Ben jij nu papa?

14. Ik heb je nodig

Milo

In stilte stappen we het politiebureau binnen, richting de balie. Dit keer zit er een oudere man, in plaats van het jonge meisje van de vorige keer. 'Dag heren, wat kan ik voor jullie doen?' Hij ziet er aardig uit. 'Hallo, uhm, wij zijn hier omdat we aanwezig mogen zijn bij het gesprek van Lauren, Lucas en Belle van Mook.' Hij knikt, en typt wat in op de computer. 'Jullie zijn Koen van Heest, Raoul de Graaf, Matthyas het Lam, Milo ter Reegen en Robbie van de Graaf?' We knikken allemaal. 'Ja, dan is alles goed. Jullie kunnen door die deur daar, en als ik het goed heb zijn de desbetreffende kinderen al aanwezig.' Allemaal bedanken we hem hartelijk, en lopen snel richting de aangewezen deur. 

'Wie gaat voorop?' Vraagt Matt zacht. Het ding is, we hebben werkelijk geen enkel idee hoe ze er aan toe zijn. Misschien vinden ze het daar wel leuker, en zijn ze blij dat ze van ons af zijn. Misschien is het daar wel zo verschrikkelijk, dat ze zichzelf pijn hebben gedaan, om hun mentale pijn te dempen. We hebben geen idee hoe we ze aan gaan treffen. 'Ik ga wel.' Rob. Nog steeds ziet hij een beetje pips, van zijn kotsbui van vanochtend. Ik glimlach kort naar hem, terwijl hij rustig de deur open doet. 

Ik schrik van het beeld dat we aantreffen.

Ik zie drie kinderen, onze kinderen, zo voelt dat althans, om hun moeder heen. Hun moeder heeft haar armen om ze heen geslagen, waarschijnlijk om te bewijzen dat ze om de kinderen geeft. Tegenover hun zitten drie mannen, die een poging tot vragen stellen doen aan de kinderen. Dit is vrijwel onmogelijk. Ze zijn stuk voor stuk te overstuur om goed te kunnen antwoorden. 

Robbie

Toen ging alles heel snel. Ik hoor het geluid van stoelen die omklappen, en nog geen seconde later valt Lauren huilend in mijn armen. Het is zo dubbel. Het warmt mijn hele hart op door te zien dat ze voor mij kiest, in plaats van voor de rest, maar het doet me zoveel pijn om te zien dat ze me dus echt nodig heeft, dat ze het niet alleen kan, dat het haar alleen niet lukt. Op een rustig tempo ga ik door haar haartjes, en sus haar. Ik zie Milo en Matt het zelfde bij Belle doen, en Roel en Koen bij Lucas. 'Hey meisje, wat heb ik jou gemist zeg!' Laurens snikken worden gedempt door de shirt van mijn stof. 'I-ik jou o-ook R-Robbie-e.' Ik druk een kusje in haar haren. 'Robbie?' Ze kijkt me aan, terwijl ze nog steeds mijn vingers vastheeft, en er een beetje mee speelt. Dit heeft haar sinds ze bij ons al rustig gemaakt. 

'Hmh?' Ik veeg voorzichtig een paar tranen van haar wangen. 'Mogen we mee? Alsjeblieft Robbie, ik wil zo, zo, zo graag mee met jullie. Ik wil, ik wil, gewoon geen pijn hebben, snap je? En, bij jullie had ik geen pijn, alsjeblieft Robbie.' 

Het breekt me. Het breekt me volledig. Het liefst til ik haar op, en ren ik naar huis. Maar hey, dan hebben we een probleem. 'Schat, we doen ons best, oké? We gaan er alles aan doen, dat beloof ik jou.' Ze knikt, en laat haar hoofd weer tegen me aanvallen, met haar oor precies op de plek van mijn hart. Ook iets waar ze rustig van wordt, als het enige geluid dat hoorbaar een pompend hart is. 

