Kalktığımda saat 11'e geliyordu, haftasonu olduğu için erken kalkmak istememiştim.
Lavaboya gidip duş almış ve dişlerimi fırçalayıp odama dönmüştüm.
Aşağıya inmiş be mutfağa ilerlemiştim.
Abilerim erkenden kahvaltılarını etmişti. Seokjin hyung büyük ihtimal şirkete gitmiş, Seungmin hyung ise sevgilisi ile buluşmuştu.
Kahvatımı edince sofrayı kaldırıp bılaşıkları makineye dizmiş ve Yeontan'ın Cumartesi yürüyüşü için yukarıya çıkıp başka bir kıyafet giymiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeontan'ın tasmasını alıp aşağıya inmiş ve alıp dışarı çıkmıştım.
Yeontan minik patileri ile hızlıca yürümeye çalışırken ben de gülümseyerek tatlılığına bakıyordum.
Bir süre sonra çocuk parkının yanında ki banka oturup Yeontan'ı kucağıma almış ve çocukları izlemeye başlamıştım.
Her çocuk gibi parklarda ya da evde oyuncaklarımla oynayamamıştım.
Genelde akşam hyunglarımın ki sadece Seungmin hyung'un ağlaması ile uyanıyordum.
Seokjin hyung'un hiç ağladığını görmemiştim. Her zaman o adama kafa tutar ve ağzı burnu kanlı bir şekilde gülümseyerek yanımıza gelirdi.
Ne kadar iyi bir çocukluk yaşamasam da kabul etmeliyim ki, o evdeki en şanslı çocuk bendim.
İlk şansım o sürtük karının çocuğu olmaktı. Neden mi? Çünkü o kadının çocuğu olmak en azından kadının beni dövmemesi için bir sebepti.
Ama keşke o kadının değil de Kim Karina'nın oğlu olsaydım. En azından çok sevdiğim Hyunglarım'ın hayatını cehenneme çeviren o kadının kanından olmazdım.
Jeon; Hey?
Yanımdan gelen sesle hızla yan tarafa dönmüştüm. Jungkook soran gözlerle bana bakıyordu.
