Lost Me || Chanmin ✓

1 - Köprü

Köprünün ortasına oturmuş, kulaklığında kill the pain çalarken Han Nehrini izliyordu Seungmin. Suyun akışı, arkadan geçen araba sesleri ve karanlık gökyüzünde parlayan yıldızlar. Gözünü nehirden çekip yıldızlara baktı. Çok güzel parlıyorlardı. Beni görüyor musun anne?

Gözünü nehire yeniden indirdi. Ölünce insanların onu gökyüzüne bakarak hatırlamasını istemiyordu. Denize bakarak hatırlamasını istiyordu.

Denizin ıssızlığından her zaman onu korkmuştur. Ama görünüşü ve sesi ona her zaman huzur vermiştir.

Ayağa kalkıp kendini korkuluklara yasladı ve telefonunu çıkardı. Ekranda gördüğü cevapsız aramalar ve mesajları yok sayarak birkaç tuş tıklayıp kulağına götürdü telefonu.

"Alo, intihar önleme hattı size nasıl yardımcı olabilirim?"

"Merhaba."

"Merhaba."

"Sizi arayıp intiharını önlediğiniz kaç kişi var? Gerçekten işe yarıyor musunuz?"

"Sayısını bilmiyorum malesef ki, ama birçok kişiyi kurtarıyoruz."

"Güzelmiş."

"İyi misiniz?"

"İyiyim, arkadaşım için aramıştım. Şu sıralar çok durgun ve ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Belki bana öneride bulunursunuz." Yalan söylüyordu Seungmin.

"Tabikide, arkadaşınız hakkında bana bilgi verebilir misiniz?"

"Uzun zamandır arkadaşız. Ne bilgisi vermem gerek, siz sorsanız daha iyi olmaz mı?"

"Peki. Arkadaşınız ailesi var mı?"

"Yok, birkaç ay önce annesini kaybetti. Babası zaten varla yok arası hiç görüşmüyorlar."

"İlişki durumları nasıl arkadaşının?"

"Kötü. Aldatıldı, terk edildi, arkasından işler çevirdiler." derken gözümden yaş akmaya başladı Seungmin'in.

"Beyefendi, arkadaşınız şuan nerde?"

"Bilmiyorum." demişti Seungmin. Ağlayışını telefondaki kişi duyuyordu.

"Adınızı öğrenebilir miyim?"

"Min diyin lütfen bana. Bana böyle seslenilmesini çok seviyorum. Sadece annem bana böyle söylerdi, ama artık o da yok."

"Bahsettiğiniz kişi, sizsiniz değil mi? Nerdesiniz şuan?"

"Ölmek isteyen birinin isteğini nasıl bir telefonla vazgeçtiriyorsunuz?"

"İzin verin sizinkisinide vazgeçtiriyim ve nasıl yaptığımızı deneyimleyin. Niye ölmek istiyorsunuz?"

Seungmin kendini yeniden yere atmış ve yatmıştı. Gözlerini yıldızlara dikmişti yeniden. "Annem öldü, daima yanımda olan kişiyi kaybettim. Defalarca aldatıldım, iftira attılar. Çöp yığınıymışım gibi davrandılar. Borçlarım var. Arkadaşlarım ise," Yutkundu Seungmin. Ağlaması şiddetlenmişti.

"Nefes alın, acele etmenize gerek yok. Bekliyorum sizi."

"Arkadaşlarım hiçbir zaman yanımda olmadı. Ya da ben onlara fark ettirmedim, bilmiyorum. Gerçekten, gerçekten bilmiyorum. Sürekli bana kötü sözler söylediler, umursamadılar. Jeongin var bir tek yanımda olmaya çalışan, ama galiba onu da ben uzaklaşırıyorum. Üzgünüm Jeongin, gerçekten üzgünüm."

Ağlamaya devam ediyordu. "Annemin cenazesine bile kimse gelmedi biliyor musunuz? O benim her şeyimdi ama bana destek olmak için kimse gelmedi, hepsi bir bahane uydurdu. Çok zorlanıyorum, ölürsem onu görürüm değil mi?"