ağlıyorum
galaksiler doğana kadar
bekliyorum
yıldızlar solana kadar
yıldızlar kadar gerçekçiyken
yalnızlığımın çemberinde soluyorum,
yavaş yavaş
güneşin soluşu kadar gerçekçiyken
kıskançlığımın kafesinde tutuluyorum,
gizli gizli
geriliyorum
kara deliğin ufkunda
ölüyorum
uzayın boşluğunda
yıldızlar kadar sesliyken
duymuyor kimse haykırışlarımı ve acılarımı
güneş kadar büyükken
görmüyor kimse yaralarımı ve acılarımı
kayboluyorum
uzay zamanın derinliğinde
yok oluyorum
görülmeyen gezegenlerde
ŞİMDİ OKUDUĞUN
souls' requiem
Poésiegömdüm vicdan azabımı toprakla birlikte, değildi benim noksanlığım amansız kaderim
