Her şey Çin'de Qingqing Şehri'nde başladı. Işık saçan bir bebeğin doğduğu haberi yayıldı. O günden sonra pek çok yerde süper güçler keşfedilmeye başlandı ve neden açıklanamadan zaman geçiverdi.
İnsanlık, süper insanlar toplumuna dönüştü ve şu anda d...
Selam aziz vatandaşlar!!! Nasılsınız? Ben çok iyiyim. Bu bölümde Mha animesine eklediğim Lalisa karakterini göreceğiz. O zaman hemen geçelim. <3
Lalisa'nın Ağzından
Kötü adamlar... Hepsini öldürmek istiyorum. Kanlarını akıtmak, işkence etmek...
Bunlar kötü düşünceler, biliyorum. Ama kendimi durduramıyorum. Kendimce geçerli sebeplerim var.
Ben daha 4 yaşındayken annem ve babam All For One tarafından, abim ve benim gözlerimin önünde işkence yapılarak özgünlükleri alınıp öldürüldü.
Hiç bir şey yapamadım... Küçücüktüm ve özgünlügümü kontrol edemiyordum. Abim Satoshi ise yaralıydı. Onların çığlık ve bağırış seslerini duymak beni kahretmişti...
Bir yandan abimi iyileştirmeye çalışıyor, bir yandan da ailemin acı dolu çığlıklarını duymamak için kulaklarımı kapatıyordum.
Çaresizlik... O kadar zor bir his ki... Anca gerçekten yaşayanlar anlar.
All For One bizi de öldürecekti. Bunu hissedebiliyordum. O yüzden çaresizce hıçkırarak abimle beraber ölümü bekledik. Bizi bir odaya kapatmışlardı. Odanın aynalı camından diğer oda görünüyordu. O oda var ya... Hâla içinde ailemin ruhlarını taşıyor.
Tam tamına 6 ay o odanın içinde hapis kaldık. Kullanamadığım özgünlük kırıntılarımı abimi iyileştirmek için kullanmıştım. O zamanlar özgünlüğümün insanları iyileştirmek olduğunu sanıyordum... Sadece o değilmiş...
Bize hiç yemek vermediler, arada bir tanımadığım, kalpleri kötülüğe batmış adamlar gelip kirli mi kirli bir su bırakıyorlardı o kadar.
Abim Satoshi'nin özgünlüğü yıldırımdı. Benden 4 yaş büyük olduğu için özgünlüğünü kullanmakta sorun yaşamıyordu. Fakat odanın içine yıldırım düşürerek ikimizi de öldürebilirdi. O yüzden son çaremiz diye bir şey de yoktu.
Günler sonra kapı yavaşça açıldı ve uyandım. Gelen kişiyi tanımıyordum. Buruş buruş bir cildi ve uzun mavi saçları olan bir çocuktu.
Artık kimseye güvenim kalmadığı için kaşlarımı çatarak ona baktım ve hızla abimi uyandırıp arkasına saklandım. Abim koruma içgüdüsüyle, her ne kadar bitkin olsa da onun karşısında dimdik durdu.
Çocuk, bizi oradan çıkarmıştı. En azından ben böyle hatırlıyordum. Yolun ortasında bayılmıştım çünkü. Onu bir daha görmedim... Keşke ona olan minnetimi dile getirebilseydim...
Aradan yıllar geçti...
Güçlerimin sonsuz olduğunu anlamıştım. Çünkü her özgünlük denememde başka bir şeyle karşılaşıyordum. Tek bir tanesinde ustalaşabildim. Işık patlamaları...
Sebebi 6 ay hapis kaldığımız odanın içinin fazlaca ışıkla donatılmış olması mı bilmiyorum. Ama ışığı seviyorum...
Biz büyüdük, yaşanılanlar unutuldu. Ama aileme yapılanlar hiç unutulmadı...
Babamın bizim üzerimize tapusunu yaptırdığı evde yaşıyorduk. En azından maddi durumumuz ortalamanın üstündeydi ve sıkıntı çekmiyorduk.
Ben o hapis kaldığımız odadan nedenini çok iyi bildiğim bir travmayla ayrıldım. Her bagırışma sesinde aklıma eski anılarım geliyordu. Ayrıca sinirlendiğim zamanlarda gözlerim kıpkırmızı oluyor ve kişiliğim değişiyordu.
Bu olay olduğu zaman şaşırtıcı bir şekilde bütün özgünlüklerimi kullanabiliyordum ama yaptıklarımın bilincinde olmuyordum. Kısaca psikopatça hareketler yapıyordum.
Abimle ben bunları haketmemiştik...
▪︎▪︎▪︎
Liseye az kalmıştı. Notlarım iyiydi ve ışık özgünlüğümü profesyonel derecede geliştirmiştim. Kahraman olmak istiyordum. Kahraman olursam kötülere karşı mücadele edip kötülük yaymalarını engelleyebilirdim.
All For One'ı öldürebilirdim...
Saat öğle civarı bunu abimle konuşmaya karar verdim. Eski konuların açılacak olması ikimizi de rahatsız edecekti biliyorum ama bunu yapmak zorundaydım.
Hızlıca hazırlanıp dışarı çıktım. Satoshi kesin kaykay sürmeye gitmişti.
Sokaklarda hızlıca koştum. Kaykay pistine vardığımda onu göremedim. Ama bir anda arkamdaki sokaktan çıktı ve beni yanına çekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Lalisa? Ne oldu, iyi misin?" diye sordu.
"İyiyim, sadece seninle bir şey konuşmak istiyorum..."
Anlatmaya başladım. Kötü adamlara olan nefretimi, All For One'ı öldürmek istediğimi...
Beni dikkatlice dinledi. Konuşmam bittiğinde elini omuzlarıma koymak için uzattı ama temas etmedi.
"Seni anlıyorum... Ama... Endişeleniyorum da... Bak, küçüklüğümüzde yaşadığımız anılar dün gibi aklımızda. Bu anıların seni ele geçirip yanlış yola sokmasından korkuyorum. Başına bir şey gelmesine izin vermem."
Ona sıkıca sarıldım. Temastan hoşlanmadığını o anda hatırladım. Hızla geri çekildim.
"Özür dilerim. Sadece... Söylediklerin için minnettarım. Endişe etmene gerek yok. Ben iyi olacağım."
Başını çevirdi. Kısık sesle; "Öyle olsun." dedi.
▪︎▪︎▪︎
Sonraki günler çok hızlı geçti. Gece gündüz U.A'ya gitmek için çalışıyordum. Bir gün yine ormanda yaptığım antremanın dönüş yolundaydım. Caddeye çıktığımda tuhaf bir koku aldım.
Duman mı kokuyordu?
Evett! Bölüm sonuna geldik. Lalisa'nın hayat hikayesini öğrenmiş oldunuz. Bölüm sonunu, sonraki bölümeuygun olarak bitirdim. Bence uyumlu oldu. <3
Size şunu temin ederim ki sonraki bölüm aksiyon dolu olduğu için çok güzel olacak. Sizi seviyorum. Hoşçakalınnn!
Ha bir dakika hoşçakalmadan önce bir şey söylemem lazım;