'Ahum, heren, welkom, ik zie dat we jullie niet meer voor hoeven te stellen aan de drie redenen dat we hier rond de tafel moeten komen?' 

Ik kan hem nu al slaan. 

'Nee, dat hoeft inderdaad niet, we kennen ze goed. Ik durf bijna te zeggen, we kennen ze beter dan hun moeder.' Milo spreekt haar naam niet eens uit, en gelijk heeft hij. 'Prima, komen jullie aan tafel zitten? Er zijn nog vijf plekken. Met de drie Van Mookjes aan ons lichaam geplakt, als kauwgom onder je schoen, gaan we op de overgebleven stoelen zitten. 'Ik moet toegeven, het is nu al aanzienlijk duidelijk dat de kinderen veel om jullie geven.' Zegt de rechter man glimlachend. Dit doet me wel goed, ik bedoel, hij ziet het tenminste zelf ook in. 

Raoul

'Ze kunnen onder druk staan.' Antwoordt de middelste schouderophalend. Godsamme ik kan hier dus zo niet tegen. 'Hoe wil je een vierjarig meisje onder druk zetten?' Vraag ik hem. 'Dreigen. Je kan zeggen dat als ze niet doet wat je vraagt, je haar pijn doet.' Hij kijkt glimlachend naar Belle, die onderuitgezakt op Matthy's schoot zit, en in slaap valt als hij haar niet stevig vast houdt. 

'ALSOF ZE DAT ONTHOUDT?! Luister. Deze kinderen hebben niet zo'n jeugd als alle anderen. Waar is hun vader? Hun fucking vader? Juist. In de bak. Gaat er dan een lampje branden? De thuissituatie van deze drie is compleet ruk. Ja? COMPLEET RUK. Die vrouw, ja, die vrouw, heeft ze alleen opgevoed. Ze ging naar de kroeg, liet Lauren het huishouden regelen, had op normale schooldagen een ongelofelijke kater, en het ergste? Ze mishandelt ze. Ze slaat ze, ze schopt ze, ze gebruikt riemen om ze mee te pijnigen, brengt ze trauma's voor het leven. Alsjeblieft, begrijp het dan. BEGRIJP HET DAN.' 

Koen. Hij is opgestaan, en de tranen lopen over zijn wangen. Dit is het. Dit is het gene dat gezegd moest worden, maar wat niemand durfde. Hij slaat nog één keer hard met zijn vuist op tafel, voor hij zich weer op zijn stoel laat zakken. Ik zie zijn borstkas hard op en neer gaan, dus ik leg voorzichtig een hand op zijn been. 'Goed gezegd maatje, ik meen het, trots op je.' Hij glimlacht kort. 

Lucas, op mijn schoot, lijkt het allemaal precies mee te krijgen. 'Koen?' De nog steeds stoom-afblazende jongen kijkt hem aan. 'Dankjewel Koen.' Lucas glimlacht. 'Graag gedaan vriendje.' De middelste man kucht even. 'Mevrouw van Mook, heeft u iets te zeggen op het verhaal van van Heest? Zwijgen is toegeven.' Ze kijkt even op. Mijn hart maakt overuren. Gaat ze toegeven? Alle blikken van de kamer zijn op haar gericht, nou ja, bijna allemaal. Belle is inmiddels toch in slaap gevallen. 

'Nee. Nee, ik heb hier niks op te antwoorden.' Ik kan wel huilen van blijdschap. Deze vervloekte vrouw heeft eindelijk toegegeven aan haar fucking mishandelingen. 'Dus u geeft toe aan de beschuldigingen?' Ze knikt. Haast onwaarneembaar, maar ze knikt. Matt zucht hoorbaar, en ik wed op alles dat Rob nu probeert niet te huilen. 

'Dan gaan Lauren van Mook, Lucas van Mook en Belle van Mook voor nu mee met Raoul de Graaf, Matthyas het Lam, Koen van Heest, Robbie van de Graaf en Milo ter Reegen.'