Ben jij nu papa?

8. Kwetsbaar

Matthy

Ik zit op mijn kamer. Alleen. Nou is dat laatste geen ramp, ik zit wel vaker alleen, maar normaal zat Caro vaak bij me. Zelfs al zou ik het nu graag willen, zou Caro niet bij me komen zitten, om te zorgen dat ik minder alleen was. Zes jaar lang, stond ze elke dag aan mijn zijde. Zes jaar. En nu ben ik weer single as a fucking pringle.

"Matt, ik wil niet meer. Ik wil deze relatie niet meer. Je bent teveel met werk bezig, en laat zonder dat je het doorhebt mij op de achtergrond. Begrijp me niet verkeerd, ik gun je de hele wereld, alleen zonder mij. Ik heb al mijn spullen gister opgehaald, dus het stopt hier. Matt? Ik heb van je genoten. Elke vakantie, elk complimentje, elk kusje. Met dat in mijn achterhoofd duik ik terug de wijde wereld in. Beloof je dat je door gaat? Dat je niet in een dipje terechtkomt? Jij komt er wel Matt, dat weet ik zeker. Ik vond het geweldig met jou.
Dikke knuffel, Carolijn x"

Met tranen in mijn ogen lees ik de brief opnieuw, en opnieuw, en opnieuw, tot de tranen niet meer te stoppen zijn. Een brief ja, een fucking brief. Ik heb haar niet meer gezien na die fucking brief. Ze heeft me geblokkeerd op alles, dus appen is ook geen optie. Niet eens één knuffel, als afsluiting van zes jaar. Ik heb niet eens "doei" kunnen zeggen. Ik heb haar niet eens meer recht in de ogen kunnen aankijken. Het hield gewoon op. Opeens.

Huilend laat ik me achterover op bed vallen, als ik een zacht klopje op de deur hoor. Snel veeg ik mijn tranen weg. 'B-Binnen.' Ik zie de klink langzaam omlaag gaan, en de deur langzaam openzwaaien. 'Matthy? Verdrietig?' Niet snel daarna volgt het hoofd van Lucas, en de rest van zijn tengere lijfje. 'H-Hey maatje, ja een beetje verdrietig. Ik kom zo ja?' Hij lijkt niet naar mijn woorden te luisteren, en komt rustig op me aflopen. 'Jij bent verdrietig, ik ga je troosten, omdat jij Lauren troostte.' Zegt hij vastbesloten, terwijl hij op mijn schoot klimt. Glimlachend laat ik hem zijn gang gaan, en sla mijn armen om zijn rug.

'Doe maar rustig, het is oké. Het komt allemaal goed, en als het niet goed komt, gaan wij je helpen.'

Er vormen nog meer tranen in mijn ogen. Dit zijn exact de woorden die ik Lucas verteld heb, en schijnbaar heeft hij het precies onthouden. 'Dankjewel vriendje.' Snik ik zacht. Troostend slaat hij zijn armen om mijn nek, en legt zijn hoofd op de plek van mijn hart. Ik streel rustig met mijn wijsvinger door zijn haar.

Ik heb net weer wat tranen op de bovenkant van Lucas' hoofd laten vallen, als er opnieuw op de deur geklopt wordt. 'Hmh.' Zeg ik precies hard genoeg. Langzaam gaat de deur open, en Milo komt binnenlopen. De jongen die als enige weet dat ik geen vriendin meer heb. De jongen waar ik nog mee zou praten, omdat ik het idee had dat er meer speelde dan alleen stress. Ik glimlach hem tegemoet. 'Hey maatje.' Zegt hij zacht, als hij naast me komt zitten. Meteen laat ik mijn hoofd op zijn schouder vallen. 'Ik kan niet meer Miel.' Zeg ik zacht. 'Luuc ga je heel even terug naar de kamer? We komen er zo aan vriendje.' Zegt Milo, voor hij antwoord geeft op mijn statement. Lucas knikt zacht, klimt van mijn schoot en rent de kamer uit.

Gelijk trekt Milo me in een knuffel. 'Het is oké. Je mag huilen. Ik ben er voor je, en ik blijf er voor je.' Nog geen seconde later vullen luide snikken de kamer, en aait hij rustig over mijn rug.

Robbie

'NEEEEE.' Zeg ik overdreven, als Lauren de bal lachend in mijn goal trapt. Zo slecht is ze helemaal niet, vooral als je bedenkt dat ze nog maar zes is. Ik kijk even snel naar binnen, en zie Roel met de telefoon aan zijn oor gestrest praten. De hele middag probeert hij al de moeder te bereiken, en nu belt hij met de politie, om te overleggen wat het slimst is, en uiteraard het beste voor de kinderen. 'Robbie?' Ik kijk naar beneden, en zie Lauren zacht aan mijn mouw trekken. 'Hey meisje, wat is er?' Er rolt een verwaarloosde traan over haar wang, en meteen til ik haar op. 'Moppie wat is er aan de hand?' Ik loop rustig naar de tuinset, en plof er neer, met het huilende meisje op mijn schoot.

'M-Mogen we n-niet gewoon', ze haalt diep adem, 'hier blijven?' Ik aai rustig door haar haren. 'Hoe bedoel je moppie?' Ze ademt schokkerig in. 'I-Ik wil niet naar m-mama, jullie z-zijn veel liever. M-Mama doet me p-pijn, jullie h-helpen me juist. Ik h-haat mama.' Het komt er moeilijk uit, maar ik begrijp de boodschap. Het doet me wel pijn dat ze haar eigen moeder haat, maar raar vind ik het absoluut niet. 'Liefie luister, ik ga het even uitleggen oké? Doe maar rustig.' Ze knikt.

'Jullie blijven hier voor zolang dat nodig is. Raoul belt nu iemand, en die gaat zeggen wat slim is. Als hij zegt dat jullie nog even hier blijven, blijven jullie nog. Anders gaan we een andere oplossing bedenken. Maar we gaan er iets aan doen. We gaan je helpen. Wij weten best dat het niet veilig is bij mama te wonen, dus we gaan een andere oplossing bedenken. Maar het komt goed.'

Ze haalt opgelucht adem, en laat zich tegen mijn borstkas vallen. Ik verstrengel mijn vingers diep in haar haartjes, en geef een kusje op de bovenkant van haar hoofd. Het hoofd waar teveel in om gaat voor een zes jarige, het hoofd die al meerdere keren klappen heeft ontvangen, het hoofd dat een kogel zal vangen voor haar broertje en zusje, het hoofd dat zoveel pijn heeft, maar niks wil laten merken. Het hoofd die het zwaarder heeft dan wij ooit zullen beseffen.

'Ik hou van jou Robbie.'

Heee, vandaag nog ff snel een deeltje, ik weet dat hij saai is, sorryyy. Morgen en overmorgen heb ik heel slay een familieweekendje, en maandag ga ik naar de Efteling met school, dus dan zullen er ff geen delen meer komen, maar daarna wel hoorrr

Hoe is het met jullie moppies?