Hakkını Helal Et

7

 2 SAAT SONRA

Odamın kapının tıklatıldığını duydum. Ardından kapı açıldı.

"Müsait misin?"

Yine aynı topuk tıkırtısını duymuştum. Başımı kaldırıp kadına baktım.

"Sanırım gitme vaktim geldi." diye mırıldandım.

Yatakta doğrulup oturdum.

Kadın yanıma geldi, tam karşımda durdu. Ellerini arkasında birleştirmişti. "Nasılsın?" diye sordu. Gözlerim sızladı.

Nasılım?

Üzgün, yarım kalmış hissediyordum.

"Mutlu değilim..." Dürüst olmaya karar vermiştim. "İçimdeki tüm yaşam sevincimi kaybettim." dedim. Sonra zaten yaşayacak bir hayatım olmadığını da hatırladım. "Hemen şimdi mi gideceğim öbür dünyaya?"

İç çekiş sesi duydum. Ardından kadın yanıma gelip oturdu.

"Gitmek istiyor musun peki?" diye sordu. "Gitmek için hazır mısın?"

Derin bir nefes alarak kadına baktım.

"Ailemi özlüyorum..." diyebildim. Kızgındım, öfkeliydim. "Annem beni bekliyordur..."

"Bak" dedi başını yukarı kaldırdı, gözleri birkaç saniye yapay yıldızlarda oyalandı. "onlara veda etmek kolay olmayacak, biliyorum... Ama şöyle düşün: Senin veda etmeye hazırlanmak için otuz günün var." Bakışları yüzümde geziniyor ve bir şeyleri anlamam için bekliyordu.

"Direkt Öteki Taraf'a da geçebilirdin ama sana bir fırsat sunuldu." Sonra biraz es verdi. "Aslı" dedi derin bir nefes vererek, "henüz çok gençsin. Ama ölüm diye bir gerçeğin var olduğunu da en iyi sen biliyorsun." Başımı önümde birleştirdiğim elime çevirdim. Bir süre ellerime bakarak "Bunu öldüğüm için mi söylüyorsun?" dedim ama ona bakmadım. Derin bir nefes verdi, başımı ona çevirdim. "Hiçbir şey hatırlamıyorsun değil mi?" dedi. Kaşlarımı çattım, ne demek istiyordu.

Ona sormaya karar verdim. "Ne demek istiyorsunuz?" Bir nefes daha verdi.

"Dünyaya seninle birlikte geleceğim ve katilini yakalayacağız." Ona şaşkınca baktım. "Vaz geçtiğimi söylemiştim." dedim. Kadın tebessüm ederek baktı. "Bunu yetkili makamlara bildirmediniz mi?" dedim. Yüzünde anlayışlı bir gülümseme vardı. "Hayır. Sana süre vermiştim. Kendini toparladığını görebiliyorum. Ama bir kez daha soracağım, iyi düşün ve öyle karar ver. Şu andan sonra söyleyeceğin şey esas alınılacak ve ona göre devam edeceğiz. Aslı Şenay Akıncı: Dünyaya dönüp, katilini yakalamaya var mısın?"

Ona çekince ile baktım. Annemleri otuz gün de olsa görebilecektim. Onlardan ayrılmak, vedalaşmak için henüz hiç hazır değildim. Bir süre daha onlarla vakit geçirmek istiyordum.

"Bana yardım edeceksin, değil mi?" diye sordum. Sözleşmede tek başıma olacağım yazıyordu. "Doğru mu anladım?" diye sordum. Teyit etmek istiyordum. "Evet. Seninle birlikte olacağım otuz gün boyunca. Beraber katilini yakalayacağız." dedi. "Peki, bir şey sormak istiyorum: Neden bana böyle bir fırsat verildi? Ayrıca bunun karşılığında benden ne isteniliyor? Ben zengin değilim. Karşılığında sevaplarım mı alınacak?" Kaşlarımı kaldırarak son sorumu. Gülmüştü. "Sevapların mı?" dedi kahkaha atarak. Ardından bir daha güldü kendi kendine. Bunda komik olacak ne vardı anlamamıştım.

Bu yüzden kaşlarımı çatarak yüzüne baktım.

"Dinle" dedi ve ciddileşti. "Hafızanı kaybettiğin için yardımcı olmak için ben de geleceğim ve süreçte yanında olacağım."

"Hafızam yerine geldiğinde gidecek misiniz?" diye sordum kaygıyla.

"Hayır." dedi. Kaçma ihtimalime karşı mı benimle gelecekti acaba? Bunu ona sormadım.

"Sevaplarına dokunulmayacak." dedi ve sorduğum soruyu aklına getirmiş olmalı ki bir daha güldü. Sonra sessizleşti. "Kararını iyi düşün, ona göre cevap ver." Sonra elini havaya kaldırarak tırnaklarına baktı, "Geri dönüşü olmayacak ve..." bana baktı "son pişmanlık da fayda etmeyecek."

Yutkunmuştum.

"En azından ailemi görebileceğim." dedim yüzümdeki kırık tebessümle.

"Evet dediğin an dünyaya; hayır dediğin anda ise Öteki Tarafa gideceksin."

Ona baktım, pişman olmak istemiyordum. Ailemi seviyordum ve onlarla biraz daha vakit geçirmek istiyordum. Bu yüzden derin bir nefes aldım ve bıraktım. Kararımdan emindim.

"Dünyaya gitmek istiyorum." dedim. Yüzünde gülümseme vardı, kaşlarını kaldırdı. "Kesinlikle" dedim.