The First Hungergames

Hoofdstuk 6

Ik kijk op als de houten deur opengaat. Mam met James op haar arm komt binnen. Ik spring van mijn stoel en omhels hen. "Bella, mijn lieve kleine Bella. Waarom?" sust mam me toe. "Mam, luister goed," zeg ik terwijl ik me sterk houd en mijn tranen probeer te bedwingen,"beloof me dat je goed voor James zorgt? Scarlett zal jullie wel helpen met voedsel enzo..." Langzaam trekt ze zit los van de omhelzing en kijkt me aan.

Over haar wangen rollen de tranen, net als de watervallen uit District 4. "Oké, als jij belooft dat je zo snel mogelijk terug zal zijn." Zonder af te wijken van haar blik, knik ik. James strekt zijn armen naar me uit en ik pak hem over. "Zorg goed voor mama, hé grote jongen!" Volgens mij beseft hij amper wat er gebeurt, maar misschien is het ook beter zo.

De deur gaat weer open en een ijzige vredesbewaker knikt en doet teken dat hun tijd om is. Ik geef ze beid een kus op de wang en beloof ze nogmaals dat ik zo snel mogelijk zal terugkomen. Na een minuutje gaat de deur opnieuw open en komt Scarlett naar binnen.

We vliegen elkaar in de armen, en nu vloeien er wel tranen. Door het snikken heen zegt ze:"Je kan dit, ik geloof in je. Van je vader heb je toch leren gooien met een bijl? En van je moeder heb je toen je klein was leren zwemmen, je hebt veel talenten!" "Ja, maar..." Stamel ik. "Geen gemaar, je wint dit!"

Tussen onze tranen verschijnt een glimlach, één van geluk. Wat zou ik zonder mijn beste vriendin moeten doen? Met een zwaai gaat de deur open, snel geven we elkaar nog een knuffel voor ze verdwijnt in het deurgat.

Eens op de trein leidt Whitney ons rond. Liam en ik zeggen niets tegen elkaar. Ik ben nog steeds verwondert dat hij huilde op het podium, terwijl hij er zo moedig uit ziet. Misschien is het een tactiek om me zo als eerste te vermoorden in de arena. Pff, Bella, please. Waar houd ik me mee bezig? Na de rondleiding zoek ik direct mijn kamer op en plof op het bed.

Het is me nu nog maar opgevallen dat je het gevoel niet hebt dat je vooruit gaat. Tjah, Whitney was zo vriendelijk me het uit te leggen, maar ik moet echt niet van de snufjes van het Capitool weten. Het was een lange dag, met mijn nog aan kruip ik onder het fluwelen laken. De jurk ruikt naar mam, het doet me denken aan de geur van de zoute zee. Langzaam vallen mijn ogen dicht, hier in de trein op weg naar het Capitool met mijn gedachten thuis. Thuis met mam, James en Scarlett. En ik wenste ook Pap.

---------
Pfoe 😅
Ik heb eindelijk geupdate.
Snorry dat het zo lang duurde maar ik had veel werk voor school. En ik beloof dat ik meer zal uppen!! Pinky swear? 😏
Reageer wat je ervan vind!
Lovies, Myrthe 😘🌈