BİR DÜŞ BİN AĞIT (DÜZENLENİYOR)

1.Bölüm

Mezopotamya topraklarındaydım 13 yaşındayken kaçtığım yerdeydim. Kendi isteğimle burada değildim tabikii ama halamın isteği üzerine gelmiştim buraya annemi kaybettikten sonra iki yıl o bana bakmıştı beni evlatlarından ayırmamıştı.

Kendimden emin adımlarla havaalanının kapısına doğru yürümeye başladım en son buraya üç yıl önce gelmiştim yani 18 yaşındayken gönül isterdi ki burada çok güzel anılar biriktirmiş olayım ama öyle bir şey asla olmamıştı ben burda umutlarımı ve hayallerimi kaybetmiştim.

Derin bir nefes alarak düşüncelerimi bir kenara bırakıp halamı aradım. Telefon ikinci çalışında açıldı

"Alo halacım nasılsın"?

"İyiyim kızım sen nasılsın"?

"Bende iyiyim şey ben hala ben Urfa'ya geldim"

"Tamam kızım ben kuzenini göndereyim gelip seni havaalanından alsın hemi kuzum"

"Yok hala hiç gerek yok her zaman ki yerde buluşsak olmaz mı? Zaten beni urfada çoğu kişi tanımıyor hiç kalabalığa karışmayada gerek yok"

"Kızım babanda seni çok özlemiş babanın konağına gel"

Babam mı sahi, benim bir babam var mıydı? Şahsen hiç baba sevgisi görmediğim için baba kelimesinin bile ne anlama geldiğini bile bilmiyordum.

"Hayır hala ben o adamın olduğu ortama gelmem hele ki onun evine asla! Oradan zor kaçtım birde oraya mı geleceğim? Hayatta olmaz ben o adamın yüzünü görmeye tahammül edemem" Dedim ufacık bir sinirle.

"Hadi kızım benim hatırım için bak zaten Azad seni almaya geliyor"

"Hala sen benim için çok önemlisin, benim kıymetlimsin ama olmaz ben o konağa gelirsem annemin ölümünü ve o günleri hatırlarım olmaz ne olur beni anla lütfen."

"Kurban olduğum gelince her şey düzelir belki bir şans ver"

Halama ne olursa olsun kıyamıyordum o benim en kıymetlimdi.

"Peki halacım senin için geleceğim ama sadece yarım saat kalıp gidecem zaten yarına bilet aldım"

"Tamam kuzum ben zaten Azad'ı gönderdim şimdi gelmiştir bile hadi Allaha emanet"

"Sende Allah'a emanet ol görüşürüz"

Telefonu kapatmamın üzerinden yaklaşık olarak iki dakika geçmişti ama ben hâlâ kara kara sekiz yıldır görmediğim babam olacak adamla nasıl yüzleşeceğimin derdindeyim o hiç bir zaman beni sevmemişti hep kız olduğum için beni aşağlayıp dövmüştü en sonunda  beni benden on beş yaş büyük birine kuma olmak için evlendirmeye kalkınca bende o konaktan kaçmıştım kaçmama yardımcı olan kişi halamdı.

Bana her zaman yardım etmiş ve İzmir'de okumama da o yardımcı olmuştu o benim ikinci annemdi onu herkesten her şeyden çok seviyorum ve o her zaman benim ikinci annem olarak kalacak bu dünyada gözüm kapalı güvendiğim birinci kişi.

Düşüncelerime son verip Azad'ı beklemek için daha sakin bir yere geçtim. Tam çaprazımda duran bankın boş olduğunu görünce oturmak için oraya yöneldim. Beni kolumdan çeken kişiyle beraber geriye doğru sendeledim.

Galiba beni çeken kişi hayatımı kurtarmıştı,çünkü eğer çekmeseydi son süratle gelen araba bana çarpacaktı ve eşek cennetini bir güzel boylayacaktım.