Ben jij nu papa?

17. Ziekjes

TW: kots

Matthy

Ik heb mijn leven niet meer op orde. Dat is een understatement. Ik ben kapot van Carolijn, ik wil haar terug. Ook al weet ik dat dat niet gaat, ik wil nog één knuffel, snap je? Zes jaar, zes fucking jaar, en ik heb niet eens "doei" kunnen zeggen. Mijn blik gaat naar de brief, die keurig opgevouwen op mijn nachtkastje ligt. Zal ik hem weggooien? Nee, dat kan echt niet. Ik laat hem wel liggen. 

Als een soort zeester lig ik op bed. Ik wil opstaan, met de kinderen spelen. Godverdomme ja, de kinderen. Ik vergeet ze helemaal door dit gezeik. Langzaam duw ik mezelf omhoog. Ik kom uit bed, en wil een hoodie uit mijn kast pakken, als de deur opengaat. 'Hey Matt.' Ik kijk op. Rob. 'Oh, hey.' Snel plak ik een glimlach op mijn gezicht. 'Hoe is het?' Begint hij, terwijl hij op mijn bedrand gaat zitten. 'Goed! Met jou?' Lieg ik. Ik wil niet zeggen hoe kut het gaat, en dat het uit is met Caro. 

Het blijft stil. Ik draai me naar hem om, aangezien ik nog steeds een leuke trui wilde uitzoeken en daarom naar de kast gedraaid stond, om te kijken waarom ik geen reactie krijg. 

Godverdomme nee.

Zijn ogen flitsen over de regels. De regels van de brief. De fucking brief van mijn ex-vriendin. De brief waar in staat dat ze me niet meer wilt zien, dat het klaar is. Een verdwaalde traan loopt over mijn wang, terwijl ik strak naar Robbie's gezicht blijf kijken. Na een paar seconden kijkt hij op. 'Matt, hey, is dit echt?' Ik knik, en kijk naar mijn trillende handen. Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe hij opstaat, en naar me toe komt lopen. Voor ik het weet trekt hij me in een knuffel. 

'Matthy? Robbie?' 

Ik haal mezelf uit Robs armen, en kijk naar de deur. 'Oh, hey Luuc.' Snel veeg ik mijn tranen weg. 'Uhm, er is iets met Belle.' Nu heeft hij mijn aandacht. 'Wat is er met Belle kleintje?' Vraagt Rob snel. 'Ze slaapt, maar ze hoest de hele tijd, en toen ging ze overgeven, maar ze slaapt wel.' Prachtige uitleg Lucas. Helaas hebben we geen tijd om daar lang bij na te denken, we moeten nu naar het meisje. 

Blijkbaar heeft Roel ons gesprek al opgevangen, deels in ieder geval, want ik hoor hem al door de gang rennen. Hoe ik weet dat het Roel is? Autist, duh. Rob en ik wisselen snel een blik, en rennen achter de oudste uit het huis aan, richting Milo's kamer. Die jongen had haar net een half uurtje geleden in bed gelegd. Ze voelde zich niet lekker, en was erg moe. Middagdutje en dan kunnen we er weer tegenaan, toch? 

'Bel!' Raoul stormt de kamer binnen. Op haar zij ligt het meisje in het veel te grote bed. Haar gezicht net over de rand, waar ze zo te zien net haar volledige maaginhoud heeft laten vallen. Ze klinkt buitenadem, en haar shirtje is doorweekt van het zweet. Toch slaapt ze. Haar lijfje trilt, zelfs als Roel haar overeind trekt blijft het trillen. 'Belle, schatje, wordt eens wakker meis.' De man wrijft over haar borstbeen, in de hoop haar wakker te laten worden. Rob en ik kijken nog steeds verslagen toe. 

Eindelijk lijkt er beweging te komen in het volledig uitgeputte lichaampje. Langzaam openen haar groene oogjes. 'Hey kleintje.' Begint Raoul zacht. Haar blik flitst alle kanten op, en haar lip begint te trillen. 'M-Mama?' Brengt ze zacht uit. Tuurlijk wil elke vierjarige op dit moment zijn of haar moeder. Een moeder, die je vertelt dat alles goed komt. Dat ze bij je blijft, hoe dan ook. Dat ze al je pijn wil wegnemen. Dat ze een lekker soepje voor je zal maken, want daar knap je van op als je ziek bent. Tuurlijk wil iedereen mama. 

'Nee schatje, wij zijn het. Het is oké.' Ze kijkt omhoog, in Raouls vriendelijke papa-ogen, en glimlacht klein. 'Is ook goed.' Ik adem opgelucht uit, dit had nog eens ingewikkeld kunnen aflopen. Hoe vertel je een gebroken vierjarige dat mama er niet is? Dat mama haar kapot maakt als ze ook de leeftijd van haar oudere zus heeft? Inderdaad, onmogelijk. 

'Ze heeft koorts boys, haal ff paracetamol.' Ik zie hoe Rob deze taak op zich neemt, en de trap naar beneden loopt. Wij blijven achter met Belle. Belle, het beschadigde meisje.

Heeyy, beetje kort deel na lange tijd, maar m'n inspiratie is een beetje op. Wel heb ik andere ideeen. Ik wil eigenlijk een sprongetje in de tijd maken. 9 jaar verder. Daarvoor heb ik wel kaulo veel inspiratie. Lauren is dan 14, Lucas 13, en Belle 12. Ik zal dan ff een tussenhoofdstukje maken, met alle uitleg die je moet weten enzo, maar het leek mij erg leuk. Ik heb heel veel ideeen daarvoor namelijk. Willen jullie aaalsjeblieft eerlijk laten weten wat jullie van mn idee vinden? Groetjeeesss x