The First Hungergames

Hoofdstuk 2

Hijgend kom ik op een open plek in het bos. Wanneer ik bij kom, zet ik James op de grond, die zich snel terug aan mij vastklamt. Een zucht verlaat mijn droge mond. Ik omhels James en houd hem veilig tegen me aan. Ons stille moment wordt verbroken door luide, snelle voetstappen die naar hier komen. Verschrikt duik ik achter een struik en maak me zo klein mogelijk. De voetstappen vertragen, aan de luchtige passen te horen, een vrouw. "Mama". Langzaam kijk ik op. zonder woorden ren ik op haar af terwijl de tranen als watervallen over wangen rollen. Tranen van vreugde en verdriet, ze heeft het gehaald en ons gevonden. Maar.. ze is alleen. Door het snikken heen breng in enkele woorden uit, "W-waar is papa?" Mama zucht diep. Mijn ogen worden groot, "Nee, dat kan niet. Ik moet hem halen!" Als een gek begin ik te lopen voor mijn leven, of beter gezegd dat van mijn vader. Valentine houdt me tegen, "Het is al te laat, sorry," zegt ze terwijl ze haar greep op mijn pols verzwakt. Nee, dit kan niet, dit mag niet, het is míjn vader.

We moeten snel zijn, en voor het donker in Distict 4 zijn. Want het Capitool heeft ons gewaarschuwd, vanaf nu zullen ze alle poorten van elk Distict sluiten. Niemand kan er in en niemand kan er uit. Na 2 uur in de blakende zon te lopen is het hek van 4 in zicht.

Nadat we Distict 4 zijn binnengekomen, zochten we mam's oude familie. We werden hartelijk ontvangt en mogen bij hen verblijven tot er een andere oplossing is. Ik bedank Peter, mam's broer en besluit een wandeling te gaan maken op de standen van District 4. Even tijd voor mij alleen om alles te laten bezinken wat de laatste 24 uur gebeurd is.