The First Hungergames

Hoofdstuk 4

De donkere dagen zijn ondertussen al 2 maanden geleden, we hebben ons eigen hutje aan de rand van District 4 en mijn nicht Scarlett woont in de straat. Dus jah.. slecht heb ik het niet. Alleen de nachtmerrie en het gedacht dat mijn vader er niet meer is blijft me achtervolgen.

Het is ochtend, ik ben net wakker als de sirenes gaan. Vluchtig trek in iets deftig aan, leg mijn haar redelijk en ren met James en mam naar het Gerechtsgebouw. Het valt me op dat er opeens meer vredesbewakers in de straten staan dan anders. Als we toekomen staat een vrouw met een micro op het podium. Ze is duidelijk niet van hier, maar van het Capitool. "Aandacht, aandacht.. Welkom iedereen!" Ze glimlacht breed. Haar neongroene naaldhakken tikken over het podium als ze naar voor loopt. "Zoals jullie weten, is er veel rebellie geweest, maar gelukkig zijn wij -het Capitool- er om jullie te redden van al die wrede mensen." Haar glimlach is sluw, en de mensen rondom mij kijken gespannen toe. "Maar om jullie te straffen, organiseren wij elk jaar 'De Hongerspelen'." iedereen lijkt verward en geroezemoes komt op. "Sst, ik zal het even uitleggen," zegt de vrouw met de felgroene kleren. "Ik ben Whitney Whittemore, jullie vertegenwoordigster. Elk jaar zullen de kinderen tussen 12 en 18 mee moeten doen aan een loting. Hoe ouder, hoe meer keer je naam. Er wordt van elk District één jongen en één meisje getrokken. Al die 24 kinderen reizen naar het Capitool, ja je hoort het goed 24. District 13 is van de kaart geveegd." Een oude vrouw achter ons begint te huilen en iedereen fluistert stil. Maar Whitney verheft haar stem, "Daar mogen ze één week genieten van de pracht en praal die het Capitool hen te bieden heeft. En worden ze getraind! Na die week worden ze opgesloten in een arena. Degene die overblijft, mag naar huis en dat Disrict krijg een jaar lang genoeg eten. Maar alleen de overlevende wint, het is moorden of sterven." Mijn ogen worden groot. Mijn adem stokt en mijn hart slaat een slag over. Wat?