VULNERABLE ~sterek

xvi

SELAMM

ÇOK GERICI BIR GUN HER SEY BUGUNE BAGLI BİSMİLLAH

Ya bölüm kısa oldu biraz çünkü aklimdakini nasıl yazacağımı çözemedim.

İyi okumalarr<3

Yorum yaparsanız 🤍 :3

¤DEREK¤

Stiles, siktir Stiles tehlikedeydi. Şu an ısırılmış olmam hiç umrumda değildi. Kendimi zorlayarak ayağa kalktım. Daha zehir pek yayilmamisti. Ama iyi haklanmistim. Ve zehir de iyilesmem konusunda pek yardımcı olmuyordu.

Koşarak eve doğru gitmeye calistim. Her adimimda canım biraz daha yanıyordu. En son dayanamayıp gür bir şekilde kükredim. Tüm gücüm emilmiş gibiydi. Hem kanımı çekmişler hem de zehirlerini akitmislardi.

Kendimi yere bıraktığımda görüşüm bulaniklasmaya başlamıştı. Her nefes alisimda göğsüme kurtboganli bıçak yiyormuş gibi hissediyordum.

Yanımda hareketlilik hissedince gözümü açmaya zorladım. Çok hızlı etki ediyordu lanet olası şey.

Scott ve Isaac'i yarım yamalak secebiliyorum.

"Stiles 'in başı tehlikede onu bu-bulmalisiniz. Vam-vampirler geldiler."

Görüşüm gittikçe daha da kötüleşiyordu. Son bir güçle Scott ve Isaac'in beni kaldirmasina yardım etmeye çalıştım. Sonrası karanlık.

......

Gözümü açmaya calistigimda boğazımda yoğun bir sıvı hissettim. Nefes alamayınca hızla doğrulup sağıma doğru ağzımdakini tükürdüm. Gözlerimi açtığımda kan kustugumu gördüm. Sanırım cidden sonum gelmisti.

Ölmeden önce son bir kez dünya gözüyle Stiles'ı görmek istiyordum. Ama o burda değildi. Geç mi kalmıştık?

Ağzımı aralayıp Stiles'ı soracagimda Peter'ın bana su dolu bardak uzattigini gördüm.Gözleri kizarikti. Alerji mi olmustu acaba? Benim icin ağladığını düşünmüyordum.

Zaten sürüde beni önemseyen tek kişi Stiles'di. İlk tanistigimiz anlarda bile daha bana güvenmemisken, vuruldugumda yanımda olmustu. O kadar kandan korkmasına rağmen ölmemem için kolumu kesebilecek kadar önemsiyordu. Ya da suya felç bir halde düştüğümde düşünmeden atlayıp beni kurtaracak kadar.

İnsan olmasına rağmen sürüdeki diğer herkesten daha çok hayatımı kurtarmıştı.

İlk defa önemsendigimi hissetmiştim.

Suyla ağzımı calkalayip geri yattığım yere uzandım. Acım olsa da azaldığını hissediyordum. Soluma baktığımda elimde Peter'ın elini gördüm. Acimi almaya çalışıyordu. Belki de biraz da olsa önemsiyordu.

Burukca gülümsedim. Her sey için çok geçti. Hissediyordum. Dayanacak gücüm yoktu ve ölecektim. Ama son kez de olsa Stiles'ı görmek istiyordum.

Sanırım bazı şeyler cidden isteyerek olmuyordu. Ya da her şey için çok geç oluyordu.

Gözümden bir damla yaş akarken elimle silecek kadar bile halim yoktu. Herkes öleceğimi biliyordu. Peter de sadece daha rahat bir ölüm olsun diye uğraşıyordu. Bunu o da biliyordu.

Yanıma gelen Deaton "Bu seni rahatlatır." diyerek koluma bir şey enjekte etmişti.

Gözlerim yavaş yavas kapanırken bir daha acamayacagim gerçeği ile yuzlesmem çok uzun sürmedi.