The First Hungergames

Hoofdstuk 11

De voorbije dagen waren lastig. Liam en ik hebben veel aan onze conditie gewerkt. Samen met Julia hebben we het over bondgenoten gehad. Ugh, ik ben echt niet goed met mensen die ik niet ken. En al helemaal niet om bondgenoten te zoeken en ze aan te spreken. Maar gelukkig heeft Julia er al een paar aangesproken zodat wij dat niet hoeven te doen.

Vanmiddag is het tijd voor de privé training. Ik heb veel zenuwen en loop al de hele dag te piekeren om wat ik zou kunnen doen.

En dan is het tijd. Liam en ik zitten samen ik een klein cabinetje. We wachten tot één van ons wordt geroepen en naar binnen mag. Je krijgt een kwartier de tijd om te tonen wat je kan en je mag alles gebruiken. De Spelmakers en sponsers zullen je een score geven. Die score zal vanavond worden uitgezonden en aan de hand van daarvan krijg je veel of weinig sponsers. En zoals Julia vaak zegt, zijn sponsers cruciaal en kunnen je in leven houden als je in de arena bent.

Ik veeg mijn zweterige handen af aan mijn broekspijpen. Liam, die naast me zit, glimacht. "Zenuwachtig?" "Ja en nog niet een beetje." "Het zal wel lukken, ik geloof in je! Doe een beetje vanalles zo kunnen ze zien dat je veel kwaliteiten hebt."

"Ja..."

"Isabella Grace, District 4",een vrouwenstem weergalmt tot in het cabinetje. Ik sta op en open de deur. "Succes" fluistert Liam. "Jij ook" fluister ik terug.

Vol spanning kom ik de trainingsruimte binnen. Het is er donker buiten een paar zachte LED-lampen die flikkeren. Links van me is een grote verlichtte ruimte die iets weggeeft van een balkon, met fluwelen sofas. Enkele spelmakers knikken dat dat ik mag beginnen.

"Goeieavond.. eh -middag." Ugh, rustig Bella. Adem diep in en uit, je kan dit. Zoals gepland loop ik naar het wapenrek en neem de riem met de messen. Ik besluit een paar doelwitpoppen langs het hindernissenparcour te zetten.

Terwijl ik het parcour snel en behendig doe, gooi ik af en toe naar één van de poppen. Op het einde is er een klimmuur en daarachter klimtouwen, maar ik besluit het anders te doen.

Aan het plafond hangen er touwen, ik werp mijn messen in de richting van die touwen zodat het touw naar beneden valt. De ene kant bind ik vast aan de top van de klimuur en de andere hangt aan een lus aan de vloer. Ik doe mijn riem af en bindt hem rond mijn polsen. Daarna spring ik en glij naar beneden langs het touw, net als een deadride. De kick geeft me kriebels in mijn buik en laat me even vergeten dat ik hoogtevrees heb. Onderweg heb ik nog een pop in zijn maag geraakt.

Terug met mijn beide voeten op de grond neem ik de bijl en mik lukraak op de overgebleven poppen.

"Bedankt voor je komst, mevrouw Grace", zegt één van de spelmakers, ik vermoed de hoofdspelmaker. Ik maak een sierlijke buiging en neem de lift naar het 4de verdiep. Achter me hoor ik de volgende naam die wordt geroepen. "Liam Finlay, District 4."
"Succes" fluister ik.

Ik verga van de spanning als we 's avonds rond het groot scherm zitten. Iedereen is er bij! Whitney, Julia en zelfs Luke en Dylan. Er verschijnt een man -aan zijn haar te zien, duidelijk van het Capitool- op het scherm die zichzelf als Cornelius Flickerman aankondigd. Hij legt uit hoe het in zijn werkt gaat. De hoogste score die men kan krijgen is 12, maar dat is heel uitzonderlijk!

"Hij wordt ook jullie gastheer tijdens het interview",zegt Dylan. De scores van de eerste drie districten vliegen voorbij. "En dan voor District 4. Isabella Grace heeft een score van.."
Hij kijkt naar blaadje en schraapt zijn keel. ".. 9 punten!"

"Proficiat Bella!" Juicht Julia. Ik word overladen met felicitaties en schouderklopjes.

Cornelius gaat verder: "De andere tribuut van District 4, Liam Finlay, heeft een score van.." Het is zo stil dat je een speld zou horen vallen.

"..11 punten!" Vol ongeloof kijk ik hem aan. Zijn ogen glinsteren als sterretjes. Onze blikken kruisen en hij knipoogt vluchtig. Blozend kijk ik weg. Wat heeft hij op de training gedaan zodat hij 11 punten heeft? Hij is zo mysterieus, wat hem eigenlijk ook aantrekkelijk maakt.

Er wordt een fles ontkurkt door Dylan, hij schenkt in voor iedereen. Hij biedt mij ook een glas aan, maar ik knik van 'nee'. Zonder aandacht te besteden aan mijn antwoord duwt hij het glas in mijn handen. Tja, voor één keer?

En even later klinken we enthousiast op de goede scores. Er wordt luid gepraat en gelachen, maar niemand volgt de scores van de andere districten. Behalve ik, vanuit mijn ooghoek probeer ik de tributen die verschijnen in mijn hoofd te prenten. De meeste herken ik nog van de trainingsessies.

Iedereen wordt stil wanneer Luke met een lepeltje tegen zijn glas tikt. Met een grote glimlach komt Dylan naast hem staan. "Luke en ik moeten jullie iets vertellen." Luke knikt instemmend.

--------------------
Wat moeten Luke en Dylan zeggen dat zo belangrijk is? 😏
Myrthe xx