Damarlardaki Hazineler

Sirius

09/09/23
Herrkese iyi okumalar dilerim, lütfen oy ve yorumları unutmayın 💖

***

James'ten

Başarısızlığı hissediyordum.

Ve Milena'nın bana olan kızgınlığını da,
İliklerime kadar hissediyordum.

Ama bu ondan ve onun arkadaşlığından vazgeçmem için engel değildi. Belki biraz zorlanacaktım, belki bir tur dayağa daha katlanacaktım. Çok uzun zamanımı alacaktı belki de ama bir şekilde onunla tekrar arkadaş olacaktım. Çünkü bu hayatta bana ilk defa normal yaklaşan kişiydi Milena. Evet belki onun da çıkarı vardı ama yine de o diğer tanıştığım kişiler gibi değildi. Çünkü ben normal büyümüş birisi değildim, ben çiftlik çocuğuydum. Sürekli dayak yiyen çocuktum, sokağa oynamak için çıktığımda çocukların "şu an oynamıyoruz" dediği, onu atlattıklarını düşünüp oyuna devam ettikleri ve onların eğlencelerini ve yalanlarını bir köşeden izleyen çocuktum.

Yaşadığı yerden kaçmayı başarsa bile karşısına çıkan her insanın ona temkinli yaklaştığı çocuktum, çünkü  böyle serseriler size her şeyi yapabilirdi. En sonunda kendime yeni bir hayat kurduğumda bile geçmişin yaralarına yara bandı yapıştırmayı becerememiş bir çocuktum.

Çünkü nihayetinde sadece çocuktum.

Anneniz ve babanız sizi sevmediği zaman, hayatınızda başka hiçbir insanın sizi sevemeyeceğini düşünürsünüz. Çünkü kulağınıza fısıldar sanki ruhlar "Senin ailen bile sevmemiş, başkası niye sevsin ki?"

İşin acısı, ruhlar çok haklılar.

Çünkü eğer sevilmeyi öğrenmediyseniz, sevmeyi de öğrenemiyordunuz. Değer verilmediyse size, hak eden kişiye değer vermeyi de öğrenemiyordunuz. Artık bir süre sonra, bu olgular beyninize kazınıyordu. En azından, benim için öyleydi.

Ta ki Milena'ya kadar, hayatıma ilk defa bir arkadaşım olduğunu hissetmiştim. Belki de bazı şeylerin ilkini Milena'da hissetmeseydim, o zaman bu benim için bu kadar büyük bir olaya dönüşmezdi. Çünkü amacım Milena'nın güçlerini elinden almaktı, başaramadım, biraz buna kafa yorup yoluma devam ederdim. Ama olaylar sandığımdan ve planladığımdan farklı gelişti. Kafa yorduğum şey tamamen yeni bir hedef buldu kendine.

Uzun lafın kısası, evdeki hesap çarşıya uymadı.

Tabii ki vazgeçmeyecektim. Eğer hesap çarşıya uymadıysa, çarşıyı hesaba uyduracaktım. İhtiyacım olan tek şey yeni bir plandı. Farklı bir yerden yaklaşmayı deneyecektim. Belki bu daha çok sinirlendirecekti Milena'yı, belki benden daha çok nefret edecekti. Ama eğer denemeyi bırakırsam, bu çabalamadığım anlamına gelirdi, çabalamamış olmam da onu kaybettiğime üzülmediğim anlamına gelirdi. Beni sürekli etrafında görür, ve onunla tekrar konuşma çabalarımı görürse, o zaman pişman olduğumu anlayabilirdi belki.

En azından öyle umuyordum. Yeni planım ise tam karşımda duruyordu.

***

Milena'dan

Esneyerek yatakta doğruldum ve belimi iki yana eğerek çıkan sesleri dinledim. Haftasonu gelmişti ve bugün yine toplantılarımızdan birisi vardı. Ayaklarımı yataktan indirerek kapalı gözlerle bir süre bekledim ve kalkamadan kendimi tekrar yatağa attım.

Gerçekten, hiç kalkmak istemiyordum.

Sizlanarak gözlerimi açıp ayağa kalktım ve düşüncelerimle boğuşmamak için neredeyse koşarak aynanın önünden geçtim, artık kendimi görmeye dayanamıyordum çünkü. Bunu yaparken kendimi birden tekrar 15 yaşında  gibi hissettim. Banyoya girerken, her ayna gördüğünde kendini görmemek için kafasını hemen başka yere çeviren, çünkü yüzünden ve vücudundan tamamen rahatsız olan Milena vardı kafamda. Fotoğraf çekilmekten nefret eden Milena vardı, kendini değiştirmek isteyen ama nasıl yapacağını bilmeyen Milena vardı. Banyodan çıkarken aklımda görünüşü yüzünden kendinden nefret eden Milena vardı.