meer te stoppen, en hij springt van het bed. Ik wil hem nog tegenhouden, maar het heeft geen zin. Hij zwaait de deur open, en wil wegrennen. Weg van hier. Weg van zijn pijn. Weg van het heden, maar loopt recht in de vertrouwde armen van Milo, die voor de deur klaar stond om het mannetje op te vangen. Door een sterke greep dwingt hij hem stil te staan, maar Lucas blijft schoppen, slaan, meppen, knijpen. Alles dat ook maar een beetje in zijn buurt komt, Milo in dit geval, wil hij pijn doen. Kapot maken. Milo tilt hem een beetje van de grond, en schuift zijn ene arm onder Lucas' knieholtes. Met zijn andere hand houdt de nog altijd sterkere man zijn armpjes tegen zijn lijf. Hij is machteloos, en begint dat zelf nu ook door te krijgen. 

Ik zie heel langzaam zijn bewegingen en spartelingen afnemen, tot hij, bedekt met zweet en tranen, uithijgt in Milo's armen. 'Het is goed maatje. Het is oké. Doe maar rustig.' Fluistert Milo hem toe. Voorzichtig laat Lucas zijn hoofd tegen Milo's borstkas vallen, die hem nog steeds rustig heen en weer wiegt, waarna hij hem op bed laat zakken. 

'Sorry. Sorry dat ik zo deed. Ik wil Lau gewoon niet nog een keer kwijt. Ik hou zoveel van Lau. Ik wil vechten voor Lau, daarom deed ik zo.'

"And if somebody hurts you, I wanna fight, but my hands been broken, one to many times. So I'll use my voice, I'll be so fucking rude. Words they always win, but I know I'll lose..."

Poepedipa, ik hou van chocoladevla. Nee oké yoooo mensen, hoe is ie? Met mij gaat t eigenlijk best prima. Nou ja dat was mn berichtje. Doei doeiii